Eşim hastanede kalamadı o inatla kalınca yer kalmadı. Zaten ona da olanları farklı anlatmış. Ama eve geldik evdeki tavırlarını gördü annesinin uyardı karısma dedi. İnatla evde ben kalıcam diye tutturdu yine. O kaldıkca ben tükendim. Sonra eşim yolladı biraz yalnız kalalım diye ama iş işten gecti. Ben bebeğimi asla kabullenemedim. Beni sevmiyor dedim beni itti meme verdikce bu iyice mahvetti. 3,5 aylıkken eşim dedi tatile gidelim belki iyi gelir. O biraz iyi gelse de cözüm olmadı. Tatil dönüşü tayin istedik ben annenle aynı sehirde yasayamam bana cok agır seyler yasattı dedim ve gittik dönmeyeceğiz de o şehre. Yavrum beni hic emmedi 4 ay süt sağabildim. Onu kabullenmem 6. Ayı idi. Isınıp evet ya ben annesiyim bilinci o ayda geldi. 8. Ay gibi bariz iletişim sinyalleri gelince oğlumdan o da beni seviyor mudur ki? Annesi oldugumu biliyor mudur ki? Sorularıma gülüşü dokunuşu cevap oldu. Suan 10 aylık olmak üzere.
Tüp bebek ayrıca. Dünyadaki her şeyden fazla istediğimiz emek verilen gözyaşı dökülen ve hamilelikten doğuma her gün kendime iğne yaptıgım bir bebek. Ama oluyormuş sınavmış şuan yaşadıklarımı kabullenme aşamasındayım.