Çok teşekkürler kesinlikle herşey insanın bakış açısından ibaret aslında, nasıl bakmak istiyorsak öyle görüyoruz
iyilik yap.. karsiliksiz..
muhtaclara yardim et..
iyilik yapmak kalbi yumusatir..
kini azaltir..
mesela cocuk esirgeme kurumuna gidebilirsin.. resim oyun ders degisik aktivetelerle hem kendine hemde onlara yardimci olursun..
yardim derneklerinde gonullu olabilirsin..
bunlardan once de kendini degistirmelisin..
olaylara farkli acilardan bakmayi dene..
mesela anneannen zor durumda suan annende bakmasa belki huzur evinde kalacak..
Allah annenin yaptiklarini goruyor..
annen yoruluyor belki ama kaybeden degil kazanan taraf oluyor..
olaylarin olumsuz yonlerini ararsan bir dunya sebep bulursun sen olumlu yonden bakmaya calis.. haksizlik karsinda susma ama basit hatalarda affedici ol..
cunku kimse mukemmel degil.. illaki hatalar yapiyoruz hepimiz..
ben cok cabuk affederim ve unuturum..
beynimi unutmaya programlamisim sanki..
yapilan kotulugu bir zaman sonra unutuyorum..
daha mutluyum inan..
unutmak iyilestirir..
hatalari unut gitsin uc gunluk dunya..
off tam 12den:) yanlış anlama ben de akrep burcuyum. anlattığın hisler bende de var. bunlar kötü olduğumuz için değil, aşırı hassas olduğumuz için. seni çok iyi anlıyorum. aynı şeyleri ben de yaşadım. arkadaşlarımı çevremden aslında bilerek uzaklaştırdığımı farkettim. çünkü bizde gri yok. bişey ya siyah yada beyaz.Evett çok belli değil mi
şöyle konulara da birileri çıkıp demesin ki neden yalnızsın, şöyle düzgünsün böyle dürüstsün filan, burda çevresi olan herkes bozuk, iki yüzlü insanlar mı yani? İnsanlar birbirlerini idare eder, yapılanları unutup, affeder, hatalar insanlar içindir, tabii ki parazitler, bariz kötü niyetliler uzaklaştırılır ama kimse saf iyi saf kötü değildir, eğer kötü gününzd dertleşebilceğiniz, mutlu gününüzde mutluluğunuzu paylaşıcak kimseniz yoksa bu sizin karakterinizin müthiş olmasından değil maalesef iletişim yönünüzün aşırı zayıf olduğundan kaynaklıdır, insana insan lazım
Hay yaşayın ya... Meğer arkadaşı olan insanlar ne beter insanlarmış, hepimiz yalancı, nabza göre şerbet veren, arkadan konuşan falan insanlarız çünkü!
Kötü bir insan değilsiniz ama insan ilişkileriniz zayıf. Kimse etrafında kavgacı, kırıcı, en ufak bir tahammülü olmayan birini istemez.
Kaldı ki insanları en ufak hatasında silen sizsiniz, sizi niye insanlar tolore etsin?
Dobra, açıksözlü olmak; kırıcı, patavatsız, kaba olmayı gerektirmez. Kimse size yalan söyleyin, düşündüklerinizi söylemeyin demez zaten ama biraz dilinizin kemiği olsun.
"İnsanların benden kaçarcasına tavrı" demişsiniz, siz olsanız soğuk, tahammülsüz, kinci, kavgacı bir insan ister misiniz hayatınızda?
