offf sonunu getiremedimannemin hasreti yüreğime düşmüşken bu yazıyı gördüm.
böyle de evlatlar var işte.
Efendimiz (s.a.v) buyurdular ki;
Anne-baba, Cennetin orta kapısıdır. Artık sen o kapıyı ister zayi et, ister muhafaza et. (Tirmizî, Birr, 3)
Buz gibi odalarla dolu kocaman binalar diktiler ülkeme. İçine ömürlerinin son demlerinde olan anneleri, babaları doldurdular. Adına huzur evi dediler. Oysa huzur hiç uğramadı oraya. Eskiden yaşlılarımızı kapatmazdık başka yerlere. Onların yüzü suyu hürmetine belalar def oluyor der, onları nimet bilirdik. Boyunlarını bükük bırakmazdık.
Dışardan huzurlu gibi görünen, bu sessiz sakin binalarda, ne fırtınalar kopuyor kimbilir. Kaç anne anlatmak, haykırmak istedi duygularını, kaç anne yazmak istedi bilinmez. O annelerin adına yazdım. Bu mektup huzursuz odalardaki yüreği yorgun annelerin sessiz çığlıklarıdır .
******************
Takvime baktımda 5 sene olmuş buraya geleli. Nasıl geçti o 5 sene bir de bana sor. Çok bakmıyorum takvimlere. İçim sıkılıyor, zaman geçmiyor. Eskiden su gibi akıp geçiyor zaman derdim. Şimdi öyle düşünmüyorum. Demek insan mutluyken çabuk geçermiş zaman. Hapishanedekileri şimdi daha iyi anlıyorum. Beni buraya bıraktığın gün anneler günüydü hatırlıyor musun? O günden beri anneler günü denen gün benim için daha da bir anlamsızlaştı. Her sene bugün anne olmak ayrı bir acı veriyor bana
Sen küçük bir çocuktun daha. Hiç bir yere bırakmazdım ben seni, öyle savunmasız, öyle masumdun ki, kimselere güvenip yollamazdım. Yanımdan hiç ayırmazdım. Şimdi beni nasıl olupta tanımadığın insanlara teslim ettiğini düşünüyorum. Gözden çıkarılmış eski bir eşya gibi hissediyorum kendimi. Yıpranmış, işe yaramaz. Kırgınlık mı? Belki, kırgınım biraz
Geçen gün eski komşumuz Mevlüde teyzenin kızı Şükran geldi. Yolda görmüş seni. Neden bıraktın anneni diye sormuş sana. Kendisi istedi demişsin. Maaşıda var bakıyorlar, yeri sıcak, her işi görülüyor içim rahat demişsin. Kendim istemiştim evet, bazen naz yapma kabilinden Yaşlanınca huzurevine gönderin beni, kimseye yük olmak istemem derdim. Ama içten içe hiç konduramazdım bu durumu, ne kendime, ne sana. Bırakmaz beni bir yere derdim. Tıpkı küçükken benim seni bırakmadığım gibi, beni hiç bırakmazsın sanırdım.
Yaramaz bir çocuktun sen. Yerinde duramayan serseri bir mayın gibiydin.Kaç kez ısırdım dudaklarımı sana bağırmamak için, kaç kez sıktım yumruğumu vurmayayım diye. Ama hiç vurmadım sana, hiç kırmadım kalbini Komşulardan biri sana çok yaramaz dedi diye aylarca onun yüzüne bakmamıştım. Kimse laf söylemesin, incitmesin isterdim. Tahammül edemezdim sana dikilen sert bir bakışa bile
Geçen gün bana bunak kadın dedi bakıcının biri. Hasta bezini lavaboda unutmuşum. Arada oluyor tutamıyorum diye vermişlerdi. Diğerleride duydu ya, nasıl utandım bir bilsen Daha ne laflar söylüyorlarda dilim varmıyor söylemeye. Kırar mıyım, incitir miyim diye kim düşünüyor ki? Çok hassastım eskiden bilirsin, çabuk alınırdım. Hem benden titizi mi vardı? Kimselerin işini beğenmezdim. Şimdi yemek yerken bile yoruluyorum,üstüme döküyorum. Bazen yatarak kılıyorum namazlarımı. Secdeye başımı koyup uzun uzun öylece kalmayı ne çok özledim
