- 8 Nisan 2017
- 131
- 65
- 13
- 31
- Konu Sahibi Mycroftholmes
- #1
Herkese iyi akşamlar
Büyümek mi bu kadar sancılı olan? Içimde bir yerlerde bir boşluk var. Hayatımda bir yerlerde bir çatlak var. Mutsuzum. Tahammulsuzum insanlara. Özellikle aileme.
24 yaşındayım hayatım boyunca neşeli, pek birşeyi kafaya takmayan biriydim. Sevmeye sevilmeye tutkundum. 7 ay önce aşık olduğum evlenme yolunda olduğum insan beni bırakıp gitti, hayallerim emeklerim sevgim hepsi onulmaz yaralar aldı ve nihayetinde yok oldular.
Aylarca depresyondaydim, ilaç kullandım, kilo aldım. Yalnız yaşıyorum yalnizlikla terapi ettim kendimi. Iyilestim de. Ya da öyle sandım.
Şimdi öyle tahammülsüz bir insan oldum çıktım ki. En ufak hayal kirikligim beni eski günlere götürüyor, hayatı sorgulatiyor. Mezun oluyorum oradan ayrı bir belirsizlik var. Başım catliyor, ruhum sıkılıyor. Kendimi kaybetmiş hissediyorum elimi attığım herşey kuruyor sanki. Hevesle heyecanla çıkılan yollarim çıkmaz sokakmis. Nasıl geçecek bunlar?
Babam.. yapı olarak aceleci ve bizi yönlendirmeyi seven bir insan. Bugün mezuniyet torenim vardı. Herkes heyecanlı tabi. Bende. Tören bitti fotoğraf çekiliyor insanlar. Bende annemle babamla çekildim başladı tamam hadi gidelim söylenip duruyor. Bir dedi iki dedi. Arkadaşlarımla fotoğraf cekilecegim hadi kizimm hadi kızım boğdu beni. Bende lanet olsun deyip çıktım. Zehir etti günümü içime. Tepki verdim konuşmuyorum ama değişecek mi hayır. Umudum yok.
Uzun yazdım. Asıl sorunum şu ki, yaşadığım en ufak olumsuzluk bana eski hzuunlerimi hayal kirikliklarimi hatırlatıyor ve depresif bir hal alıyorum. Hayata korkuyla bakıyorum. Yikiliyorum. Yoruldum artık.
Büyümek mi bu kadar sancılı olan? Içimde bir yerlerde bir boşluk var. Hayatımda bir yerlerde bir çatlak var. Mutsuzum. Tahammulsuzum insanlara. Özellikle aileme.
24 yaşındayım hayatım boyunca neşeli, pek birşeyi kafaya takmayan biriydim. Sevmeye sevilmeye tutkundum. 7 ay önce aşık olduğum evlenme yolunda olduğum insan beni bırakıp gitti, hayallerim emeklerim sevgim hepsi onulmaz yaralar aldı ve nihayetinde yok oldular.
Aylarca depresyondaydim, ilaç kullandım, kilo aldım. Yalnız yaşıyorum yalnizlikla terapi ettim kendimi. Iyilestim de. Ya da öyle sandım.
Şimdi öyle tahammülsüz bir insan oldum çıktım ki. En ufak hayal kirikligim beni eski günlere götürüyor, hayatı sorgulatiyor. Mezun oluyorum oradan ayrı bir belirsizlik var. Başım catliyor, ruhum sıkılıyor. Kendimi kaybetmiş hissediyorum elimi attığım herşey kuruyor sanki. Hevesle heyecanla çıkılan yollarim çıkmaz sokakmis. Nasıl geçecek bunlar?
Babam.. yapı olarak aceleci ve bizi yönlendirmeyi seven bir insan. Bugün mezuniyet torenim vardı. Herkes heyecanlı tabi. Bende. Tören bitti fotoğraf çekiliyor insanlar. Bende annemle babamla çekildim başladı tamam hadi gidelim söylenip duruyor. Bir dedi iki dedi. Arkadaşlarımla fotoğraf cekilecegim hadi kizimm hadi kızım boğdu beni. Bende lanet olsun deyip çıktım. Zehir etti günümü içime. Tepki verdim konuşmuyorum ama değişecek mi hayır. Umudum yok.
Uzun yazdım. Asıl sorunum şu ki, yaşadığım en ufak olumsuzluk bana eski hzuunlerimi hayal kirikliklarimi hatırlatıyor ve depresif bir hal alıyorum. Hayata korkuyla bakıyorum. Yikiliyorum. Yoruldum artık.