Kendinizin farkına varıp kabullenmeniz çok büyük bir adım, henüz hayatın başındayken belirttiğiniz gibi bir destek almanız oldukça faydanıza olur.
arkadaş heleki dost bulabilmek gercekten zor canim senınde bazi davranıslarn kendince yanlış olabilir arkadaşlık kurmanı Çevre yapmanı etkiler ister ıstemez söyle dusun Bı cok insanın ailevi sıkıntıları maddı sıkıntıları var saglık problemleri olan var gun ıcınde bunları dusunerek sükret elbette sukredıyosundur rabbımıze dahada fazlalastır ınanko senın imkanlarını isteyen o kadar insan vardır Ki bende cok iyi oldugum İÇİN Bı cok kisiyi sildim hayatımdan cok ıyo olmakta bazen yaramıyor 28 yasındayım ve toplasan 5 yakın arkadaşım var gerisi naber nasılsın yanı kendini suçlama sadece biraz empati yap ne olursa olsun yaşamak zorundayız ve hayatı cok cıddıye alma hersy geçici biraz tebessüm ıyı niyet olsun yetiyor dostluk İÇİN ve sadık kalmak bunların hepsini namaz kılarakta bulmayı denesen belki faydası olur yanlıs anlama sakin hayat tarzına değiştirmeden denemenı tavsiye ederim canımHerkese merhabalar,
Yalnızlığıma, daha da yalnızlaşıyor olmama, insanların benden kaçarcasına tavırlarına dayanamıyorum artık. Uzun olur belki ama bu gece içimi size dökmeye geldim.
24 yaşında bekar mühendis bir bayanım, ailemden farklı büyük bir şehirde yalnız başıma yaşıyorum.
Hayatta hiçbir zaman sevecan, ağzı güzel laf yapan, ortamı olan bir insan olamadım. Soğuktum, insanlara karşı tahammülsüz, haksızlığa gelemeyen, hep karşıt bir insandım.Çok arkadaşım oldu fakat hepsi birer birer gittiler hayatımdan, aramadılar sormadılar bana ihtiyaç duymadılar çünkü ben hiç insanların ihtiyaç duyacağı iyilikler yapan bir insan olamadım ve ufak hatalarında bile sildim attım insanları hemen cephe aldım. İnkar edemem kinci bi insan oldum hep.Gelip geçiciydi arkadaşlıklarım. Etrafıma baktım öyle tuhaftı ki birbiri arkasından atıp tutan insanlar yüzyüze kankaydılar utanmadan dosttular ben bunu hiç yapamadım hiç bu kadar uyanık olamadım bedeli yalnızlık bile olsa. Dedim kendime boşver en azından biri seni üzemez dost kazığı yemem yalnız erkek arkadaşımla, ailemle mutlu olurum. Ama öyle olmuyormuş çünkü insana insan lazımmış. Yalnız yaşıyorum yanıma arkadaş bulamıyorum ailem burda değil, bir dostum olsa hep arasak sorsak birbirimizi keşke diyorum gezsek tozsak. Arkadaşlarım var 3-4 tane arada konuştuğumuz görüştüğmüz. Ama hiçbiri bana bayılmıyor eminimki. Öyle sıradan bir arkadaşlık.
Kişiliğim bu benim yapıcı değilim kırıcıyım, üstelik haksızlığa da gelemiyorum. Ailemle de aram iyi değil bu aralar. Onları da üzüyorum Allahım sen içimdeki kötülük ateşini söndür diye dua ediyorum. Babaannem 20 yıldır bizimle yaşıyor ne amcam ne halam misafir bile etmiyor bize yerleşti annem yıllardır bakıyor ben anne babamla başbaşa yemek yediğimi bilmem. Şimdi de anneannem geldi rahatsız biraz annem baksın diye geldi. Annem hangi birisine baksın 6 tane çocuğu var hiçbiri istemiyor gelin istemiyor bi bahaneyle çağırmıyorlar anneannemi . Annem herşeyi üstleniyor ve insanlar resmen bizi kullanıyor artık. Annemin yorulduğunu kimse görmüyor herkes kendi keyfini rahatını düşünüyor ben delirmek üzereyim bu haksızlığa. Haftasonu ailemin yanına gittim söylendim durdum anneme, teyzelerimden dayılarımdan nefret eder oldum ister istemez kin besliyorum annem hep koşturuyor onların umrunda bile değil yazık günah ama. Annemi de üzdüm böyle yapma kızım etrafında insan kalmıycak dedi. En çok bana bu koydu evet etrafımda insan kalmıyor farkındayım. Evdeki bu haksızlık durumu sinirlerimi öyle bozdu ki somurttum oturdum hep 15 yaşındaki kız kardeşim bana niye geldin sen ya kal orda gelme böyle davranıcaksan dedi. Ben sadece annemi kullandıklarını düşündüğümden böyle tepki verdim kardeşlerinle konuş azıcık da onlar baksın dedim. İstenmeyen ben oldum yine annem kardeşim bile beni istemiyor sanırım.
