5 yıllık evlilik. Ailelere rağmen herşeye rağmen birlikte ayakta durduk, maddi zorluklara rağmen çocuk istedik, 3 yaşında yeşil gözlerinde huzur bulduğum bir mucizem var, şimdi diğer mucizem karnımda. Meleğimi bekliyorum, isimler düşünüyorum, oğlumun büyümesini izliyorum. İş hayatımı bitirdim, pişman değildim ama yorgunum.
Herkes işinde gücünde sabırlı düzgün kocan var ne beklıyorsun dıyor bana. Ama bizim bağımız vardı, sevgi, aşk vardı, birbirimize bugün nasıl geçti diye sormaz olduk, öpmez dokunmaz olduk, 3 kere şiddetli tartışmalarımız oldu. Her seferinde kızımın dünyaya gelince değişiceğini söylüyor, ama ben derdimi kimseye anlatamıyorum.
Şiddet görmek, aldatılmak mı lazım avaz avaz bağırmak için. Ben konuşmayı seçtim hormonlarla abartan kadın oldum. İşimi kariyerimi bıraktım, oğlum ve beklediğim kızım için ailem için sabrettim, eşim beni dikkate bile almıyor. Ne yapmalıyım?