ilaç kullanmadan terapi veren binlerce psikolog var, lütfen 12 yaşındaki bir çocuk için ilaç en son çareniz olsun.
Bahsettiğiniz şeyleri çocukken bir dönem ben de yapıyordum, herseyi sayar, tüm tabelaları okumaya çalışır, duyduğum tüm numaraları ezberlerdim, otobüslerde muhakkak arabaların rengini sayardım, yolculuk bitene kadar o ana kadar yanımızdan kaç kırmızı araba geçtiğini, kaç mavi araba geçiğini vs sayardım, her gün bir veya iki renk belirlerdim, vs vs hatta annemler birisinin telefon numarasını kağıda yazmak yerine bana söylerdi, eve gidince söylerdim, kağıda yazıp kaydederlerdi. Gün içinde oyun oynarken veya ders çalışırken garip hislerim olurdu. Mesela "şimdi şimşek çakarsa birisi ölecek" ya da "şimdi telefon çalarsa evden birisi hasta olacak" gibi saçma sapan takıntılarım vardı. Yaşım 44, bizim zamanımızda psikologlarla psikiyatristler karıştırıldı ve her ikisine de deli doktoru derlerdi yani öyle terapi gibi şeylerden kimsenin haberi yoktu, zamanla düzeldi geçti. Belki böyle birşeydir.