Kreş öğretmeni olanlar bakabilir mı??

river song .!.:
tahmin ettim açıkçası, ebeveynleriz tutarsız davranışları tetikliyor bu huyu zaten,
biz de benzer hatalar yaptık.
bir dönem her istediğini yaptık, belki daha iyiye gider diye, tabi ki sonuç feci oldu.
Genişletmek için tıkla...
Babası bide erkek diye karışma ne isterse alsın etsin diyo ama ben de buna karşı çıkınca gidip babasına annem bunu yapmadı hadi sen yap diyo hoppp tantana
 

bencede önce siiz gidin çocuğunuza bağımlı olmanız sağlıklı değil
 
Öncelikle sizin tavrınız net olmalı.
Öğretmene problemi anlatin ben bunu aşmak istiyorum size güveniyorum deyin.
Mesela sizi arayabukirler susmazsa işte giderseniz bittiniz mesela.
Ben ağlıyorum annem geliyo dikkat cekebiliyorum o zaman bu yonteme devam düşüncesi uyanır oglunuzda.
Asla ama asla ağladığında gitmeyin öğretmenle ikisi aralarında halletsinler.
Öğretmenin yapması gereken de ilk etapta kuralları konuşmak işte biri oyuncağıni alırsa gel bana söyle burada ağlayarak kendimizi ifade etmiyoruz vs. gibi.
Sonra problem davranışta ilk olarak görmezden gelmeli ama ciddi anlamda görmezden gelmeli hiç tepki vermemeli.
 
sedaasuu .!.:
Kaç yaşında seninki canım?
Benimki tartışma kavga hiç sevmez korkar hatta ben mügeyi izlesem anne bu kanal yanlış ama bak müge anlı kızıyor izleme onu der hemen
Genişletmek için tıkla...
Şimdi 8 yaşında. . Zor ya çocuk büyütmek. . Madem evdesin verme kreşe.. biraz daha dursun evde
 
Peki siz "oğlum git kendin al" dedikten sonra ağladı diye gidip alıyor musunuz?
 
sedaasuu .!.:
Hayır almıyorum o kadar çok ağlıyo ki ortamı terketmek zorunda kalıyorum
Genişletmek için tıkla...
Geçenlerde bir seminere katıldım bu tarz bir örnek verilmişti çocukların bir kez bile bu konuda hayir dedikten sonra annelerine yaptirmalarinin direnç kazandiirdigini ve ağlamalarinin arttigini felan anlatmıştı hoca o yüzden sordum arkadaşım.
 
Daha bugün gezmektenn eve ağlayarak geldik
Onca yerlere gidecektik park avm bı arkadaşımızın da ev görmeye gidecektik devamında ama daha yolda o kadar çok ağladı mı herşeyi bırakıp eve geldik
Susturamıyorum ağladığı zamanda
İstediğini versemde ağlıyo
Ama taa ki ben nasıl bağırıcam epey yüksek sesle azarlıycam o zaman susuyor o da korkusundan
 
Azarlamak bağırmak çocuğunuzun sosyal hayatını çok etkiler ilerde kendisini azarlayan ve bagiran insanlara karsi savunamaz yapmamaya gayret gösterin lütfen.Ağlamasi konusunda net ve sakin durmak aglamasina rağmen programımızı bozmamaniz gerekir diye biliyorum sabir dilerim çok zor bir durum
 
Evet kendini savunamıyorda ama azarlamazsam o hiç susmuyo ki bazen mecbur kalıyorum
Çok utanıyorum o öyle ağlarken inanın bir gün birisi polis çağıracak bu kadın çocuk kaçırıyor diye öyle çok ağlıyo parçalıyor kendini ,
 
Çocuk yetiştirmek çok zor seni anlıyorum ama bizim evlatlarımıza karsi sorumluluklarimiz var onları yaşama alıştırmak gibi.Kızip bagirirsak anı kurtarırız ama uzun vadede büyük bir zarar bu düşünsene çocuğumuz kendisine bagiran veya azarlayan birinin karşısında sinecek korkacak haklı dahi olsa kendini savunmayacak.Bu dediklerimi bir düşün arkadaşım ve ağlaması konusunda da lütfen sakin kalmaya çalış kim ne derse desin en azından çocuğunuz olması gereken tepkileri vermeye başlayana kadar.
 
