''bende bıktım oturma odasına yanlarına gitsem sürekli biseylerden laf atar sonrada içeri odana gitsene der hayatım odamda geçiyor evde. bıktım artık alttan almaktan anlamaya çalısmaktan annedir ben yanlıs anlıyorum demekten bıktım. küçüklüğümde de hep annem yüzünden her yerde ezildim çünkü asla arkamda ailem olduğunu hissedemedim yasıtlarımla bisey yapınca hemen gizlemeye çalıştım biliyordum ki beni savunacak bi ailem yoktu bunuda her zaman derim ona o da o yüzden böyle çenesi düşük oldun der. inanın bunları yazarken bile boğazım düğümlendi çok bunaldım artık ''
aynı şeyleri yaşadım daha fazlasını..kavga dayak olmazdı ama annemle inatlaşırsam annemin gözü dönerdi dayağa kalmadan uzlaşmayı sağlardım yine bi şekilde..ailem hiç arkadamda durmadı benimde..kavga ettiğimiz zman bende gizlerdim söylemezdim..kardeşlerimin hepsi okudu,okuyolarda beni okutmadılar..dışardan okuyim dedim paramız yok dediler.(para durumumuz da iyi)ehliyet de aldırmadılar..şimdi ne okumak ne ehliyet istiyorum..sürekli evde annemle iş-yemek-düzgün giyin-beni millete mi konuşturcaksın-kız kısmı öyle parka gidemez vs. kavgasındaydık sürekli.ben bilmem bir günümüz şakara şikiri geçsin yok..sabah gözlerimi açar açmaz iş!!kalk iş yap nasıl kadın olucak senden evlenince geri getiriler seni felan fistan sabahın köründe..gece 3 4 de olsa o bulaşıkları halletmeden yatamazdım korkuma yaşım da küçüktü..daha neler neler.. çok şükür evlendim kurtuldum..eşimde çok iyi..kaynanamıda annemden çok severim herkezin tuhafına gider ama..en azından mesela kaynanam ben bisiklete binince bişe demez..annem olsa demediğini bırakmazdı...ailemi fazla özlemem..annemle evimiz arasında 2 sokak var sadece..gel demezlerse hiç gitmem..gittiğim zaman diken üstünde otururum..sarılmam öpmem..adımı yobaza çıkardılar..ne yazııki geçmişimi unutamıyorum..
çok çektim şuan rabbime şükürler olsun rahatım..
rabbim sabır versin sanada cnm.allahım hayırlı insanlarla karşılaştırsın..