Lütfen biri beni boşasın!

Esrin mine .!.:

14 milyar yıllık evrende, 4.5 milyar yaşındaki gezegende sonsuz ihtimale yer varken geldiğim şu hayatta yaşadıklarımı artık sindiremiyorum, kabullenemiyorum. Bu mu yani bana verilen tek ve yegane hayat böyle mi sürecek? Zerre kadar akıl ve özirade kırıntısı taşımayan, saçları beyazladığı halde hala bir erkek sorumluluğu edinemeyen bu adamla koca bir ömür mü harcayacağım. Tekrar hortlamış olan bir hafta önceki konumdan hayat özetimi okuyabilirsiniz. Ben sadece ve sadece parasız olduğum için bu hayata katlanmak zorundayım. Sadece kendim olsam çoktan çantamı alıp çıkmıştım ama 2 çocukla olunca yeni bir hayat hazırlama zorunluluğu doğuyor.

Ben herşeye rağmen sıradan bir aileymişiz gibi hareket etmeye çalışırken az önce benim hiç haberim olmayan ve en çok beni ilgilendiren bir konuyu tamamen yabancı birine anlatıp fikir alışverişi yaptığını duydum. Konu benim ve çocuklarımın hayatı ama karar veren hiçbir yetkinliği olmayan tamamen yabancı biri. Farkında bile olmadan üzerine saldırdım artım kendimden korkuyorum, onu öldürmekten korkuyorum. Kalbim ağrıyor. Sadece manevi anlamda değil gerçekten ağrıyor ve doktora gitmeye bile korkuyorum. Gerçek anlamda sinir hastası oldum.

Şimdi soracağım soru, ortalama 4 bin maaşı olan bu adamdan 2 çocuklu şahsıma ne kadar nafaka çıkar? Biraz dikiş biliyorum bunu iyice geliştirip kıyafet dikmek istiyorum, böyle şahsi bir girişimden bin tl de olsa para kazanabilir miyim? Sanki elimi attığım her iş kuruyacak, kimse beni görmeyecek gibi geliyor. Hayat beni yutacak diye çok korkuyorum, ama artık katlanamıyorum, ne yapayım? Ben buraya bunları yazarken gelip " napıyosun kendine koca mı arıyorsun" diye sırnaşan bu yaratığın yüzüne bakmaya devam mı edeyim? biri beni boşayıp alıp sokağa atsın istiyorum. Kendimden, beni bu hale düşürenlerden, herşeyden ve herkesten nefret ediyorum. Çocuklarımın iyi ellere kalacağına emin olsam şu saniye şu hayata son verirdim.

(rica ediyorum "fake" demek için kendinizi yormayın, zaten zor olan hayatımı insanların önüne sererken yaşadığım stresi 2ye katlamayın, herşeyi kendi yaşamınızla kıyaslamayın)

Genişletmek için tıkla...

Esrin mine .!.:

Merhaba. Çook uzun bir aradan sonra yine dönüp dolaşıp buraya geldim. Hemen konuya girmek istiyorum.

Kısaca geçmişimden bahsetmem gerekirse; çok zor ve sevgisiz, eziyetlerle dolu bir çocukluk geçirdim. Çok başarılı olduğum halde ve deli gibi istememe rağmen okutulmadım. Daha dünyanın, kendimin farkına varamadan da zorla evlendirildim. Bu evlilikte de çok çok sorunlar yaşadım. Şu anki konu ise uzun zamandır aklımı kurcalıyor. Babamın mensup olduğu gelenekler dolayısıyla kız çocuğuna miras verilmez. Şimdiye kadar kıza miras bırakıldığı görülmüş şey değil. Ve yukarıda da bahsettiğim gibi ben hayatı ailesinin eliyle mahfedilmiş bir kız çocuğuyum. Bu duruma baş kaldırıp miras hakkımı almak istiyorum. Ama dediğim gibi bu görülmüş şey değil. Babam ilk gençliğinden beri malını mülkünü oğullarına kalıcak diye biriktirdi. Kimsenin aklında kızlara miras bırakma gibi bir fikir yok. Eğer eşit paylaştırılsa en az 100 binlik hakkım var.

eğer ki bana sineğin kanadı kadar değer verselerdi, dayağı eziyeti geçtim, hiç olmazsa okumama izin verip beni çocuk yaşta ellere bırakmasalardı bu konuyu aklımdan bile geçirmezdim, ama hem hayatımı mahfedip hem de bir çöp gibi kenara atmaları çok zoruma gidiyor.

