- 15 Eylül 2015
- 5.603
- 8.202
- 148
- Konu Sahibi indira gandhi
-
- #41
Bence kızınızı yarım gün kreşe verin. Çocuk ortamı düşüncelerini değiştirebilir siz de tedaviye biran önce başlayın çünkü yaş ilerledikçe risk payı artıyor
cok sacma...küçücük cocuk mu buna karar vercek...Merhaba Bayanlar,
Bir konu ile ilgili fikirlerinizi almak istedim. Kızım tüp bebek tedavisi ile oldu ve kalan embriyolarımızı dondurttuk. Kızım şu anda 24 aylık ve bu yaz embriyo transferi yaptırmaya karar vermiştik. Benim kızım çok erken konuştu ve isteklerini çok düzgün bir şekilde ifade edebilen bir çocuk, dolayısı ile bu konudaki tepkisi de eşime ve bana çok gerçekmiş gibi geliyor. Kardeş konusu açıldığında ciddi bir şekilde istemediğini belirtiyor, tepki veriyor, konu devam ederse ağlamaya başlıyor. Kucağıma arkadaşlarımın bebeklerini aldığımda bu bebek kardeşim olmayacak değil mi, sen bana kardeş almayacaksın değil mi diye sorular soruyor akabinde. Bebek görmeye gitsek eve döndüğümüzde aile büyüklerine hemen diyor ki annem bana kardeş almayacak, ben bebekleri hiç sevmem... Eşimle konuştuk, transfer olayını 1 sene daha erteleyeceğiz, 3 yaşını doldurduğunda kreşe vereceğiz, kreşe başladıktan sonra transfer yaptırırız, hamilelik sürecini kreşte geçirsin, kreşe başlamadan verirsek, eve gelen bebeğin akabinde kreşe göndermek daha da zora sokacak sanırım psikolojisini. Yaşım 35, bu yaz 36 yaşına gireceğim, en fazla 1 sene erteleyebilirim hamilelik işini sanırım. Buna benzer bir olay yaşayan var mı aranızda, ya da bu konuda fikirleriniz nedir ? Nasıl aşabiliriz bu sorunu kızımla ?
Şimdiden teşekkürler.
aynen bencede pes....ve ben pädagogumyani sadece pes diyorum.3 yaşında çocukğun dediğinemni göre kaarr veriyorsunuz .
çok ilginç
oldu olacak bu kadar düzgün ifade ediyormuş çalışacağınız işe ,yaşayacağınız şehre de kızınız karar versin.
ebeveyn ebeveynliğini çocuk çocukluğunu bilsin.
benim ilkçocuğumda sizinki gibi ağlardı .ama onun ağlamasıyla bebek fikrinden vazgececek değildim nitekim ikinci bebeğimde oldu.
sen istiyorsan yapalım yapmayalım lafı bile olmaz
O ben kardes istemem diyince siz ne diyorsunuz?
Ben böyle bir kararın anne ile baba tarafından verileceğini söylerdim çocuğuma.
Bana tuhaf geldi açıkcası 24 aylık bebeğin fikriyle bir çocuk daha yapmamak.
Yaşınız da çok genç değil af buyurun.
Canım cocuk yapıp yapmayacagımıda ona soracak degılım ya. Kardeslerımız olacago zaman kım bıze sordu. Benım oglum 3,5 yasında 16 haftalık hamıleyım,ılk zamanlar acayıp tepkı gosterıyodu. Ultrason fotosu daha cok bır bebege benzedıgınden sevmeye basladı ve hep erkek ıstıyodu erkek oldugunuda duyunca daha bı hosuna gıttı artık gelsın falan dıyıp duruyo. Duzelır merak etme daha kucukmus zaten suanda en ınat zamanında bıde. Sureklı sormamaya calıs.
Ne kadar abartmışsınız ya hu hangi bebe kardeş ister
Annem bize sorduğunda biz de istemeyiz dedik ama olunca da çok sevdik
2 yaşındaki bebeye bakıp ona göre mi hareket edeceksiniz?
yani sadece pes diyorum.3 yaşında çocukğun dediğinemni göre kaarr veriyorsunuz .
