14 milyar yıllık evrende, 4.5 milyar yaşındaki gezegende sonsuz ihtimale yer varken geldiğim şu hayatta yaşadıklarımı artık sindiremiyorum, kabullenemiyorum. Bu mu yani bana verilen tek ve yegane hayat böyle mi sürecek? Zerre kadar akıl ve özirade kırıntısı taşımayan, saçları beyazladığı halde hala bir erkek sorumluluğu edinemeyen bu adamla koca bir ömür mü harcayacağım. Tekrar hortlamış olan bir hafta önceki konumdan hayat özetimi okuyabilirsiniz. Ben sadece ve sadece parasız olduğum için bu hayata katlanmak zorundayım. Sadece kendim olsam çoktan çantamı alıp çıkmıştım ama 2 çocukla olunca yeni bir hayat hazırlama zorunluluğu doğuyor.
Ben herşeye rağmen sıradan bir aileymişiz gibi hareket etmeye çalışırken az önce benim hiç haberim olmayan ve en çok beni ilgilendiren bir konuyu tamamen yabancı birine anlatıp fikir alışverişi yaptığını duydum. Konu benim ve çocuklarımın hayatı ama karar veren hiçbir yetkinliği olmayan tamamen yabancı biri. Farkında bile olmadan üzerine saldırdım artım kendimden korkuyorum, onu öldürmekten korkuyorum. Kalbim ağrıyor. Sadece manevi anlamda değil gerçekten ağrıyor ve doktora gitmeye bile korkuyorum. Gerçek anlamda sinir hastası oldum.
Şimdi soracağım soru, ortalama 4 bin maaşı olan bu adamdan 2 çocuklu şahsıma ne kadar nafaka çıkar? Biraz dikiş biliyorum bunu iyice geliştirip kıyafet dikmek istiyorum, böyle şahsi bir girişimden bin tl de olsa para kazanabilir miyim? Sanki elimi attığım her iş kuruyacak, kimse beni görmeyecek gibi geliyor. Hayat beni yutacak diye çok korkuyorum, ama artık katlanamıyorum, ne yapayım? Ben buraya bunları yazarken gelip " napıyosun kendine koca mı arıyorsun" diye sırnaşan bu yaratığın yüzüne bakmaya devam mı edeyim? biri beni boşayıp alıp sokağa atsın istiyorum. Kendimden, beni bu hale düşürenlerden, herşeyden ve herkesten nefret ediyorum. Çocuklarımın iyi ellere kalacağına emin olsam şu saniye şu hayata son verirdim.
(rica ediyorum "fake" demek için kendinizi yormayın, zaten zor olan hayatımı insanların önüne sererken yaşadığım stresi 2ye katlamayın, herşeyi kendi yaşamınızla kıyaslamayın)