anneanne dede o kadar yaşlı değil de tabi sorun bu değil anlıyorum. çok yakın oturuyorlar, o yüzden istediği gibi inadı tutup ben anneanneme gidicem diyebiliyor, bazen değiştiriyor anneme gidicem diyor, ya da annem gelsin diye tutturuyor. ablamda kalıyor mesela bugün, zorla da olsa alıştırmaya çalışılıyor.
pedagogla görüşüldü iki tarafta aynı pedagola görüşüyor.
Yani iki çocuğum var, büyük konuşmayayım diyorum ama beni de sinir bastı şu an.
Pedagogla görüşülmüşmüş, ne anlattı ne söyledi pedagog? Emin misiniz çocuğun pedagoga götürüldüğüne? Hiç bir pedagog şu andaki şartlarınızı onaylamaz, çocuğun iyiliği için bazı kesin kurallar koymanızı ister.
Sorunları tespit edip çözümü için bildiğin ödevler veriyor pedagoglar. Hem yetişkinlere hem de çocuğa. O kıyamıyor, bu yoruluyor, çocuk inat yapıyor, eve alışamadı, evi sevmiyor... mazeretler alınacaklar listesi gibi mübarek.
Çocuğun çamaşırını yıkayan, odasını temizleyen, okula götürüp getiren, akşam önüne yemeğini koyan, okuldan gelince çocukla ilgilenen kimse annesi de odur. Sadece ablanız değil, anneanne babaanne her iki dede, bunlar da suçlu. Ortada problemleri olan veya olacak küçük bir çocuk var. Gidin adamakıllı bir uzmana profesyonele danışın. Biz bu çocuğa nasıl davranalım nasıl yaklaşalım çünkü durum böyle böyle demiyor kimse. O kişi kıyamıyor bize gelsin diyor, bu kişi üzülüyor iyi madem bende kalsın diyor. Herkes birbirinden cahil. Anlattığınıza göre babasının evinde biraz aile ortamı oluşmuş. Yani 5 gün orada kalıyorsa bu kadın iyi kötü bakıp ilgileniyormuş.
Çocuk dediğin kendine ait bir alan ister. Tamam her çocuğun kendi ayrı odası olamayabiliyor ama bir yatağı, oyuncaklarını kitaplarını koyduğu bir dolabı olmalı. Giysileri nerede bu çocuğun? Hadi şimdi 7 yaşında pek anlamıyor ona da kolay geliyor her istediğinin yapılması. Büyüyünce, ergenliğe girince hiç kabul ettiremeyeceksiniz bazı şeyleri. Kural kaide yok, sınır koyma hayır deme yok tamamen annesi tarafından baştan atılmış bir çocuk. Hiç bana annesi çok seviyor demeyin.
Benim kızım bir gün başka yerde kalsa aklımdan bin tane soru geçer. Büyük konuşamam ama şunu kesin söyleyebilirim, ben eşimden boşansam kaç yaşında olursa olsun ben nereye çocuk orayadır. Her annenin önceliği çocuk olmak zorundadır çünkü biz doğurduk. Tamamen bizim son kararımız çocuğun doğması.
Hiç kimseye bağlanamayan, ciddi ilişkiler kuramayan, kesin kararlar veremeyen erkekler var ya işte onlar böyle büyüyor. Hayır kelimesiyle tanışmadıkları için bencil, bütün ilgi odağı kendisi olduğu için narsist olan erkeklerin muhakkak çocukluklarında böyle yamuk yumuk ilişkiler var.
MissCherryBlossom
, bir çocuk için bu iş o kadar masum değil malesef.
B
bafelis
'in belirttiği gibi, onlar da en az anne baba kadar suçlu. Anne babanın hayatta olmadığı durumları istisna tutuyorum. Tıpkı konudaki çocukcağız gibi büyüdüm ben. Şu an, sözde anne babamla görüşmediğim gibi, dede anneanne vb.ile de görüşmüyorum. Yıllarca terapi aldım; lâkin şu an bile size yazarken kalbim kanıyor sanki. Keşke onlar bana, anne babalık yapmaya çalışana kadar kendi evlâtlarına adam gibi ebeveyn olsalardı da benim çocukluğum ziyan olmasaydı. Lütfen yanlış anlamayın sizi eleştirmek değil amacım, üslûbunuzu, fikirlerinizi hep çok sempatik buluyorum
; ama burayı okuyan binbir türlü insan var. Soyları tükensin; ama illa vardı benim anamsı babamsının türünden. Belki okur da çocuklarına sahip çıkarlar umuduyla yazıyorum. 
