- 9 Kasım 2013
- 4.368
- 4.371
- 198
Evet, mutluluk nedir?
İçimizdeki “BEN” in bir ömür boyu peşinde koştuğu şey. Kişiye göre değişiyor birçok şey gibi. Halinden memnun olmayı anlıyorum ben mutlu olmaktan. İnsan ne zaman halinden memnun olur? Ya da gerçekten halinden memnun olan insanlar var mı?
“Cehalet mutluluktur!”
Öylemi gerçekten? Hâlbuki bilmek için uğraşan insanların hedefi sonsuz mutluluğa ulaşmaktır. Yoksa neden “bilmek” zahmetine katlansınlar ki? Kolay bir şey mi sanki bir şeyleri öğrenmeye çalışmak, okumak, araştırmak?
Gerçi herkes bilgiye aynı sebepten ulaşmak istemiyor. Bilgiye saygı duyan, onun vakar ve sessizliğinin bir parçası olmak isteyen insanlar olduğu gibi, bilginin kürküyle caka satmaya çalışan insanlarda var. Böyle insanlar için bilgi sadece yüktür evet, çünkü onlar bildiği şeyin ne anlama geldiğini bilmezler.
Üzerine giydiği kıyafetin dokuma kalitesine dair bildikleri şeyler, sadece bunu bilmeyenlerin gözünde kendilerini değerli hissetmelerini sağlamaya yarar hâlbuki bu gözlem insanlığa saygı duymalarını sağlamalıdır. Çünkü insanlığın her adımında bin bir emek vardır. Dünyada incecik ipler elde eden, bu ipleri kalitelerine göre ayıran, sonra onları birbiri içine geçirip kumaşlar dokuyan ve türlü türlü renklerle süsleyen kaç canlı vardır?
Ama bu tip insanlar için önemli olan bu değildir. Onlar için önemli olan içlerindeki “BEN” in nasıl kendisini daha iyi hissedeceğidir.
Kendimi soyutlamıyorum yazdıklarımdan. İçimdeki “BEN” in aktivitesine bağlı ne hissedeceğim.
Mutlu olan insanlar;
Hallerinden memnunlar yani, ya da öyle görünüyorlar. Bence mutluluk kişinin mutlu olabilmekte ne kadar bağımsız olduğuyla alakalı bir olgudur. Mutluluğunuzun kaynağı sizi bağımsız kılmalı ve özgürleştirmelidir. Mutlu olmak için tutunduğumuz şeyler zamanla bizi kendilerine esir ediyorlarsa, onların yokluğunda acı duyuyorsak, yada onların varlığı farklı bakımlardan birçok şey götürüyorsa bizden acaba gerçekten mutlu muyuzdur?
Sevgiler…
İçimizdeki “BEN” in bir ömür boyu peşinde koştuğu şey. Kişiye göre değişiyor birçok şey gibi. Halinden memnun olmayı anlıyorum ben mutlu olmaktan. İnsan ne zaman halinden memnun olur? Ya da gerçekten halinden memnun olan insanlar var mı?
“Cehalet mutluluktur!”
Öylemi gerçekten? Hâlbuki bilmek için uğraşan insanların hedefi sonsuz mutluluğa ulaşmaktır. Yoksa neden “bilmek” zahmetine katlansınlar ki? Kolay bir şey mi sanki bir şeyleri öğrenmeye çalışmak, okumak, araştırmak?
Gerçi herkes bilgiye aynı sebepten ulaşmak istemiyor. Bilgiye saygı duyan, onun vakar ve sessizliğinin bir parçası olmak isteyen insanlar olduğu gibi, bilginin kürküyle caka satmaya çalışan insanlarda var. Böyle insanlar için bilgi sadece yüktür evet, çünkü onlar bildiği şeyin ne anlama geldiğini bilmezler.
Üzerine giydiği kıyafetin dokuma kalitesine dair bildikleri şeyler, sadece bunu bilmeyenlerin gözünde kendilerini değerli hissetmelerini sağlamaya yarar hâlbuki bu gözlem insanlığa saygı duymalarını sağlamalıdır. Çünkü insanlığın her adımında bin bir emek vardır. Dünyada incecik ipler elde eden, bu ipleri kalitelerine göre ayıran, sonra onları birbiri içine geçirip kumaşlar dokuyan ve türlü türlü renklerle süsleyen kaç canlı vardır?
Ama bu tip insanlar için önemli olan bu değildir. Onlar için önemli olan içlerindeki “BEN” in nasıl kendisini daha iyi hissedeceğidir.
Kendimi soyutlamıyorum yazdıklarımdan. İçimdeki “BEN” in aktivitesine bağlı ne hissedeceğim.
Mutlu olan insanlar;
Hallerinden memnunlar yani, ya da öyle görünüyorlar. Bence mutluluk kişinin mutlu olabilmekte ne kadar bağımsız olduğuyla alakalı bir olgudur. Mutluluğunuzun kaynağı sizi bağımsız kılmalı ve özgürleştirmelidir. Mutlu olmak için tutunduğumuz şeyler zamanla bizi kendilerine esir ediyorlarsa, onların yokluğunda acı duyuyorsak, yada onların varlığı farklı bakımlardan birçok şey götürüyorsa bizden acaba gerçekten mutlu muyuzdur?
Sevgiler…
Son düzenleme: