Öncelikle anneciğinize Allah rahmet eylesin, kızınızla yaşadığınız durum kaybetme korkusuna benzemiyor çünkü ya ona bir şey olursadan ziyade beni neden istemedi kaygısı yaşıyosunuz. Bu tutum normal değil destekte alıyormuşsunuz, belki büyüdükce bu durumunuz azalır ama azalmazsa kız için hiç sağlıklı bi büyüme olmayacak. Ne kadar bastırırım deseniz de büyüyüp genç kız olduğunda “gitsem annem üzülür” diyerek ket vuracak kendine.
Hayır, böyle biri olmak istemiyorum. Benimki kaybetme korkusu. Sanki onlarla olduğunda beni unutacak, sevmeyecek, gelmeyecek vb gibi. Az önce bir arkadaşımız “sadece sen kayıp veriyorsun sanki” diye alay etmiş olsa da herkesin yas süreci ve kayıpla mücadele edebilme şekli farklı. Maalesef ben tetikleniyorum her seferinde ve bunu çözmek için çabalıyorum. Sadece bana muhtaç olsun ya da sadece beni sevsin istemiyorum belki baştan yanlış girdim konuya bilmiyorumBu çok fazla annede var. Forumda bile cocuktan bahsederken " kucucuk sadece sana muhtac bir canli, koşulsuz seni seven" filan diye guzelliyorlar. Yani bilmiyorum bazi hanimlarin bu muhtaclik durumu, bir insanin hayatinda en etkili insan olma, koşulsuz sevilen olma hisleri cocuk sahibi olmakta cok yaygin.
Tabi bu dusuncelerimi genelde belirtmem kavga cikar
İste böyle böyle alışma evresine geçersiniz. Ben sizin uzaklaştırmak istediğinizi düşünmüyorum ki yapamazsiniz cocuk istemez. Bende mesela parka götürmeklerini pek istemiyorum hem kendi ailemin hem es ailesinin belli yaşta insanlar dalarlar vs diye . Kızıyorlar , biz cocuk muyuz diyorlar ama götürürlerse de ararim sürekli napıyorsunuz diye. Anlıyorum sizi herkeste bisey var . henuz küçük şimdiye kadar bu davranışını görmediniz bugün ağır geldi ama bu zamanla cevreyle ilgisi artınca sürekli olacak sizde buna alışacaksiniz büyük ihtimalle belki zaman gerek ama normal bu diyerek yaklaşın
Çok teşekkür ederim. Kaybetme korkusu çok kapsamlı bir kaygı bozukluğu, terapistim bu şekilde adlandırdı. Sizin söylediklerinizi de kendimi telkin etmek adına deneyeceğim
O kadar iyi geldi ki yazdıklarınız teşekkür ederim gerçekten.. evet ilk kez bugün yaşadığım için de ağır geldi tam olarak bu.. deneyeceğim
Siz pskol
Siz ilaç aliyormusunuz
Eşimle ilişkimiz çok iyi değil. Ama kızım doğmadan önce arkadaşlarım ve yakın çevremle ilgili de çok fazla bu kaygı bozukluğu yüzünden ataklar geçirdim. Sadece dışa vurmam daha kolaydı onlarla bunu oturup konuşabildim ama konu çocuk olunca bunu birilerine anlattığınızda insanların bakış açısı daha farklı oluyor ve sanki onlarla görüşmelerini istemiyorum gibi bir algı oluşmasından korkuyorum. Terapistimle de bu konuyu her seans görüşüyorum ve telkinleri oluyor tabii ki. Dediğim gibi ben burada belki bunu yaşamış birileriyle de konuşabilirim diye düşünmüştüm biraz
Umarım ben de aşabilirimBu benim kardeşimin eşinde de vardı. Yeğenimi doğru düzgün öpe koklaya sevemezdik bile. Şimdi 5 yaşında her hafta sonu annemlere gönderiyor çocuğu biraz dinleneyim diye.
Ben seni anlıyorum bende kaygı bozukluğu yaşamıştım 0-6 ayda bebeğimde ve destek aldım, çokta iyi geldi(bendeki kaygı kontrolcülüktü nefesini dinlerdim, mesleki deformasyon kaynaklıydı hep kontrol etme kaygı duyma vs)
Benim oğlum 8 yaşında, anaokulu kurs etkinlik derken pek çok anneyle tanıştım bu zamana kadar. İnanın annesinin kimseyle bağ kurmasını istemediği, çok kıskanan koruyan çocuklar sosyal ilişkilerde daha çok sorun yaşıyor.
Bendede kendi annem olmasa illallah ederdi sanırım parka gidersen gözün üstünde olsun, evde camı kapat bilmem ne üzüm verirsen dikine kes vs gibi bi ara nefes aldırmıyodum kadına
Haklısınız. Kaderci biri olamadım bugüne kadar hiç… Ben dediğim gibi alışmasında gitmesinde gelmesinde engel koymadım hiç koymam da. Ben aylarca anneannesiyle yaşamış biriyim. Onun da bunu yaşamasını istiyorum elbette sadece onlarla ne zaman bir araya gelsek ben tetikleniyorum ve arka planda içimde hep bir huzursuzluk yaşıyorum. Anlaşılmak güzel bir şey, yaklaşımınız için teşekkür ederim
Daha 10aylık çocuğa bu kadar bağımlı olursanız bu çocuk büyüdüğünde neyapacaksınız ? Fanustamı büyüteceksiniz çocuğunuzu herkesten kıskandığınız için ? Terapi alıyorum yıllardır demişsiniz demekki işe yaramıyor. Doktorunuzu değiştirin en yakın zamanda.
Kızım doğduğundan beri 7/24 onunla birlikteyim. Hani bazı anneler vardır; annesine kayınvalidesine 1 saat bırakır sabah uyur vs, hiç yapmadım, yapamadım. Bakabilirler mi, kendini kötü hisseder mi diye diye bırakamadım. Ama bir araya geldiklerinde de kendi içimdeki bu dyyguyuı asla hissettirmem ne onlara ne kızıma. Zaten bu yoruyor beni maalesef. Ve tabii ki ileriyi hiç öngöremedim. Bugün belki de ilk kez bahsettiğiniz gerçeklerle yüzleştim biraz da bu beni etkiledi. Belki de yaşaya yaşaya öğreneceğim bilmiyorum ama onun asosyal ve özgüvensiz bir çocuk olmaması için ona bu durumu asla yansıtmayacağım ve çözmeye çalışıyorum
Bence de çözmelisiniz.
Haklısınız. Çok teşekkür ederim desteğiniz için
