Siz depresyonda olabilir misiniz? Veya yakin zamanda travmatik bir sey yasamis olabilir misiniz?
Ben major depresyondayken icimde nereye yoneltecegimi bilmedigim bir ofke ve nefret vardi. Sabahlari dolmusa binerdim mesela, tanimadigim insanlarin kafasina vurmak gelirdi icimden. Hani soyle bir beyzbol sopasi alip herkese girisesim gelirdi, sabahlari icimde hep bu durtu olurdu. Insanlar bana insan degil sekil gibi gelirdi. Sanki onlarin ic dunyasi, hayati, duygulari yoktu, herkes haset, herkes dusmandi. Bu ofkeyi tanidigim kimseye de yoneltemezdim cunku o zamanlar tesaduf mu bilmiyorum, beraber calistigim, cevremde olan herkes cok tatli, cok cici, cok iyi niyetliydi. Yani ben kendimden nefret ettikce insanlar bana sefkatle yaklasiyordu o donem, nedense.
Yine de insanliga dair nefretimi yoneltecek bir seyler olmasi icin gidip eksi sozluk'te "kadinlarin insan olmamasi" "kadinlarin calismasi dogru degil" "sunu sunu yapan kezban" gibi basliklar okuyup erkeklere sinirleniyordum. Erkekler igrenc varliklar filan diye dusunuyordum. 98 kiloya kadar cikmistim, herkes kilolu kadinlardan nefret ediyor kimse beni sevmiyor diye dusunuyordum. Sonra ise gidiyorum her gun gordugum, ofisimizdeki erkekler veya arkadaslarim, hic o sekilde dusunmuyorlar. Ama ben insanlari, ozellikle erkekleri bir torbaya koyup hepsini cope atmak istiyorum. Kafamin icindeki dunyayla yakin cevrem arasinda da buyuk bir celiski vardi. Insanlardan nefret ediyorum ama tanidiklarim haric, gibi bir durumdu
Mesela benim bu kinimin negatifligimin sebebi yakin donemde ayrildigim erkek arkadasimin bana uzun sure cinsel ve duygusal siddet uygulamis olmasiydi. Onun travmasiyla tum dunyayi kenafir gozlu, kotu niyetli ve dusman goruyordum. Herkes benden nefret ediyor gibi geliyordu.
Simdi ise sokaga cikinca herkese iyi davranasim, gulumseyesim geliyor. Demem o ki dunyayi nasil gordugumuz biraz da kendimizle ilintili.
kefir nerden çıktı 
