Benimde ebeveynlerim çok küçükken ayrılmış,beni anneannemle dedem büyüttü. Annemle de yaşadım ama annem kendi hayat tarzını,seçimlerini hep benden üstte tuttu,varlığım onun bana tutunabilmesine yetmedi hep böyle hissettim. Babamla da annemle de evlat-ebeveyn ilişkilerimi kuramadım.Annem yaşını başını aldıktan sonra çabaladı kendince ama nafile benim içim soğumuş. Bizim gibi kız çocukları kendi kendini büyütmek zorunda kalıyor bu hayatın içinde siz de böyle yaş kemale erince evladım da evladım oluyor mu öyle? Yetiyor mu? Yetmesin dilerim.
Çocuk aklımızla anlamadığımızı,hissetmediğimizi sandığınız herşey yüzünden hayatımız farklı akıyor. Evliyim,eşimi seçerken en büyük kıstasım bu adam iyi baba olur ben bir gün ölsem gitsem bilirim yerime anne de olurdu.
Şimdi anne olamıyorum isteğim yok korkumdan, bir bebek görsem sevemiyorum anaçlığım yok görmediğimden. Annemi dilim affetse gönlüm affetmez bilirim. Kızınızın da dili affetse içi hiçbir zaman sizi almayacak bunu bilin derim.
