1 buçuk yıldır yalnızım...
Beni çok sıkan son sevgilimin ardından,kimseyi sevemiyorum.Kimseye değer veremiyorum.Resmen kullanıp atıyorum.Oyun oynuyorum.Dışarıdan böyle gözüküyor ama kimse ruhumdaki dalgalanmaların farkında değil! Birinden hoşlanıyorsam bir kusuru gözüme gözükünce hemen soğuyorum.Özellikle mesela bana karıştığını hissettirdiği zamanlarda.Çünkü bi önceki ilişkimde çok karıştı bana ve sırf o mutluluğu bozmamak adına sustum...yaşayan bilir,ben şuan o eski ben olmadığım için anlatamıyorum o duyguyu.o kabullenişi.karışmaktan kastım,onu giyme şunu yapma vb.
Sorunum,bundan sonra nasıl yapacağım.Hayatıma birini almaya korkuyorum.onu üzerim diye.Aşık oldum sanırken birden soğuyveriyorum,napcagım belli olmuyor,ani kararlar,aşırı değişkenim..Hayatımda şuan çokça erkek arkadaşım var konuştuğum,ama sevgilim değil tabi...Yapamam diyorum teklif edenlere...Herkesten hoşlanıyorum gibiyim.
Ve kıyaslama yapıyorum bu huyumdan da nefret ediyorum,kendim ne istediğimi bilemiyorum gerçekten.Birini beğeniyorum ama öteki daha yakışıklı diye ondan vazgeçiyorum mesela...Yanlış olduğunu biliyorum ama alıştığım için kendime dur diyemiyorum.Biraz pragmatik düşünüyorum...
Haftaya tatile çıkıcam.Kafamı dinlemek istiyorum.Ama illa birileri yine kafamı karıştıracak.Napayım.hangi yol daha sağlıklı benim için...biriyle başlayıp denemek mi,hazır olana kadar beklemek mi...