
babaannem derdi ki derdim oldumu duvara anlat kızım. Kimseye deme, duvar seni dinler hem de arkandan dedikodunu yapmaz.
Zor bir çocukluğum oldu. Çocukken kendime yakın bulduğum büyüklere derdimi anlatmaya çalışırdım. Meğer onlar kendi aralarında kendi çıkarları doğrultusunda hareket ederlermis. Sonradan öğrendim.
Ilk gençlik yıllarımda dost sandiklarima derdimi anlatmak istedim. Tam da aynı yerlerimden vurdular beni.
Meğer kabuklarinizdan kanatirlarmis insanlar.
Bunu da sonradan öğrendim.
Geçen bir minibüste bir teyze vardı. Sürekli konuşuyordu ve özür diliyordu.
Ben çok yalnızım. Bazen kendi sesimi unutuyorum yalnızlıktan dedi. Içim acıdı. Kusura bakmayın yavrum.dedi ben de böyle arada dışarı çıkıp herkese konuşuyorum nasılsa beni bir daha gormeyeceksiniz dedi. Konuşmasından belli ki çok gungormus ve kültürlü biri ama ne yazık ki çok hassas biri. Zaman onu en ince yerlerinden vurmuş.
Özetle; insana dert anlatılır mi hiç. Gidin akar suya anlatin, kedilere anlatın onlar daha samimi.