Yaşlansam da geleceğe dair umutlar besliyordum buraya gelmeden evvel. Evladımı büyüttüm nasıl olsa, artık yorgunluklar biter, ben rahat otururum torunlarımı severim, sen sorarsın anne ilacını getireyim mi, bir şeye ihtiyacın var mı? diye. arkama yastık koyarsın, kesemediğim tırnaklarımı sen kesersin sanıyordum. Şimdi çoğu kez tırnaklarımı keserken kanattıklarını bilmezsin tabi
Gerçi benden daha beterleride var burada. Emine Bacı vardı mesela. Köyden gelmişti. Bir ay kadar oldu öleli. Bir sene evvelde Alzheimer hastası olan kocası ölmüştü. Çok çekti zavallı. Üç oğlu varmış Emine Bacının. Aslan gibiymiş hepsi. Ben görmedim, gelmezlerdi hiç. Üç adam bir anayı sığdıramamışlar evlerine. Bağ bahçe gezmeye alışmış kadın. Hiç oturup kalmamış yerinde. Burada nasıl zorlandı, neler çekti Allah biliyor. Her yaz köyüne gidecek diye umut ederdi. Haber göndermiş oğlu, Annemin ancak ölüsü çıkar oradan demiş. Köylülerden çıkarıp bakmak isteyenler olmuş, ona da izin vermemişler. Bir keresinde pencereden atlamaya kalktı da zor tuttu bakıcılar. En son oğlu bayramlık göndermişti, zıkkım olsun ondan gelen dedi, giymedi elbiseyi. Hiç oğlum, yavrum demedi. Köyüm dedi, evim dedi durdu gariban. Bir sabah yatağında ölü buldular. Ölümü bile yalnız oldu Emine Bacının.(*) Ooof off hangisini anlatsam, daha neler var neler
Şu bakıcı kadını sevemedim bir türlü. Sanki özel olarak seçmişler. Bu kadar mı merhametsiz olur bir insan ? Hiç mi gülmez yüzü ya hu? Her gün odaya gelince burnunu tutuyor. Pis kokuyormuş. Pencereyi sonuna kadar açıyor. Mutlaka yarım saat açık tutuyor. Çok üşüyorum. Zaten parmaklarımda da can kalmamış sanki, kolay kolay ısınmıyor eskisi gibi
Hatırlar mısın ilkokula gittiğin o yılları. Kışın kuzine sobayı yakardım. Sen gelmeden yemeği hazır eder, sobanın üzerine koyardım. Sen seviyorsun diye sobanın fırınında bir kaç tane küçük patatesi pişirirdim muhakkak. Okuldan gelir gelmez sobanın yanına koşardın. İlk işin tencereye bakmak olurdu. Genelde sevdiğin yemekleri yapardım. Ellerin üşümüş diye avuçlarımın içine ellerini alır ısıtırdım, öperdim öperdim
Sık sık uğrarım demiştin. Tam 8 ay olmuş uğramayalı. İşlerin yoğunmuş, zamanın yokmuş. Torunlarımda sormuyorlar demek. Yeni eve taşınmışsın aldım haberini. Arkadaşın Zehra söyledi. Vefalı kızdır, arada geliyor sağolsun. Annesi de babası da yanında vefat etmiş. Hiç bırakmamış bir yere, yanından ayırmamış. İmrenmedim desem yalan söylerim Evi çok büyük dedi. Kocaman odaları, geniş bir balkonu varmış evinin. Yeni mobilyalar almışsın, eskileri elden çıkarmışsın.Tıpkı beni çıkardığın gibi Herşeyi sığdırdın da evine, bir beni sığdıramadın a kuzum. Hadi onu da geçtim. Bir kere Anne gel evimi gör, bir kaç gün kal bile demedin Zehraya Anneler gününde görmeye gideceğim demişsin Ben anneler gününü hiç beklemiyorum biliyor musun? Anne olmak acı verir mi insana? O gün bana acı veriyor yavrum. Artık kendimi bir anne gibi hissedemediğim için belkide Bir evlat bir torun sevemezsen, çevrende anne diyen olmazsa sana, ne anlamı var anne olmanın?