2000lerin o meşhur soğuklarında sırtımda kırmızı ince bir hırkayla halk ekmek sıralarında saatlerce bekleten, donmuş olarak titrerken amma da abarttın diye alay eden bu anne baba, şimdi gelinleri için bilmem hangi markalardan pardesüler, bilmem kaç binlik kıyafetler alıyorlarmış. Benim gün yüzü görmediğim evi onun için dizayn ediyorlarmış. Ben kıskanç bir insan değilim. Ama içim kanıyor. Yıllarca eziyetini çektiğim, dayağını yediğim, lokması bile utana sıkıla boğazımdan geçen bu insanlar beni bir paçavra gibi atıp başka bir kıza tüm emeklerini feda ediyor. Hak mıdır, Allah katında müstehak mıdır?

Şimdi size soru. Yüzyıllardır devam eden bu aptal geleneğe uyup kenara çekilmek mi yoksa herkesin ağzına sakız olmayı kabullenip, erkek kardeşlerimin düşmanlığına hedef olup, belki daha da kötü ihtimallere hazırlıklı olup miras istemek mi?

Küçük bir not: önceki konularıma bakıp "ee sen eşinden iyilikle sevgiyle bahsetmişsin" demeyin. Ben yakın bir zamana kadar kendi gerçeklerimle yüzleşemeyecek kadar korkak ve küçüktüm, delirmemek için kendimi herşey çok normal, herşey çok yolunda diye kandırıyordum.

Genişletmek için tıkla...

Esrin mine .!.:

14 milyar yıllık evrende, 4.5 milyar yaşındaki gezegende sonsuz ihtimale yer varken geldiğim şu hayatta yaşadıklarımı artık sindiremiyorum, kabullenemiyorum. Bu mu yani bana verilen tek ve yegane hayat böyle mi sürecek? Zerre kadar akıl ve özirade kırıntısı taşımayan, saçları beyazladığı halde hala bir erkek sorumluluğu edinemeyen bu adamla koca bir ömür mü harcayacağım. Tekrar hortlamış olan bir hafta önceki konumdan hayat özetimi okuyabilirsiniz. Ben sadece ve sadece parasız olduğum için bu hayata katlanmak zorundayım. Sadece kendim olsam çoktan çantamı alıp çıkmıştım ama 2 çocukla olunca yeni bir hayat hazırlama zorunluluğu doğuyor.

Ben herşeye rağmen sıradan bir aileymişiz gibi hareket etmeye çalışırken az önce benim hiç haberim olmayan ve en çok beni ilgilendiren bir konuyu tamamen yabancı birine anlatıp fikir alışverişi yaptığını duydum. Konu benim ve çocuklarımın hayatı ama karar veren hiçbir yetkinliği olmayan tamamen yabancı biri. Farkında bile olmadan üzerine saldırdım artım kendimden korkuyorum, onu öldürmekten korkuyorum. Kalbim ağrıyor. Sadece manevi anlamda değil gerçekten ağrıyor ve doktora gitmeye bile korkuyorum. Gerçek anlamda sinir hastası oldum.

Şimdi soracağım soru, ortalama 4 bin maaşı olan bu adamdan 2 çocuklu şahsıma ne kadar nafaka çıkar? Biraz dikiş biliyorum bunu iyice geliştirip kıyafet dikmek istiyorum, böyle şahsi bir girişimden bin tl de olsa para kazanabilir miyim? Sanki elimi attığım her iş kuruyacak, kimse beni görmeyecek gibi geliyor. Hayat beni yutacak diye çok korkuyorum, ama artık katlanamıyorum, ne yapayım? Ben buraya bunları yazarken gelip " napıyosun kendine koca mı arıyorsun" diye sırnaşan bu yaratığın yüzüne bakmaya devam mı edeyim? biri beni boşayıp alıp sokağa atsın istiyorum. Kendimden, beni bu hale düşürenlerden, herşeyden ve herkesten nefret ediyorum. Çocuklarımın iyi ellere kalacağına emin olsam şu saniye şu hayata son verirdim.

(rica ediyorum "fake" demek için kendinizi yormayın, zaten zor olan hayatımı insanların önüne sererken yaşadığım stresi 2ye katlamayın, herşeyi kendi yaşamınızla kıyaslamayın)

Genişletmek için tıkla...

geldikgidiyoruz21 .!.:

Sanki beni anlatmissiniz,bu hayattan ve bu hayati yasamama sebep olan herseyden nefret ediyorum

Genişletmek için tıkla...

Jezabel34 .!.:

Okurken ablam yazıyor sandım bı an.. aynı dusuncelere sahipti işi parası yoktu. Ben de yardım edemiyordum babam gelme diyordu.. şimdi boşandı ve kendi ayaklarının üstünde. Hatta ben onda kalıyorum bazen harçlık veriyor yeğeni seviyorum.