çok ilginç
oldu olacak bu kadar düzgün ifade ediyormuş çalışacağınız işe ,yaşayacağınız şehre de kızınız karar versin.
ebeveyn ebeveynliğini çocuk çocukluğunu bilsin.
benim ilkçocuğumda sizinki gibi ağlardı .ama onun ağlamasıyla bebek fikrinden vazgececek değildim nitekim ikinci bebeğimde oldu.
sen istiyorsan yapalım yapmayalım lafı bile olmaz
çocuk fikrini bile o istedi diy ertelerseniz diğer isteklerinin nasıl önünü alacaksınız. şımarık bi çocuk yetişmesin sonra. bence mantıklı olan gerekirse pedagog eşliğinde ona bu kararın size ait olduğunu ve artılarını anlatmak.
Küçükken hiç kardeş istemezdim hatırlıyorum. 10 yaşına girdiğimde kuzenimin kardeşi olmuştu ve ben kıskanmıştım 1 sene sonra benim kardeşim oldu :) Şimdi annemle konuşurken hala kızıyorum niye dinlediniz beni diye. 10 yaş düşünün ikinci annesi gibi oldum. Yardım alın oyüzden, ileride o da çok mutlu olacak
aynen bencede pes....ve ben pädagogum
Yaşınız bebek için uygun zaman ,ben büyüklerin karar verebileceği konuyu çocuklarına sormayı yanlış buluyorum.Bu kızınızı da bencilliğe iter herşeyi onun isteğine göre şekillendiremezsiniz.
Bu karari 2 yasinda bir bebegin dedigine gore almayacaginizi sizde biliyorsunuz.Benimde 26 aylik kizim sizinki gibi cok guzel konusup derdini anlata biliyor.Ama bu mantikli seyler istedigi anlamina gelmez .Bizimkide minik bebek alalimmi diyo bazen gülüp geciyoruz.
Bebek lafini uaninda etmeyin bir sure unutur.
Sonrada eger olursa hamile kaldiginizda. Söyleyin.
Bu karari al.ada yetkisi olmadigini bilmeli.
En güzeli aklı ermeden benim gibi 1 yaş arayla kardeş yapmak.
Şaka bir yana, şuan istememekte haklı.
Ailesine en ihtiyacı olduğu dönemde başka bir şeyle ilgilenmenizi istemiyor.
Çünkü onun şuan sizden başka kimsesi ve meşgalesi yok.
Yaşı ilerledikçe farklı düşünecektir eminim.
Ablamla aramda 6 yaş var, sürekli burnumu ısırır, zarar vermeye çalışırmış.
Hiçbir zaman istememiş beni.
Ben 20li yaşlara gelene kadar kedi köpek gibiydik.
Ama şuan inanın dünya bir yana, ablam bir yana, ben de onun için öyleyim.
Annem babam elbet çok kıymetli ama, ablam olmadan nasıl yaşardım düşünemiyorum bile.
Kardeş demek hayatı paylaşmak, derdine bir omuz, kahkahana ortaklık demek.
Alınır mı kırılır mı diye düşünmeden kavga edip, ertesi gün 'bitanem görüşelim özledim' demek.
Aileyle beraber dalga geçip, ağlanacak haline saatlerce gülmek, telefon numarasını acil aramaya kaydetmek demek.
Ayy özledim gene ablamı, bir arayayım.
Yani şimdi çocuğun lafıyla hareket etmek o kadar saçma ki söyleyecek söz bulamıyorum. Ve ileride isteyeceğini düşünüyorum. 2 çocuk her zaman idealdir, tek çocuk olmak çok ama çok zor. Ben de 9 yaşıma kadar tektim, belli bir yaştan sonra çok istedim ve bana kardeş yaptılar mesela ama ben kendimi yırttım ve onu her zaman çok sevdim. Kız olmasını çok istedim erkek olsa mutsuz olurdum, o derece. Neticede zor bir hamilelik, zor bir doğum, zor bir yeni doğan süreci yaşandı, annemin durumu falan çok tehlikeliydi, ölebilirdi yani. Neyse doğdu bizim minnak, ona hep ben baktım bir tek altını almazdım, o derece. Çok eğlenceli bir çocukluk geçirdi, şu anda ben 23 yaşındayım o 15, liseye gidiyor ve çok tembel. derslerine falan yardımcı oluyorum, hep yol gösteriyorum. Bir ablam olsa harika olurdu ama yok, ben bir ablayım. Onu hep mutlu ettim, güldürdüm, onunla oynadım, hep arkadaş olduk bir sürü lakaplar takardım ona, şu anda bile adıyla seslenmem. :) Ben de çocuk aklımla onunla hep eğlenirdim, bebekken saçı yoktu, dekolte kafa derdimDaha bir sürü komik lakap, söylesem ifşa bile olabilirim o derece yani, kimsede olmayan lakaplarla seslendim hep çok güldük. E o da bana lakaplar taktı tabi, kimin kardeşi. Tek olsam da imkanlarımız değişmeyecekti, kimse bana fazladan ilgi ya da emek göstermeyecekti. Tek çocuk olan arkadaşlarım şu an sıkıntıda mesela çünkü ailenin beklentisi çok yüksek, annenin ve babanın işi gücü tek çocuğu oluyor o zaman. Bu çok sık görülen bir durum, benim üniversiteden yakın arkadaşım tek çocuk ve kız o da, anne ve babasının bazı sorunları var zaten kız hayatı boyunca ailesine göre yaşamak zorunda. E şimdi iş arıyor falan ailesi beğenmeyince o işe giremiyor. Öte yandan kızın başını yiyorlar iş bul diye, ama bulduğu iş ailesine de uymak zorunda falan. Geçenlerde güzel bir iş denk gelmiş ama yakın illere seyahat etmesi falan gerekiyormuş üstelik araba veriyormuş şirket, ailesi istemediği için olmamış. Seyahatli işler genelde kariyer imkanı olan ve bayağı da geniş çevre edinmeyi sağlayan işlerdir, güzel bir fırsat gitmiş böylelikle. Tek çocuk zor.
Çocuğunuzu dinlemenize ve fikrine değer vermenize çok mutlu oldum. Bir tanıdığım aile var. 4 çocukları vardı. Son iki çocuk arasında çok bir yaş farkı yok. Ne yazık ki ikisini de yarı anneleri yarı ablaları büyüttü. Kardeşleri yüzünden çok birşey yapmaya fırsat bulamadığı için onlara karşı ablanın bir öfkesi var. Ve bu çok haklı bir öfke. Ebeveyn kendisi birinci dereceden doğan çocukla ilgilenecek ve hepsi arasında dengeyi gözetip sevgiden ve ilgiden mahrum etmeyecekse çocuk doğurmalıdır. Aksi halde birbirine içten içe öfkeli kardeşler büyüyor. Siz bir uzmana danışın.Merhaba Bayanlar,
Bir konu ile ilgili fikirlerinizi almak istedim. Kızım tüp bebek tedavisi ile oldu ve kalan embriyolarımızı dondurttuk. Kızım şu anda 24 aylık ve bu yaz embriyo transferi yaptırmaya karar vermiştik. Benim kızım çok erken konuştu ve isteklerini çok düzgün bir şekilde ifade edebilen bir çocuk, dolayısı ile bu konudaki tepkisi de eşime ve bana çok gerçekmiş gibi geliyor. Kardeş konusu açıldığında ciddi bir şekilde istemediğini belirtiyor, tepki veriyor, konu devam ederse ağlamaya başlıyor. Kucağıma arkadaşlarımın bebeklerini aldığımda bu bebek kardeşim olmayacak değil mi, sen bana kardeş almayacaksın değil mi diye sorular soruyor akabinde. Bebek görmeye gitsek eve döndüğümüzde aile büyüklerine hemen diyor ki annem bana kardeş almayacak, ben bebekleri hiç sevmem... Eşimle konuştuk, transfer olayını 1 sene daha erteleyeceğiz, 3 yaşını doldurduğunda kreşe vereceğiz, kreşe başladıktan sonra transfer yaptırırız, hamilelik sürecini kreşte geçirsin, kreşe başlamadan verirsek, eve gelen bebeğin akabinde kreşe göndermek daha da zora sokacak sanırım psikolojisini. Yaşım 35, bu yaz 36 yaşına gireceğim, en fazla 1 sene erteleyebilirim hamilelik işini sanırım. Buna benzer bir olay yaşayan var mı aranızda, ya da bu konuda fikirleriniz nedir ? Nasıl aşabiliriz bu sorunu kızımla ?
Şimdiden teşekkürler.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?