Ölene imrenilir mi hiç? İmreniyorum işte. Kimin öldüğünü duysam darısı başıma diyorum. Hayaller umutlar, mutlu zamanlarmış insanı ayakta tutan. Onlar yoksa yaşamak zulüm olurmuş meğer
Kim icat etmiş bu huzursuz evleri? Rahat yüzü görmesin deyip her gün beddua ediyorum. Huzur eviymiş. Hergün ölüp ölüp diriliyorum bu huzursuz odada. Hiç tanımadığım, mizacımın uymadığı insanlarla yatıp kalkıyorum. Hiç bir şey bana ait değil. Söz hakkım yok, elbiselerim bile benim değil sanki. Allahım al emanetini ne olur, bu yükü taşıyamıyorum
Bu huzursuz evleri icat edenler mi çıkarmış anneler günü denen yalancı günü? İnsanlar yaşlı annelerini bu evlere kapatsın da sonra anneler günü olunca ziyaret etsinler diye öyle mi?
Bak yine geldi o uğursuz gün. Zehra geleceğini söylemişti. Gelsen de bir, gelmesen de artık. Ben anneler gününü hiç sevemedim biliyor musun? Dünyalara sığmayan anne yüreğim huzursuz bir odaya hapsedildi. Ne sevmenin, ne anneliğimin bir anlamı yok artık Çok üşüyorum. Hem parmaklarımda da can kalmamış sanki, kolay kolay ısınmıyor eskisi gibi
[cahide jibek ten alıntıdır]
bu google ı çok seviyorum bilal le feyza nişanlandı yazdım huzur sokağı çıktı
karanfil yazmadan ben aydınlandım
amaan benim ous izliyodu güyya nasıl bilemedim..
bende karanfilin akrabası vardı hani ,kızın arkadaşı oyun yapıp kızın elinden almıştı çocuğu ..onlar sandım:26:
geçenlerde gece bi uyandım yanımda yok oturma odasından da parlak parlak ışıklar geliyor aha dedim yakaladım ousubi korkutayım
kalktım sessizce gittim bilgisayarını televizyona bağlamış açmış oyun oynuyor saat gecenin 3 ü filandedim beni uyuttun napıyon burda
yeni keşfimiz oyunumuzu tv ye bağlayıp büyük ekran oynamak
evet o vardı dimi iyi hatrlıyorsun akrabasını
kızlar ne üzmek,ne ajitasyon yapmak için yapıştırdım yazıyı.
öyle bir el yüreğimi sıkıverdi,annemi koydum yazıdaki annenin yerine.
içim sızım sızım sızladı.
benim vuslatım ahirete kalmış,bu dünyada niye hasret yaşamak ister ki insanlar.
tamam kabul herkes anne olamıyor ama olanlara bile reva görülüyor maalesef.
başınızda anneniz varsa asla yalnız değilsiniz hatırlatmak isterim.
kızlar ne üzmek,ne ajitasyon yapmak için yapıştırdım yazıyı.
öyle bir el yüreğimi sıkıverdi,annemi koydum yazıdaki annenin yerine.
içim sızım sızım sızladı.
benim vuslatım ahirete kalmış,bu dünyada niye hasret yaşamak ister ki insanlar.
tamam kabul herkes anne olamıyor ama olanlara bile reva görülüyor maalesef.
başınızda anneniz varsa asla yalnız değilsiniz hatırlatmak isterim.
akşama menüm:
pırasa yemeği
makarna
kıymalı sigara böreği
yanına turşu yeşillik Allah ne verdiyse..
ben yemek yapmayı çok seviyorum yaaa...
Ama arkandan mutfağı bulaşıkları toplayacak ev işlerini yapacak bi robot yapsalar
evde 2 hastam var. ben de pek iyi sayılmam.
sen şu yaptıklarından birer tabak göndersen ne makbule geçer ama
keşke öyle bi şansım olsa...
hatta davet ederim ama sadece bu üçü olcak menüde
bak düşündüm de benim bi arkadaşım var.
ilçede oturuyorlar.
onlar geldiğinde menemen yaptığımı bile hatırlıyorum.
Allah ne verdiyse yiyoruz onlarla
millet bu doğum günü olayını ne abartmış arkadaş..
salon tutmuşlar kemancı tutmuşlar..
bu ne yaaa...
büyük konuşmayım da..
çocuğun ilk yaşı diye mi böyle yaptılar ne bilim..
bunlar da ben gibi sıradan insanlar.. eşi polis kendi ev hanımı normal anadolu insanı filan yani...
töbe töbee..
Allah Allah..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?