Yorumumu yazip yazmama konuaunda kararsiz kaldim ama yazmaya karar verdim. Boyle evlenip eskiyi unutup mutlu olan coktur bence, oncelikle bunu soylemeliyim. Ama ben olamadim. Yani mutsuz degilim ama mutlu da degilim. Yasim ilerledikce surekli eskiden asik oldugum kisiyi (ki cok derin sevmistim, platonikti ama onun az yuzu asilsa oturup aglardim mutlu degil diye) ruyamda gormeye basladim. Hatta bazn esimi birakip onunla gittigimi falan. Bu ruyalarin sabahi uyanip esime sarildim. Cok uzuluyorum ama gun icinde dusunmememe ragmen, 11 yildir bir kere bile gormememe ragmen, onun hayatiyla ilgili , ne yaptigi nerde olduguna dair en ufak bir bilgim veya ortak arkadas olmamasina ragmen surekli ruyamda. Artik bu durum cok moralimi bozuyor. Ama sunu da soyliyim esim cok ilgisiz bir insan. Bana karsi zerre kadar ilgisi yok, arkadasligi yok. Bir sey anlatmaz anlattigimi dinlemez, benimle bir sey yapmaktan kacar, surekli degis der falan. Ona olan sevgimi de saygimi da her gecen gun azaltiyor, sogutuyor kendinden. Bu yuzden belki bilmiyorum. Belki ilgili merhameti biriyle evlensem farkli olurdu. Simdi de mutsuz degilim ama hep bir yarim kalmislik, hep bir vicdan azabi, ruyalar, gozyaslari. Insaallah sen cok mutlu olursun.