merhaba arkadaşlar benim çok ilginç aslında kötü bir huyum var ne zaman birine kırılsam bunu karşı tarafa söyleyemem hem kendisi anlasın istediğimden hem de düşünürüm acaba bu kişi niye böyle yaptı acaba şöyle mi düşünüyor böyle bir şey mi oldu sonra kendimi geri çekerim ama sadece o kişiden değil resmen hayata küser herkese küser gibi ama küsmek de değil benle iletişime geçmeyenle geçmemek gibi mesela çünkü bir kişi samimi olmayınca diğerleri de değilmiş gibi geliyor halbuki normal şartlarda herkes benim için hümanist der senin hiç sevmediğin insan yok mu diye dalga geçerler açıkçası kendimi artık kötü hissediyorum çünkü bariz haklı bile olsam aynı konuyu o kadar çok düşünüyorum o kadar çok empati kuruyorum ki en sonunda her şeyde kendimi suçluyorum net örnek veremiyorum çünkü nasıl bir yetenekse kırıldığım her şeyi bir süre sonra unutmuş oluyorum ya her şeyi kabullenmekten ya da her şeyi fazla düşünmekten. tam da anlatamadım ama benim gibi olan başka biri var mı merak ediyorum. mesela insanlarla konuşurken onların zamanını çalıyormuş gibi hissediyorum hatta bazen kendi söylediklerimin içtenliğinden doğruluğundan şüphe ediyorum ama kendimden başka kimse için de kolay kolay doğru mu söylüyor muamelesi yapmıyorum hatta saf bile sayılırım her zaman yakın arkadaşlarım sen gerçekten fazla iyi niyetlisin demişlerdir ama gelin görün ki kendi iyi niyetimden şüpheliyim niye hiç bilmiyorum kendimi çok acımasızca yargılarım başkalarının ne yapmak istediklerini anlamama rağmen kabullenmiyorum öyle değildir kötü düşünme ne kötüsün diyorum kendime yine kendimi suçluyorum bazen konuşurken kendimi saçmalıyormuş gereksizmiş gibi hissediyorum yine ne diyorum ben diye düşünüyorum içimden ne bu Allah aşkına çözemedim ben bugüne kadar kimse beni ne aşağıladı ne ezdi hatta hep iyi şeyler duydum :s ben dürüstçe içimden geçenleri anlattım hatta şu an kendimi slk gibi hissediyorum sanki benm böyle şeyleri paylaşmaya ihtiyacım yokmuş gibi.