Napıcağımı nereye sığınacağımı bilemiyorum. Yalnız yaşayıp yapayalnız ölmekten korkuyorum. O değil insanlar mana buluyorlar senin çevren ortamın yok mu diye, yok diyemiyorum. Kavgacı, kinci bi insanım ama aslında kötü değilim ben gerçekten değilim.
Beni eleştirebilirsiniz o kolay, ama bana yardımcı olun istiyorum. Psikolojik tedavi olmayı bile düşünüyorum. Hiç iyi durumda değilim.
Şimdiden teşekkürler okuduğunuz, yorumladğınız için..
Merhabalar bunca yıldır buradayım o kadar konu okudum ki! İnanın harika yazmışsınız psikoloğa gitmenize gerek yok kendinizi neden mimliyorsunuz. Sizin psikolojik sorununuz olmuş olsaydı. Asla kendinizi yazınızda olduğu gibi karalayıp eleştiremezdiniz. Düşmanınız yazmış olsa idi sizin hakkınızda bu yazıyı karşı taraf olarak derdik. Sevmediği için mühendisi bu kadar yere vurmuş. Açık ve net yazmışsınız her şeyi size soracağım yazınızın içinde anlaşılmayan hiç bir şey yok. Yapmanız gereken sadece izin verin kendinize mutlu olmak için kurallarınızı kaldırın biraz o zaman her şey değişecek.Herkese merhabalar,
Yalnızlığıma, daha da yalnızlaşıyor olmama, insanların benden kaçarcasına tavırlarına dayanamıyorum artık. Uzun olur belki ama bu gece içimi size dökmeye geldim.
24 yaşında bekar mühendis bir bayanım, ailemden farklı büyük bir şehirde yalnız başıma yaşıyorum.
Hayatta hiçbir zaman sevecan, ağzı güzel laf yapan, ortamı olan bir insan olamadım. Soğuktum, insanlara karşı tahammülsüz, haksızlığa gelemeyen, hep karşıt bir insandım.Çok arkadaşım oldu fakat hepsi birer birer gittiler hayatımdan, aramadılar sormadılar bana ihtiyaç duymadılar çünkü ben hiç insanların ihtiyaç duyacağı iyilikler yapan bir insan olamadım ve ufak hatalarında bile sildim attım insanları hemen cephe aldım. İnkar edemem kinci bi insan oldum hep.Gelip geçiciydi arkadaşlıklarım. Etrafıma baktım öyle tuhaftı ki birbiri arkasından atıp tutan insanlar yüzyüze kankaydılar utanmadan dosttular ben bunu hiç yapamadım hiç bu kadar uyanık olamadım bedeli yalnızlık bile olsa. Dedim kendime boşver en azından biri seni üzemez dost kazığı yemem yalnız erkek arkadaşımla, ailemle mutlu olurum. Ama öyle olmuyormuş çünkü insana insan lazımmış. Yalnız yaşıyorum yanıma arkadaş bulamıyorum ailem burda değil, bir dostum olsa hep arasak sorsak birbirimizi keşke diyorum gezsek tozsak. Arkadaşlarım var 3-4 tane arada konuştuğumuz görüştüğmüz. Ama hiçbiri bana bayılmıyor eminimki. Öyle sıradan bir arkadaşlık.
