multijet başıma gelen bir şeyi paylaşayım
mezun olmama 1 ay falan var. narlıdere huzurevi (sakinleri dinleme tesisi olarak uygun görmüşler adını, h.evi olumsuz şeyler çağrıştırıyor) psikolog arıyordu. neyse gittim insan kaynakları müdüresi ile görüştüm. ok dediler. elime bir kağıt verdiler, bunları tamamla, 1 kişi daha alacagız dediler. ben de sınıftan samimi olmadıgım birine ders arasında söledim. siz ev o tarafa yakın istersen sen de başvur. o da dedim benim dayım oranın müdürünü tanıyor olur o iş.
neyse narlıdere bize çok uzaktı. yani ordan ev tutmak gerekli. ben hayaller kurmaya başladım. ordan ev tutacagım, arkası dağ, önü deniz, mis gibi hava, iş yeri süper lüks, deniz manzaralı restaurantı falan var. aşçılar efes otelinden gelmiş, spor salonları, havuzları, yaşlıları hep üst düzey emekli, vali, kaymakam, paşa emeklileri falan.....
bu bahsettiğim kız iş yerine başvurmuştu. akraba aracılıgıyla. neyse kızın ismi nevaldi, kankası da seval. nevalle sevali işe almışlar. ben evrakları tamamlayıp gittim, müdüre hanım bana ben sana iş olacak demedim, başkasını aldık dedi. ben de elime evrakları verdiniz, aaa ben mi verdim diye inkar etti gösterdim belge listesini. o gun ordan ayrıldım, yaşım küçük oldugundan bişey diyemedim, omuzlarım çöktü ve çıktım. şimdi aklım olsa ooo neler saydırırdım kadına. işini düzgün yapın, beni yordunuz, o kadar evrak tamamladım falan diye. sanki başka iş olmayacakmış gibi çok üzüldüm. otobüse bindim ve alsancaka gittim, ama otobüsde o kadar çok ağladım ki, tutamıyorum kendimi, gözümden yaşlar süzülüyor. kendimi kandırılmış, kullanmılmış gibi hissediyorum. herkese de yaymışım, işe başlayacagım oraya diye, hatta beni yemeğe götüren teyzeler olmuştu, okul bitmeden iş buldum diye başarımı kutlamaya. orası olmadı ama halbuki okul biter bitmez hiç beklemeden ertesi gün işe başladım. h. evine bizim sınıftan bir de ömer diye birini işe almışlar.
aradan zaman geçti ve ben ne için hatırlamıyorum ama oraya gitmek zorunda kaldım. ve 3ü birbirini yemişler. ömere gidiyorum kızların hakkında konusuyor. kızların yanına selam vermeye gittim ömer hakkında konusuyorlar. bunların geçimsizliği idareye kadar yansımış ve işlerine son verilmiş sonrasında diye duydum.
ben başıma gelen olayda şöle bir sonuç çıkardım.
- bi yere hayırlı bir iş için başvuruyorsan sonuçlanıncaya kadar kimseye söylemeyeceksin. olmama ihtimalinde rezil olmamak için. işini halledip, en son haber vereceksin.
- böylesi çok daha hayırlıymış, yoksa oradan ev tutmak zorundaydım ve aldıgım maaş ev kirasına gidecek, rahatım iyi olsaydı da devlete geçip, eşimle tanışma fırsatım olmayacaktı.
o zaman böylesi hayırlıymış demeyi bilmiyordum, yaşım çok küçüktü. Rabbim en güzelini yazmış ben bilmeden. bir de mesleğim o zaman çok revaçtaydı, her halikarda iş bulurdum ancak herkese yaydıgım için de ekstra üzülmüştüm. gerçi iş bulamasydım sonrasında yine böyle der miydim acaba
senin içinde gerçekten hayırlısı buymuş. torpille gelinen yerden bir hayır gelmezdi sana ve ailene. hakkettiğin yere Allah'ın rızası ile gelirsin inşaallah