Çok teşekkür ediyorum
Zaten en son çare olarak bağırıyorum ama çare değil bunu biliyorum
 
Ben kreşte çalıştığım zaman da bir çocuk vardı. Oğlunuz gibi susmadan ağlardı. Annesi bırakırdı ağlamaya başlardı annesi gelene kadar susmazdı. Feci bir ayrılık korkusu yaşıyordu. Yardımcı öğretmen alır onu dışarı çıkarır oynatırdı sonra zamanla alıştı
 

Evde oglunuza kendi islerini yapmasina rehber olmakla baslayin ise. Mesela disari cikarken hadi sen kiyafetlerini cikar ben de kardeslerini hazirlayayim gibi.
Krese basladiginda birkac ay daha buyumus olacak, bu davranislari azalir. Okulda da ilk zamanlar yapsa da daha sonra bu davranisi soner bence
 
Ağlamaya başladığı zaman sanki karşınızda minik bir çocuk değilde yetişkin birisi varmış gibi konuşun. Onun hizasına gelin ve istediğin kadar ağlayabilirsin ama ağlarsan ben seni anlayamam,derdinin ne olduğunu bilemem ağlayarak konuşamayız deyin. Burada yanında sen susana kadar bekliyorum belki o zaman konuşabiliriz deyin ve mümkün olduğu kadar iletişime geçmeyin göz teması kurmayın. Arada bir bunları tekrar hatırlatın ama ciddi anlamda ağlamaya ısrar ederse o zaman ne yapılabilir bilemiyorum. Anaokuluna gelince. Başlarda evet dediğiniz gibi olabilir ama emin olun yavaş yavaş kendini bilen savunabilen ve ufak şeylere oturup ağlamayan bi çocuk olarak çıkacaktır oradan. Yinede kolay bi süreç değil Allah yardımcınız olsun. Ben öğretmen değilim çocuk gelişimi mezunuyum öğrendiğim kadarıyla bişeyler aktarmaya çalıştım umarım yardımcı olabilmişimdir. İyi günler
 