Ablam hamileyken başladı bu defol demeleri. Hakaret şiddet. On kere geldi gitti babamlra..en sonunda ablam devlet hastanesinin psikolog servisine gitti. Cipram diye bı ilaç aldı.sahte mutluluk tabi. Antidepresan. Hoca şey demis ilaç için; kaynanası ile yaşayan gelin ilacı. Ondan sonra ablam sakin biri oldu ama uyuşturmuyor ilaç. Sadece kiloya dikkat. Reçeteli zaten gidip alamazsın. Daha sonra o sakin kaldıkça enişte de sakinleşti. İki ayrı odada iki yaşam. Ablam caktirmadan para biriktirdi. Çocuk büyüdü az daha kreş yaşına geldiğinde geldi. Sonra tam bir yıl sonra ablam adamı boşadı. Aldı nafakayı. İse girdi. Birikmiş parası vardı zaten altibin kadar. Sende bı doktora görün para birktir dikisi ilerlet arada. Çaktırmadan tabi sonra kur hayatini

Genişletmek için tıkla...

Angela .!.:

Eşine saldırmaya başlamışsın ,eski konularını net hatırlayamadım ,biraz anımsadım fakat kendine hakim ol ,adam delil olarak falan sunar boşanma ,esnasın da ses kaydı alır bellimi olur .dikkatli ol durumun gitgide kötüleşiyor ,bu böyle devam etmez ,maaşını düşük gösterir ne bileyim 4 bin den ne kadar nafaka bağlatabilirsin,bilemiyorum ama 2 çocuk illaki alırsın ,kendin de çalış terzilik mi olur ,bir yere çalışmayamı girersin ,boşan şu adamdan iş çığrından çıkmaya başlamış ,korkma bu kadar illaki bir yolunu bulacaksın ,bir sürü çocuklu boşanan Kadınlar var ,evden çıkma çocuklar la ,o gitsin anasının evinemi gidiyor ,bekar evinemi çıkıyor ,evdir eşyadır uğraşmazsın en azından ,zaten 2 çocukla evden çıkmak mantıklı değil ,sen kadınsın o erkek o çıksın evden ve lütfen sinirlerine hakim ol

Genişletmek için tıkla...

Esrin mine .!.:

14 milyar yıllık evrende, 4.5 milyar yaşındaki gezegende sonsuz ihtimale yer varken geldiğim şu hayatta yaşadıklarımı artık sindiremiyorum, kabullenemiyorum. Bu mu yani bana verilen tek ve yegane hayat böyle mi sürecek? Zerre kadar akıl ve özirade kırıntısı taşımayan, saçları beyazladığı halde hala bir erkek sorumluluğu edinemeyen bu adamla koca bir ömür mü harcayacağım. Tekrar hortlamış olan bir hafta önceki konumdan hayat özetimi okuyabilirsiniz. Ben sadece ve sadece parasız olduğum için bu hayata katlanmak zorundayım. Sadece kendim olsam çoktan çantamı alıp çıkmıştım ama 2 çocukla olunca yeni bir hayat hazırlama zorunluluğu doğuyor.

Ben herşeye rağmen sıradan bir aileymişiz gibi hareket etmeye çalışırken az önce benim hiç haberim olmayan ve en çok beni ilgilendiren bir konuyu tamamen yabancı birine anlatıp fikir alışverişi yaptığını duydum. Konu benim ve çocuklarımın hayatı ama karar veren hiçbir yetkinliği olmayan tamamen yabancı biri. Farkında bile olmadan üzerine saldırdım artım kendimden korkuyorum, onu öldürmekten korkuyorum. Kalbim ağrıyor. Sadece manevi anlamda değil gerçekten ağrıyor ve doktora gitmeye bile korkuyorum. Gerçek anlamda sinir hastası oldum.

Şimdi soracağım soru, ortalama 4 bin maaşı olan bu adamdan 2 çocuklu şahsıma ne kadar nafaka çıkar? Biraz dikiş biliyorum bunu iyice geliştirip kıyafet dikmek istiyorum, böyle şahsi bir girişimden bin tl de olsa para kazanabilir miyim? Sanki elimi attığım her iş kuruyacak, kimse beni görmeyecek gibi geliyor. Hayat beni yutacak diye çok korkuyorum, ama artık katlanamıyorum, ne yapayım? Ben buraya bunları yazarken gelip " napıyosun kendine koca mı arıyorsun" diye sırnaşan bu yaratığın yüzüne bakmaya devam mı edeyim? biri beni boşayıp alıp sokağa atsın istiyorum. Kendimden, beni bu hale düşürenlerden, herşeyden ve herkesten nefret ediyorum. Çocuklarımın iyi ellere kalacağına emin olsam şu saniye şu hayata son verirdim.

(rica ediyorum "fake" demek için kendinizi yormayın, zaten zor olan hayatımı insanların önüne sererken yaşadığım stresi 2ye katlamayın, herşeyi kendi yaşamınızla kıyaslamayın)

Genişletmek için tıkla...