Kişiliğim bu benim yapıcı değilim kırıcıyım, üstelik haksızlığa da gelemiyorum. Ailemle de aram iyi değil bu aralar. Onları da üzüyorum Allahım sen içimdeki kötülük ateşini söndür diye dua ediyorum. Babaannem 20 yıldır bizimle yaşıyor ne amcam ne halam misafir bile etmiyor bize yerleşti annem yıllardır bakıyor ben anne babamla başbaşa yemek yediğimi bilmem. Şimdi de anneannem geldi rahatsız biraz annem baksın diye geldi. Annem hangi birisine baksın 6 tane çocuğu var hiçbiri istemiyor gelin istemiyor bi bahaneyle çağırmıyorlar anneannemi . Annem herşeyi üstleniyor ve insanlar resmen bizi kullanıyor artık. Annemin yorulduğunu kimse görmüyor herkes kendi keyfini rahatını düşünüyor ben delirmek üzereyim bu haksızlığa. Haftasonu ailemin yanına gittim söylendim durdum anneme, teyzelerimden dayılarımdan nefret eder oldum ister istemez kin besliyorum annem hep koşturuyor onların umrunda bile değil yazık günah ama. Annemi de üzdüm böyle yapma kızım etrafında insan kalmıycak dedi. En çok bana bu koydu evet etrafımda insan kalmıyor farkındayım. Evdeki bu haksızlık durumu sinirlerimi öyle bozdu ki somurttum oturdum hep 15 yaşındaki kız kardeşim bana niye geldin sen ya kal orda gelme böyle davranıcaksan dedi. Ben sadece annemi kullandıklarını düşündüğümden böyle tepki verdim kardeşlerinle konuş azıcık da onlar baksın dedim. İstenmeyen ben oldum yine annem kardeşim bile beni istemiyor sanırım.
Napıcağımı nereye sığınacağımı bilemiyorum. Yalnız yaşayıp yapayalnız ölmekten korkuyorum. O değil insanlar mana buluyorlar senin çevren ortamın yok mu diye, yok diyemiyorum. Kavgacı, kinci bi insanım ama aslında kötü değilim ben gerçekten değilim.
Beni eleştirebilirsiniz o kolay, ama bana yardımcı olun istiyorum. Psikolojik tedavi olmayı bile düşünüyorum. Hiç iyi durumda değilim.
Şimdiden teşekkürler okuduğunuz, yorumladğınız için..
+1Yüzeysel değilsin ve çoğunluğa adapte olamıyorsun.
Gerçek arkadaşlıklar, gerçek temellere dayalı dostluklar istiyorsun, samimiyetsizlikleri gördükçe kaçasın geliyor.
Sorun sende değil. Emin ol gerçekten içten ve net insanlar da var az da olsalar var.
Tavsiyem o tarz insanlardan oluşan küçük ama mutlu olduğun bir çevre oluşturman.
Ben tutumunda bir yanlışlık göremedim.
Merhabalar bunca yıldır buradayım o kadar konu okudum ki! İnanın harika yazmışsınız psikoloğa gitmenize gerek yok kendinizi neden mimliyorsunuz. Sizin psikolojik sorununuz olmuş olsaydı. Asla kendinizi yazınızda olduğu gibi karalayıp eleştiremezdiniz. Düşmanınız yazmış olsa idi sizin hakkınızda bu yazıyı karşı taraf olarak derdik. Sevmediği için mühendisi bu kadar yere vurmuş. Açık ve net yazmışsınız her şeyi size soracağım yazınızın içinde anlaşılmayan hiç bir şey yok. Yapmanız gereken sadece izin verin kendinize mutlu olmak için kurallarınızı kaldırın biraz o zaman her şey değişecek.
İnşallah :)Ya çok teşekkür ederim bana inandığınız için, sizinle tanışmak konuşmak isterim
Sefiller kitabını bi okuyun derim .noktaHerkese merhabalar,
Yalnızlığıma, daha da yalnızlaşıyor olmama, insanların benden kaçarcasına tavırlarına dayanamıyorum artık. Uzun olur belki ama bu gece içimi size dökmeye geldim.
24 yaşında bekar mühendis bir bayanım, ailemden farklı büyük bir şehirde yalnız başıma yaşıyorum.
