mutsuz olmak geçerli bir sebep değilmi?

Yorumları okurken hayret ediyorum, kimse çocuğu düşünmüyor.
Siz nedensiz yere mutsuz olabilirsiniz, oluyor zamanla, daha çokta erkeklerde ama evleriniz ayrıldığında çocuğunuz mutsuz olacak, büyümesini beklemeniz daha sağlıklı değil mi?
Kadınları biliyorsunuz ruhumuzda var bu aptallık, nerede serseri bir tip var yoluna ölüyoruz ama iyi bir insana sırtımızı dönüyoruz biz acı çekmeyi seviyoruz galiba.
Ama benim fikrime göre ortada şiddet, aldatma çocuğa kötü muamele yoksa, kimsenin çocuklar yetiskin olana kadar boşanmaya hakkı yok.
Dünyaya çocuk getirmenin bir sorumluluğu olmalı
Kesinlikle katılıyorum. Mutsuz olduğunu bu kadar geç fark etmek, ortak noktaların olmadığı 14 sene sonra fark edilmesi biraz geç olmuş. Tamam küçük yaşta evlenmiş belki ama 20 ile 30 yas arası nasi fark edememiş. Araya bir tane çocuk girmiş. Ve zaten ne oluyorsa çocuklara oluyor. Kaldı ki onca aldatmaya şiddete asagilanmaya rağmen sırf çocuğu için evliliğini sürdüren bir sürü kadın varken. Bu yüzden evlenir evlenmez çocuk yapilmamali net. En az iki sene evlilik koca eş yoklanmalı. Çocuk sorumluluğunu aldıktan sonra hiçbi şey eskisi gibi olamaz. Artık vazgeçmek zor olmali
 
Görüşün farklı ise bunu uygulamaya gec sen değil o boşansın. Ben olsam öyle yapardım.
Ayrıca paran yoksa mesleğin yoksa boşanma. Geçim çok zor
 
Bir evliliğim var aramızda 13 yaş farkla beraber iyi kötü geçiniyoruz kendisi iyi birisi iyi bir baba iyi bir eş sorumluluk sahibi vicdan sahibi seven biri, şiddet yok kötü muamele yok ama ben mutsuzum yani nasıl desem 17 yaşında tanıştım 31 yaşındayım şuan bakış açım ve fikirlerim değişti dünya görüşüm değişti ve o bu görüşlerime isteklerime tamaaaamen karşı ve istemiyor asla ikimizde aslında zıt kutuplardaymışız her anlamda.
Sizce bir evliliği sürdürmek için yukarıda belirttiğim durumlar yeterlimi yani değişen düşünce yapımı sineye çekip evliliğimi sürdürmelimiyim?(çekemiyorum çünkü boğulacak gibiyim artık ) düzenimi bozmalımıyım? (oğlum var okulu var annemin evine dönebilirim ama kendi evimin konforunda olmayacak). Sizce bir evliliği bitirmek için sadece mutsuz olmak yeterli bir sebep olamazmı çokmu bencilce düşünüyorum? çokmu şımarıkça? rahatmı batıyor sana diyorsunuz? farklı görüşlere ihtiyacım var objektif ve gerçekçi olmanızı istiyorum.​
Şımarıkça değil. Mutsuzsan mutsuzsundur
 
Kesinlikle katılıyorum. Mutsuz olduğunu bu kadar geç fark etmek, ortak noktaların olmadığı 14 sene sonra fark edilmesi biraz geç olmuş. Tamam küçük yaşta evlenmiş belki ama 20 ile 30 yas arası nasi fark edememiş. Araya bir tane çocuk girmiş. Ve zaten ne oluyorsa çocuklara oluyor. Kaldı ki onca aldatmaya şiddete asagilanmaya rağmen sırf çocuğu için evliliğini sürdüren bir sürü kadın varken. Bu yüzden evlenir evlenmez çocuk yapilmamali net. En az iki sene evlilik koca eş yoklanmalı. Çocuk sorumluluğunu aldıktan sonra hiçbi şey eskisi gibi olamaz. Artık vazgeçmek zor olmali
Aldatmaya siddete rağmen boşanmayan kadinlar çocuğu için boşanmıyor değil ; ya parası yok ya da ayrılığın acısından ve çevrenin bakışından korktuklarindan. Mukayeseniz doğru değil. Ama vardığınız sonuç doğru bu kadinin durumunda iki kere düşünülmeli boşanmak
 
17 yaşında tanışıp 31 yaşında mı farkına vardınız diye sorarken fikir değişikliğinizin olmasından bahsetmedim ne demek istediğimin gayet iyi anladınız bence. Çocuk yapıp 14 yıl sonra mı fark ettiniz bunu? 14 yıl içinde çok mutluydunuz da şimdi mi farkındalığınız oluştu? O 14 yıl nasıl sabrettiniz? 14 yılı nasıl geçirdiniz? Bilmem şimdi anlatabildim mi?
 
Kesinlikle katılıyorum. Mutsuz olduğunu bu kadar geç fark etmek, ortak noktaların olmadığı 14 sene sonra fark edilmesi biraz geç olmuş. Tamam küçük yaşta evlenmiş belki ama 20 ile 30 yas arası nasi fark edememiş. Araya bir tane çocuk girmiş. Ve zaten ne oluyorsa çocuklara oluyor. Kaldı ki onca aldatmaya şiddete asagilanmaya rağmen sırf çocuğu için evliliğini sürdüren bir sürü kadın varken. Bu yüzden evlenir evlenmez çocuk yapilmamali net. En az iki sene evlilik koca eş yoklanmalı. Çocuk sorumluluğunu aldıktan sonra hiçbi şey eskisi gibi olamaz. Artık vazgeçmek zor olmali
17 yaşında evlenmedim 5 sene sevgiliydik öyle evlendik ve evlendikten 3 yıl sonra kadar çocuk sahibi oldum. Babam sorumsuz bir adamdı benim o yüzden yaş tahtaya hiç basmadım herzaman tetikteydim güven konusunda eşimide seçerken bunları göz önünde bulundurdum ve sanırım ben bunlara dikkat ederken diğer isteklerimi düşüncelerimi hep arka plana attım sevgi varken bunlar gözüme batmıyordu şimdi batmaya başladı sanırım.
 
Mutsuz olmak boşanmak için yeterli bir sebep. Ama şunu iyi düşünmek lazım evliliğiniz mi sizi mutsuz eden yoksa monotonluk mu? Eğer 14-15 senelik ve çocuk olan bir evlilik olmasaydı direkt boşanın derdim belki ama şu durumda iyi analiz yapmanız gerekir.

Eşlerimizle her zaman aynı şeyi düşünemeyiz zaten buna gerek de yok. Önemli olan insanların düşünceleri değil ifade ediş şekilleri, fikirlerini insana dayatıp dayatmadığı ve karşı fikre saygı duyup duymadığıdır. Mesela benim eşim alkol kullanmaz ama ben her cumartesi bir kadeh bir şey içerim. Hep böyleydi. O hemen hemrm her akşam oyun oynarken ben kitabımı okurum. Ben ona oyun alıyorum o ise bana kitap alır. Ben oyun hiç sevmem eşim ise hiç okumaz. Biz bu farklardan dolayı birbirimizden soğumak yerine gördüklerimizi birbirimizle paylaşmayı seçtik. Demek istediğim fikirlerinizin başka olması tek başına uzun ve çocuğun olduğu bir evlilikte boşanma sebebi olmamalı.

Bir değişime ihtiyacınız olduğu açık ama bu değişim boşanma mı yoksa başka bir şey mi buna bence bir profesyonel eşliğinde karar verin. Eşinizle de ciddi ciddi konuşun. Çünkü 35 yaşında evlenseniz 50 yaşında yine bakış açınız değişebilir bu bana göre yeterli değil.
 
eşiniz mutlu mu sizce ?

çalışıyor musunuz ?

anne evine dönmek büyük risk

şimdikinden daha mutsuz olursunuz bence
 
Aldatmaya siddete rağmen boşanmayan kadinlar çocuğu için boşanmıyor değil ; ya parası yok ya da ayrılığın acısından ve çevrenin bakışından korktuklarindan. Mukayeseniz doğru değil. Ama vardığınız sonuç doğru bu kadinin durumunda iki kere düşünülmeli boşanmak
Kimisinin maddi durumu Iyi değildir kimisi çevre baskısından cekiniyodur kimisi çocuğunu düşünüyordur.genelleme yapamayız sadece çevre baskısı ya da maddi durum diye. Varmak istediğim nokta Çocuk sorumluluğu bana zarar vermeyen sadece ortak paydamiz yok diye (eğer çocuk varsa)boşanmak o çocuğa haksızlıktır. Kaldı ki 14 sene evli kalindiktan sonra fark edilmesi. Kişiler zevklerin uyuşmadığı en fazla iki sene içinde belli olur diye düşünüyorum
 
Hayır olmayacak hatta daha zorlu bir haayat beni bekliyor maddi açıdan ve annemin evinin konforu açısından. ama sanki özgür olsam daha mutlu olacakmışım gibi geliyor altın kafeste gibi hissediyorum
Yanlış anlamayın, size daha uygun birileri mi var etrafınızda ?
 
17 yaşında evlenmedim 5 sene sevgiliydik öyle evlendik ve evlendikten 3 yıl sonra kadar çocuk sahibi oldum. Babam sorumsuz bir adamdı benim o yüzden yaş tahtaya hiç basmadım herzaman tetikteydim güven konusunda eşimide seçerken bunları göz önünde bulundurdum ve sanırım ben bunlara dikkat ederken diğer isteklerimi düşüncelerimi hep arka plana attım sevgi varken bunlar gözüme batmıyordu şimdi batmaya başladı sanırım.
Cok iyi düşünün derim. Inanın kimsenin evliliği dört dörtlük değil. Şiddet yok aldatma yok ve sizi çok kısıtlayan bi kocanız yok anladigim kadarıyla. Tabiki karar sizin. Ama boşandıktan sonra önceki hayatinizdan daha iyi bi hayat yasayacaginizin garantisi yok. Elinizden gelen her şeyi yapın kurtarmak uğruna. Eğer yine de olmuyorsa gerekeni yaparsınız. Hemen pes etmeyin
 
Çocuk olmasaydı ölümlü dünya istediğiniz yapmakta özgürsünüz vs. temalı bir şey yazabilirdim ama madem çocuk yapma sorumluluğunu almışsınız önce onun durumu önemli.
 
yeniden evleneceğim mi demis? Neden hayatlarınızda erkek olmadan yasamak size absurd geliyor? Konuda oyle bir cumle bile geçmiyor ki?
Ayrica cocugu dusunenler bosanmasini soyler mantikli olarak, çünküü mutsuz bir evlilikte sağlıklı ve mutlu cocuklar yetisemez. Ama sizin bunu kabullenmeniz uzun yillar surer.
Yahu ne alakası var hayatında erkek olmadan yaşayamaz yorumu nasıl çıktı buradan?
Bir çocuğun hem anneye hem de babaya ve ayni evde ihtiyaci var.
Akşam birlikte yemek yiyebilmek bu sırada bir şeyler paylaşmak bile çocuğun ruh sağlığı için çok önemli.
 
17 yaşında tanışıp 31 yaşında mı farkına vardınız diye sorarken fikir değişikliğinizin olmasından bahsetmedim ne demek istediğimin gayet iyi anladınız bence. Çocuk yapıp 14 yıl sonra mı fark ettiniz bunu? 14 yıl içinde çok mutluydunuz da şimdi mi farkındalığınız oluştu? O 14 yıl nasıl sabrettiniz? 14 yılı nasıl geçirdiniz? Bilmem şimdi anlatabildim mi?
17 yaşında evlenip hemen çocuk yapmadım gayet bilinçli hareket edip 5 yıl sevgili olup evlendikten 3 yıl sonra çocuk yaptım. 14 yıl sonra şıp diye şimdi anlamadıım elbette zamanla gelişen bir süreç oldu bu şimdi artık dolup taşmak üzere olduğum ve farklı düşüncelere ihtiyacım olduğu için yazıyorum buraya. Yaşadığım durum 'sana rahat batmış ' durumumu yoksa gayet normalmi bunu artık mukayese edemiyorum beynim durdu
Mutsuz olmak boşanmak için yeterli bir sebep. Ama şunu iyi düşünmek lazım evliliğiniz mi sizi mutsuz eden yoksa monotonluk mu? Eğer 14-15 senelik ve çocuk olan bir evlilik olmasaydı direkt boşanın derdim belki ama şu durumda iyi analiz yapmanız gerekir.

Eşlerimizle her zaman aynı şeyi düşünemeyiz zaten buna gerek de yok. Önemli olan insanların düşünceleri değil ifade ediş şekilleri, fikirlerini insana dayatıp dayatmadığı ve karşı fikre saygı duyup duymadığıdır. Mesela benim eşim alkol kullanmaz ama ben her cumartesi bir kadeh bir şey içerim. Hep böyleydi. O hemen hemrm her akşam oyun oynarken ben kitabımı okurum. Ben ona oyun alıyorum o ise bana kitap alır. Ben oyun hiç sevmem eşim ise hiç okumaz. Biz bu farklardan dolayı birbirimizden soğumak yerine gördüklerimizi birbirimizle paylaşmayı seçtik. Demek istediğim fikirlerinizin başka olması tek başına uzun ve çocuğun olduğu bir evlilikte boşanma sebebi olmamalı.

Bir değişime ihtiyacınız olduğu açık ama bu değişim boşanma mı yoksa başka bir şey mi buna bence bir profesyonel eşliğinde karar verin. Eşinizle de ciddi ciddi konuşun. Çünkü 35 yaşında evlenseniz 50 yaşında yine bakış açınız değişebilir bu bana göre yeterli değil.
monotonluk olabilir ama 40 küsür yaşındaki adamı artık değiştirip bu monotonluğu gidermem için onunda kendini değiştirmesi gerekir bunu yapabiliceğini hiç sanmıyorum. 5 yaşında bir çocuğum olmasaydı bende alır çantamı çıkardım ama yapamıyorum defalarsa çocuğun yararını düşünmek zorundayım. siz ne güzel farklılıklarınızlla mutlu olmayı başarmışsınız belki bizde başarabiliriz 14 yılda olmayan şey artık olurmu dersiniz.
 
Oyle bir yazmissin ki sanki hic bir sorun yokta canin sklmis bosaniyorsun hobi olarak gibi😐 mutsuz oldugun bir kac ornek var mi? Birde calismiyorsan anne evi filan cocukla cok agir gelir bence..
 
maalesef oğlumuz dışında ortak bi zevkimiz paylaştığımız herhangi b irşey yok

kendimi bu mutsuzluğun dışına itmek için farklı şeylere yöneliyorum açıköğretim gibi kurslar gibi ama ortak birşeyler paylaşmayınca çözüm bulamıyorum

evet bu gayet doğal 17 yaşındaki düşüncelerinizde şuanki düşünceleriniz aynımı sizin insanların görüşleri karakteri tabiki değişir ve zamanla oturur benimde öyle oldu

ortak hiç bir paydamız yok burdaki düşüncelerin objektif olabilmesi için ayrıntı vermek istemiyorum açıkcası

ben 17 yaşındayken bunun mukayesesini yapamıyordum maalesef,onun bana o yaşta o gözle bakmasınıda aşık olmasına bağlıyorum ahlaksızlık olarak düşünmedim. dediğiniz gibi o yaştaki bir kızı tavlamak oldukça kolay o yüzdende kolay aldandık çok şükürki kötü bir adama denk gelmemişim. kötü biri olduğunu düşünmüyorum kötülüğün tanımı benim için daha farklı kötü adam benim için sorumsuz bir adamdır evine bakmayan adamdır çocuğuna sevgi göstermeyen adamdır.

bunlardan sadece görüş farklılığı diğerlerinin olduğunu düşünmüyorum sanırım benim sevgim bitti ona karşı

sizce böyle düşünmesi acımasızca değilmi yani bence öyle ama oğlumuz için katlanmalısın diyip beni manipülemi ediyor bilemiyorum

'Ama benim fikrime göre ortada şiddet, aldatma çocuğa kötü muamele yoksa, kimsenin çocuklar yetiskin olana kadar boşanmaya hakkı yok.' nedense bende bu düşüncenizdeyim tek önceliğim oğlum doğru olanı yapmak istiyorum,bencilce düşünüp ona zarar vermekten çok korkuyorum.

sanırım sevmiyorum artık mutsuzluğumun kaynağı bu olabilirmi, her farklılık gözüme batar oldu. Anne olarak bencilce düşünmeyip evliliği sürmem dahamı mantıklı

Hayır olmayacak hatta daha zorlu bir haayat beni bekliyor maddi açıdan ve annemin evinin konforu açısından. ama sanki özgür olsam daha mutlu olacakmışım gibi geliyor altın kafeste gibi hissediyorum

Bence bir aile terapistine veya genel olarak terapisten fikir almadan karar vermeyin. Burda sadece hayatinizin bir kismini görebiliyoruz.Bosan demek kolay. Ama belki ortak bir alan yaratilabilir. Bosanmak her zaman mümkün.
 
Yahu ne alakası var hayatında erkek olmadan yaşayamaz yorumu nasıl çıktı buradan?
Bir çocuğun hem anneye hem de babaya ve ayni evde ihtiyaci var.
Akşam birlikte yemek yiyebilmek bu sırada bir şeyler paylaşmak bile çocuğun ruh sağlığı için çok önemli.
aksam beraber yemek yesinler de, MUTLU değil anne, okuduğunuzu anlamiyor musunuz?
Erkek olmadan yasayamazsiniz soylemim sizin yazdiklarindan cikti, kadin bosanmadan ikinci evliginiz, ikinci kocaniz falan diyen sizsiniz😂😂😂
 
aksam beraber yemek yesinler de, MUTLU değil anne, okuduğunuzu anlamiyor musunuz?
Erkek olmadan yasayamazsiniz soylemim sizin yazdiklarindan cikti, kadin bosanmadan ikinci evliginiz, ikinci kocaniz falan diyen sizsiniz😂😂😂
Ben öyle bir şey yazmadım, yanlış kişiye yorum yapıyorsunuz
 
17 yaşında evlenip hemen çocuk yapmadım gayet bilinçli hareket edip 5 yıl sevgili olup evlendikten 3 yıl sonra çocuk yaptım. 14 yıl sonra şıp diye şimdi anlamadıım elbette zamanla gelişen bir süreç oldu bu şimdi artık dolup taşmak üzere olduğum ve farklı düşüncelere ihtiyacım olduğu için yazıyorum buraya. Yaşadığım durum 'sana rahat batmış ' durumumu yoksa gayet normalmi bunu artık mukayese edemiyorum beynim durdu
Mutsuz evliliği bitiren çok kişi var ki evet zorlamanın çok anlamı yok. Ama mutsuzluğun sebepleri de çok önemli bence çünkü ortada bi çocukta var. Çocuk için şiddet, kavga ile süren evliliğin devam etmesine kesinlikle karşıyım ama sizin durumunuz farklı. Size eşiniz ne konuda engel oluyor? Ne tür karşıtlığı var? Onu dinlemeden mutlu olduğunuz şeyleri yapamaz mısınız? Mesela gezmek istiyorsunuz onu mu istemiyor? Ya da kıyafetinizi mi kıskanıyor? Evlilikte her çiftin düşünce yapısını aynı olmuyor zaten.
 
Back
X