Merhaba. İnanmayacaksın ama konunu okuyunca gülümsedim. Daha dün bir önceki konunu okudum. Doğumda annem mi gelsin ablam mı salonumun kapısı yok vs.diye baktım Şubat konusu ay acaba ne yaptı şimdiye kadar doğum yapmıştır diye aklımdan geçirmiştim. Aklımda kalan bir detaya değinmeden geçemiycem o zamanlar herkes sana sen annende kal demişti sen de eşim istemiyor bebekten ayrı kalmak ilk bebeği ilk heyecanı demiştin. Şimdi işler değişmiş eşin dinlenemediğini anlayınca annende kal orası rahat demeye başlamış yada sen kalmak istemediğin için eşini bahane ediyordun belki. Burda açıklama yapmak zorunda hissetmişsin kendini evime gitmek istiyorum diye merak etme annende kalmak istemiyorsun diye yargılamayız seni. Ben doğum yaptığımda yanımda sadece eşim vardı ilk iki gün her şeyimizi beraber yaptık. Normal doğum yaptım kanamam, dikişlerim vardı hep eşim temizledi giydirdi sağolsun ne annem ne kayınvalidem yapamazdı zaten annem 2 gün sonra geldi 12 gün kabus gibi geçti ciddiyim. Ben de ne annemde uzun uzun kalabilirim ne kayınvalidemde, ne bende kalsınlar uzun isterim ne ne de ben kalayım. Evim eşim benim huzurum için yeterli şeyler. Annem çok sert bi kadındır burnumdan getirdi asla uyuyamazdım koltukta uyuyakalayım (gece 2 saatte bir emzirmeye kalkıyorum) sürekli tepemde yemek yapıcam ne yapayım, o nerde, bu nerde sabah 9 da kalktın ya yine mi uyuyorsun. Emzirdin bıraka artık kucağından hep kucağında mı tutulan onu gibi gibi loğusayım birazcık şımarıklığa biraz nazlanmaya ihtiyacım var oturamıyorum, tuvaletimi yaparken ağlıyorum asla asla nazlandırmaz. İlaçlarım süt çaylarım falan var hep eşim gelince yapıp önüme koydu. 12 gün sonra eşim izne çıktı hadi sen git dinlen diye gönderdik (eşim izne çıkmamıştı) o gün eve tek döndüğümde resmen bir oh be dedim ondan sonra anladım anne olduğumu, çok huzurla büyüttüm korkmayın belki tek başınıza daha huzurlu olacaksınız
