Az once yeni is arkadaslarim (1.5 aydir calistigim yerde) "ya senin sacin neden boyle? benim evde fon var, getireyim duzeltelim sacini. bence sen sacini soyle degil boyle yapsan daha iyi olur" dediler.
Bende genetik sac dokulmesi var. Saclarim evet, kotu, ama gercekten birsey yapamiyorum. Yani denemedimmi? Saclari normal olan insanlar anlamaz ki, zor... Fon bendede var ama benim sacim olmuyor, ne denesem olmuyor, genetik bir hastalik diye anlattim onlara.
Ben yaparmiydim boyle bir yorum birisine? Hayir. O nasil isterse oyle olsun, bana ne, kendisi mutlu oldugu gibi yapsin sacini derdim. Kotu olsa bile, hatta demek icimden gelse bile demezdim, sonucta incinecegini dusunurdum, degilmi? O kadar kotu hissediyorum ki kendimi suan.
Konumu acmamin asil sebebi - insan kendi kusurlariyla nasil basa cikabilir? konusunda sizin goruslerinizi almaktir. Ben hep mantikli dusunmeye egimli olmusumdur. Birsey kotuyse kotu, iyiyse iyidir. Bende kotu seyler var. Sadece sac degil, hayatimdada eksiklikler var. Tamam, beni ben eden seyler. Ama, sonuc olarak kotu seyler. Bunun nesini inkar edeyim ki? Inkar etmemeliyiz, o zamanda kotu oldugunu kabulleniyoruz. "Her insanin kusur(lar)i var. Esas olan ic guzelliktir vs. Ben bunlari bildigim halde neden hala aci cekiyorum? Bu isin sirri nedir? Insan kendisini nasil egitebilir? 28 yasima geldim, hala orta okuldaki gibi aci cekiyorum, bu kadar kendimi egitmeye calismama ragmen.