Hayatta hiçbir zaman sevecan, ağzı güzel laf yapan, ortamı olan bir insan olamadım. Soğuktum, insanlara karşı tahammülsüz, haksızlığa gelemeyen, hep karşıt bir insandım.Çok arkadaşım oldu fakat hepsi birer birer gittiler hayatımdan, aramadılar sormadılar bana ihtiyaç duymadılar çünkü ben hiç insanların ihtiyaç duyacağı iyilikler yapan bir insan olamadım ve ufak hatalarında bile sildim attım insanları hemen cephe aldım. İnkar edemem kinci bi insan oldum hep.Gelip geçiciydi arkadaşlıklarım. Etrafıma baktım öyle tuhaftı ki birbiri arkasından atıp tutan insanlar yüzyüze kankaydılar utanmadan dosttular ben bunu hiç yapamadım hiç bu kadar uyanık olamadım bedeli yalnızlık bile olsa. Dedim kendime boşver en azından biri seni üzemez dost kazığı yemem yalnız erkek arkadaşımla, ailemle mutlu olurum. Ama öyle olmuyormuş çünkü insana insan lazımmış. Yalnız yaşıyorum yanıma arkadaş bulamıyorum ailem burda değil, bir dostum olsa hep arasak sorsak birbirimizi keşke diyorum gezsek tozsak. Arkadaşlarım var 3-4 tane arada konuştuğumuz görüştüğmüz. Ama hiçbiri bana bayılmıyor eminimki. Öyle sıradan bir arkadaşlık.
Kişiliğim bu benim yapıcı değilim kırıcıyım, üstelik haksızlığa da gelemiyorum. Ailemle de aram iyi değil bu aralar. Onları da üzüyorum Allahım sen içimdeki kötülük ateşini söndür diye dua ediyorum. Babaannem 20 yıldır bizimle yaşıyor ne amcam ne halam misafir bile etmiyor bize yerleşti annem yıllardır bakıyor ben anne babamla başbaşa yemek yediğimi bilmem. Şimdi de anneannem geldi rahatsız biraz annem baksın diye geldi. Annem hangi birisine baksın 6 tane çocuğu var hiçbiri istemiyor gelin istemiyor bi bahaneyle çağırmıyorlar anneannemi . Annem herşeyi üstleniyor ve insanlar resmen bizi kullanıyor artık. Annemin yorulduğunu kimse görmüyor herkes kendi keyfini rahatını düşünüyor ben delirmek üzereyim bu haksızlığa. Haftasonu ailemin yanına gittim söylendim durdum anneme, teyzelerimden dayılarımdan nefret eder oldum ister istemez kin besliyorum annem hep koşturuyor onların umrunda bile değil yazık günah ama. Annemi de üzdüm böyle yapma kızım etrafında insan kalmıycak dedi. En çok bana bu koydu evet etrafımda insan kalmıyor farkındayım. Evdeki bu haksızlık durumu sinirlerimi öyle bozdu ki somurttum oturdum hep 15 yaşındaki kız kardeşim bana niye geldin sen ya kal orda gelme böyle davranıcaksan dedi. Ben sadece annemi kullandıklarını düşündüğümden böyle tepki verdim kardeşlerinle konuş azıcık da onlar baksın dedim. İstenmeyen ben oldum yine annem kardeşim bile beni istemiyor sanırım.
Napıcağımı nereye sığınacağımı bilemiyorum. Yalnız yaşayıp yapayalnız ölmekten korkuyorum. O değil insanlar mana buluyorlar senin çevren ortamın yok mu diye, yok diyemiyorum. Kavgacı, kinci bi insanım ama aslında kötü değilim ben gerçekten değilim.
Beni eleştirebilirsiniz o kolay, ama bana yardımcı olun istiyorum. Psikolojik tedavi olmayı bile düşünüyorum. Hiç iyi durumda değilim.
Şimdiden teşekkürler okuduğunuz, yorumladğınız için..
En azından eksikliklerini biliyorsun
Bunlari düzeltmek elinde.
Bende sogugum yapım böyle ama bana kötülük yapana(tabi ne yaptığına bağlı)iyiliğimle eziyorum.
Zaten anlayan anliyor hakedende hak ettiğini yaşiyor.
Kindar yapını değiştirmeni oneririrm
Babam aramayani ara gitmeyene git afetmeyeni affet derdi.
Gerçekten de öyle olması lazımmiş
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?