o adamda pek safmış. ben normalden bir tık farklı davransam bile eşim hemen ne istiyorsun, ne diyeceksin, saadete gel der. işini yatakta halleden, gece hocalarına da sinir olurum. normalde kadının sorun halletmeye kendine güveni olmaz, o işi kullanır, işveyi cilveyi kullanır, adamda safın teki inanır. benimki yutmaz öyle yunları, aklına yatmıyorsa bir şey kabul ettiremezsin.
derfatın olaya gelince ilk istemede neden çağırılmamış, ona ben de olsam üzülürdüm. ancak çocukların ses yapma olayında belki hakllı olabilirler. yani görümcenin çocugu bırakabileceği kimse yoksa, sen annene bırakabilirsin diye düşünmüşler sanırım. derfat gelmesin dememişler. ben de isteme olayım olsa el ayak altında, dikkati dağıtacak, adayı incelememize engel çıkaracak bir şey istemezdim. sen bu söylediklerine kırıldıgın ve gecen seferde adam yerine koymadıkları için çocugunu al ve annene git. zaten istemede bulunsan da mutlu olmayacaksın. istemediğin bir şeyi yapma o zaman.
perşembe akşamı bir otelde yemek vardı eşli gidiliyormuş. eşimi tek başına gönderdim. ben çocugun peşinde koşmaktan ne yediğimi anlıyorum, ne sohbet edebiliyorum. alan büyük olunca ordan oraya koşturmak istiyor, mutlu oluyor. küçük alanlarda sıkılıyor. öyle yerinde oturacak bir çocuk değil. komşulara da cıkmıyorum, rahatsız olduklarını her hallerinden anlıyorum. yeni bir yer gören oğlum her yeri kurcalamak istiyor, ben de gittiğim yerde onu gözümle ve elimle takip etmekten çayımdan bir şey anlamıyorum. gittiğimde çay içmem, keyifle sohbet etmem gerekiyor. artık hiç bir şey eskisi gibi ndeğil, en azından 3-4 yıl daha. öyle görünüyor. ve ben her gecen gun zayıflıyorum, çöktüm resmen. sevimsiz gibi 47 kg değilim ama. zayıfladım yine de.