Kızım 4.5 yaşında ve bebekliğinden beri bu morarana kadar ağlama durumu bizdede vardı. Bebekken eve yabancı birileri gelince saatlerce ağladığını ,morarana kadar hatta ağladığını bilirim,evde misafir bırakıp çıktığım günler oldu arabada sakinleşip sustu.
Daha büyüdüğünde bu ağlama krizleri zaman zaman devam etti. Bir gün migrosun içinde bir tuttu krizi ki sebebini asla bilmiyorum,eve gidene kadar bas bas bağırarak ağladı bir yeri acıyormuş gibi,insanlar acıdı halime gelen giden soruyor nesi var diye ,güldürmeye susturmaya çalışıyorlar yok.
Bir gün yine oyun parkında güzel güzel oynarken kendinden küçük bir çocuk boğazını sıktı,o günüde hiç unutamam zira sadece ağladı,çocuğu itmedi,yani kendini savunmadı sadece ağladı. Ben müdahale ettim.
Bunun gibi birçok aglama krizi yaşadık ki bu anlattıklarım asla unutamadıklarım,daha fazlası var. Ve aynen sizin anlattığınız gibi ağlamadığında çok keyifli bir çocuk,tatlı dilli,sevimli,uyumlu ama ağlamayagörsün durumu bizdede vardı.
Şu son anlattığım olay benim dönüm noktam oldu. O gün öyle üzüldüm ki size anlatamam,minicik bebekten kendini savunamadı,sadece ağladı diye. Sonra kendime baktım,kendi davranışımda aradım hatayı zira onunla 7/24 beraber olan bendim,ben onun aynasıydım. Muhakkak bende yanlış birşey vardı. Özleleştirimi de şu yönde yaptım kendime,kızım çok hareketli bir çocuk olduğu için,genelde bir mücadele halindeydik,yapma kızım,dur kızım koşma düsersin,dikkat et kafanı çarparsın vs kelimeleri parkta dilime pelesenk olmuştu. Bunu düzeltmekle işe başladım. Mümkün olan en az müdahale ile günü kapattım. Tabiki yine peşinde dolandım uzaklaşmadım yanından ama çenemi tuttum. Zira hep ben müdahale ettiğim için kendi savunmasıni geliştiremedi diye düşündüm.
Sonra anaokuluna başladı 2.5 yaşında yarım gün çünkü sokakta,markette gördüğü çocukları kovalar hale gelmişti "kardeş gel oynayalım"diye,birde çevremde tek bir çocuk dahi yoktu oynayabileceği. Ağlamaları nispeten azalmıştı bu süreçte ve erken konuşmaya başlamıştı,2.5 yaşındayken konuşup kendini güzelce ifade edebiliyordu buda bir etkendi,konuşamasa ertelerdim. Tabiki benimde korkularım vardı,hatta 1 ay sürdü bizim alısma sürecimiz. Ben 1 ay okula yakın yerlerde oldum hep,1 saat durdu beni istedi hemen gittim,çoğu zaman birlikte girdik içeri ve ben oyuna dalinca,gidip konuşup çıktım,ve öğretmeniyle anlaştık her istediğinde beni 5 dakikaya orada oldum. Tam 1 ayda alıştı çünkü benden hiç ayrı kalmamıstı daha önce 1 saat anneme bile bırakmamıştım. Öğretmeni kaygılarımı biliyordu,ağlayınca oyalanamayan,susmayan bir çocuk olduğunu anlattım ona ilk,hatta okul yönetimide biliyordu bunu,ve inanın o ağlayıp bana hayatı zindan eden çocuk,okulda 1 kez dahi o krizi yaşamadı.
Tabiki mızıldandı etti ama bana yaşattığı tarzda birşey olmadı. O ilk hafta kafasını bile çarpmış ve beni çağırdilar kafasini çarptı haberiniz olsun diye,kayıtlara baktım onda bile canı acıdığı için makul şekilde ağlamış,öyle okulu yıkmamış. Büyümeye başladığını anladım o gün ve onu büyüteyenin ben olduğunu bir kez daha anladım. Benim yanımda olsaydı o olay,eminim çok farkli bir ağlama yaşayacaktık. Bende kendimi değiştirdim ,ağlamaya mı başladı,eğildim hizasına "annecim sorun ne dedim,cevap verdi,yada vermedi,istersen sakinleşince konuşalım,sen ağlarken anlayamıyorum ne söylediğini dedim ve öptüm,yanından ayrıldım. Sakinleşince konuştuk ,agladığinda üzülduğümü fakat elimden birşey gelmeyeceğini çünkü anlayamadığımı söyledim. İlgilenmemeye gayret ettim zamanla evdede azaldı ve bitti.
Çok uzun yazdım farkındayım ama yaşadım bende benzerlerini. Hastanelik olmadik evet ama ağlaya ağlaya sızıp halsiz kalıp içini çeke çeke uyuduğunu bilirim kızımın. Şu an 4.5 yaşında sadece acken huysuz olur bilirim,aç bırakmam,saatini geçirmem,yemeğini yer ve sakinleşir ki bu bence genetik zira babasıda aynı karakterde açlığa dayanamıyor. Onun dışında gayet uyumlu sakin bir çocuk. Ağlamıyor mu,tabiki ağlıyor ama makul şekilde,bende canı yanmıyorsa yine sakinleşip gel konuşalım,diyorum ve üzerine düşmüyorum. Zaten eski ağlamanın yanından geçmez şimdiki ağlamaları inanın.
Sizde okul için görüşunce bu durumu anlatın,böyle bir kriz durumunda nasıl müdahale ettiklerini sorun muhakkak. Size aman siz dert etmeyin hepsi ağlar kapıda,siz bırakın kapıdan içerde susar diyen okullardan uzak durun. İnanın onlar sizi anlamaktan çok uzaklar,size ve çocuğa zaman tanıyacak bir kurum seçin derim. Belki sandığınızdan cok daha kolay adapte olur.
Sağlıkla büyütün çocuklarınızı.
 
Maşallah tam montesorri çocuğu. Etrafınızda montessorri okulu varsa gönderin derim nacizane. Etkinlikleri tam oğlunuza uyacak tarzda. Benim kızım gidiyor çok memnunum.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

A
Ablam Yıllardır Beni Psikolojik Şiddetle Bitirdi, Artık Dayanamıyorum
2
Yorumlar
38
Görüntüleme
1K
Amaraa
A
K
Ayrılmalı mıyız artık? Gitmeli miyim bu yerden ?
Yorumlar
14
Görüntüleme
1K
yenGEnC
A
LÜTFEN ANNELER YARDIM EDİN Moralim çok bozuk kreş süreci geçirmiş anneler yardım etsin
Yorumlar
9
Görüntüleme
1K
Yaselii
  • Kilitli
Kendime yediremiyorum artık neden böyleler (eşimin ailesi)
2 3
Yorumlar
58
Görüntüleme
3K
mlzdmr
G
Ben mi abartıyorum
2
Yorumlar
20
Görüntüleme
2K
geceeeee
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…