Merhaba Arkadaşlar,
25 yaşındayım 2.5 senedir evliyim. Eşim Almanya’da yaşıyordu ve İstanbuldan Almanya’ya geldim. 1.5 senedir buradayım. Ama o 1.5 sene 15 sene gibiydi. Buraya küs geldik ve öyle devam etti. Her Allah’ın günü kavgalarımız tartışmalarımız oldu ve asla bitiremedik. Olaylar o kadar büyüdü ki bir çok kez anneler dahil oldu ve olay sonunda boşanalım dedik fakat tekrardan şans verdik. Ben gerçekten severek evlendim ve eşimin de beni sevdiğini düşünerek evlendim. Fakat şu an bunun onun için tamamen mantık evliliğini olduğunu düşünüyorum. Eşim daha önce bir nişanlılık dönemi yaşadı yaklaşık 8 sene. Nikah günü ayrıldılar. Ve biz bu olaydan 1 sene sonra evlendik. Buraya geldiğim de ilk zamanlar bana 1 kere onun adıyla seslendi sonra bütün her şey gelmeye başladı. Onunla eski fotoğraflarını buldum, ara ara instagramdan onun hesabına bakarken yakaladım. Eski beraberlik videolarını ağlaya ağlaya sildim ve ona hiç bir şey demedim. Eşim sürekli çalışıyor ve evde ben yokmuşum gibi. Bir soru sorduğum zaman elinde hep telefon ya duymuyor ya da hııı diye cevap veriyor. Hiç bir zaman bir gelip sarılmaz, öpmez, bir saçımı sevmez. Çoğunlukla yüzüme en son ne zaman güldüğünü hatırlamam. Her zaman suratı asıktır ve benim ne yaptığımla çok ilgili değildir. Normalde çok eğlenceli çok konuşkan olan adam eve girince kendi içine kapanıyor ve bunu dışarıda ki kimse anlamıyor. Seviyorum gerçekten. Bazen beni sev diye yalvarmak geliyor içimden. Çok kez boşanmak ikimiz içinde en sağlıklısı dedim fakat hep ya bir gün severse diye içimden geçirdim cesaret edemedim. Ama artık bu konuları kimseyle konuşamıyorum ve çok doldum. Bazen çığlık atasım geliyor. Sevdiğin kişiyle aynı evde yaşayıp sevildiğini hissetmemek bir kadın için çok zormuş bunu anladım. Babamı 6 sene önce kaybettim ve annem abim kardeşim İstanbul’da yaşıyor. Abimle anlaşamıyoruz. Anneme boşanacağım dediğim de bana hiç gel kızım demedi hep dayan sabret dedi ve en sonunda abinle anlaşamıyorsun burada ne yapacaksın dedi. Güveneceğim bir tarafım da yok sevildiğim bir tarafımda. İki kedim var çok seviyorum canımı veririm fakat boşanırsam bana kedileri vermeyeceğini de biliyorum. Lütfen bana bir akıl verin.
25 yaşındayım 2.5 senedir evliyim. Eşim Almanya’da yaşıyordu ve İstanbuldan Almanya’ya geldim. 1.5 senedir buradayım. Ama o 1.5 sene 15 sene gibiydi. Buraya küs geldik ve öyle devam etti. Her Allah’ın günü kavgalarımız tartışmalarımız oldu ve asla bitiremedik. Olaylar o kadar büyüdü ki bir çok kez anneler dahil oldu ve olay sonunda boşanalım dedik fakat tekrardan şans verdik. Ben gerçekten severek evlendim ve eşimin de beni sevdiğini düşünerek evlendim. Fakat şu an bunun onun için tamamen mantık evliliğini olduğunu düşünüyorum. Eşim daha önce bir nişanlılık dönemi yaşadı yaklaşık 8 sene. Nikah günü ayrıldılar. Ve biz bu olaydan 1 sene sonra evlendik. Buraya geldiğim de ilk zamanlar bana 1 kere onun adıyla seslendi sonra bütün her şey gelmeye başladı. Onunla eski fotoğraflarını buldum, ara ara instagramdan onun hesabına bakarken yakaladım. Eski beraberlik videolarını ağlaya ağlaya sildim ve ona hiç bir şey demedim. Eşim sürekli çalışıyor ve evde ben yokmuşum gibi. Bir soru sorduğum zaman elinde hep telefon ya duymuyor ya da hııı diye cevap veriyor. Hiç bir zaman bir gelip sarılmaz, öpmez, bir saçımı sevmez. Çoğunlukla yüzüme en son ne zaman güldüğünü hatırlamam. Her zaman suratı asıktır ve benim ne yaptığımla çok ilgili değildir. Normalde çok eğlenceli çok konuşkan olan adam eve girince kendi içine kapanıyor ve bunu dışarıda ki kimse anlamıyor. Seviyorum gerçekten. Bazen beni sev diye yalvarmak geliyor içimden. Çok kez boşanmak ikimiz içinde en sağlıklısı dedim fakat hep ya bir gün severse diye içimden geçirdim cesaret edemedim. Ama artık bu konuları kimseyle konuşamıyorum ve çok doldum. Bazen çığlık atasım geliyor. Sevdiğin kişiyle aynı evde yaşayıp sevildiğini hissetmemek bir kadın için çok zormuş bunu anladım. Babamı 6 sene önce kaybettim ve annem abim kardeşim İstanbul’da yaşıyor. Abimle anlaşamıyoruz. Anneme boşanacağım dediğim de bana hiç gel kızım demedi hep dayan sabret dedi ve en sonunda abinle anlaşamıyorsun burada ne yapacaksın dedi. Güveneceğim bir tarafım da yok sevildiğim bir tarafımda. İki kedim var çok seviyorum canımı veririm fakat boşanırsam bana kedileri vermeyeceğini de biliyorum. Lütfen bana bir akıl verin.
