çok geniş bir konu... yani çözüm yolları bulmak ve denemek..
ekonomik kalkınmışlığımız olmalı öncelikle..
insan doğası gereği hep bir misyon peşinde koşar,hep bir kimlik arar kendisine..buraya kadar sorun yok ama türk kadını kendi elbisesini kendi dikmiyor,kendisine dikilen elbiseyi alıyor giyiyor..
yani kadınların fenomen algılarını kökten değiştirmek gerekiyor ki isyan başlasın ..
hobaa... isyan?
hmm... hatunların kolay kabulleniş modundan zihnen çıkmalarını kastediyorsun. anlamişem.
sırf lafı açıldı, yeri düştü diye belirtiyorum: isyanın duygusu da, onun etkisindeyken dışa karşı yapabileceğimiz hareketler de, tamamen çıkmaz sokaktır. hiçbirimizin işine yaramaz.
bu işte zerre kadar umut olacaksa ancak "uhuletle ve suhuletle", sessiz ve derinden, sakin sakin hareket ederek olur.
ekonomik kalkınmışlık ise belli açılardan yardımcı olur olmasına... ama bizim özlediğimiz şey için olmazsa olmaz bir koşul gibi görünmüyor bana. çünkü iş aslında "düşünce alışkanlıklarında" bitiyor... bir de "algımızı düzenlemekte".
bu ikisine dair ipuçlarını doğru yakalayan bir hatun, en geri kalmış köy ekonomisinde bile yaşıyor olsa uygulamaya koyabilir.
yine yeri gelmişken ileteyim: bize yapılanları heriflere aynen iade etmek gibi bir düşünceye asla inanmıyorum. yani elimize ilk fırsat geçtiğinde dönüp aynı haltı yiyecek seviyede olsaydık, daha baştan şikayete hakkımız olmazdı gibime geliyor.
şahsen düşünsel analizlerimi hep, "saygı duyulma, desteklenip kollanma" konularında herkesin eşit olma hakkını gözeterek yürütmüşümdür. bu da şu demek:
şimdiye dek birileri hep ezildi, haksız baskılar altında yaşadı. öyle birşey hedeflemeli ki, artık hiçkimsenin doyumu veya keyfi için, bir başkası harcanmamalı. (harcanma derken, nefes alma yetisi, vücut bütünlüğü, sağlığı, onuru, emeği, hatta zamanının bile zorbaca elinden alınmamasını kastediyorum.)
buna kadınlar da, erkekler de, hatta yaşayan başka ne canlı varsa onlar da dahil olmalı.
bunda en büyük zorluğu kimin çekeceğini de söyleyeyim hemen:
1- kendini yeterince "üstünlük tesis etmiş" hissedebilmek için menzilindeki herkesi korku içinde susta durur halde görmeye ihtiyacı olanlar.
2- kişisel zevkinin tatminini ancak, başkasının onurunu ezebildiği sahneler görerek, veya onun korkudan herşeyi yapacak duruma gelişini izleyerek giderebilenler.
böylelerini ne mi yapacağız? bir örnekle anlatayım.
bir orman dolusu hayvanın arasına, o yaşına dek insanlara gösteri yaparak yaşamış bir aslanın geldiği bir öykü vardı.
aslana acıktığında et lazım. hatta açlığı tepesine vurduğu zaman, bütün arkadaşlarını koşuşan et dilimleriymiş gibi görmeye başlıyor.
orman halkı da kalkıyor, balık avlayıp aslanın önüne koyuyor. aslan tadıyor... şimdiye dek alıştığı gibi değil belki, ama zevk almasını kendine pekala öğretebileceği bir tat bu. arkadaşlarının hatırına denemeye değer.
kafasını sallayıp tamam diyor. bununla yaşayabilirim. olmadı, hep beraber başka bir çözüm ararız. arkadaşlarına sarılıyor, onlar da ona sarılıyor. mutlu son.
şimdiik... bir erkeğe, kadınların koşuşan gövde kıvrımlarından ibaret olmadıklarını anlatabilir miyiz? onun "başka şeyden keyif alarak yaşamayı öğrenmeliyim, arkadaşlarım için denemeye değer" diyecek kadar hüsnüniyetli olmasını sağlayabilir miyiz?
sağlarız. nasıl mı? el mahkum olduğunda, mantığıyla başka çıkış yolu olmadığını görebildiğinde.
peki bu nasıl olur? çünkü erkeklerin kafa biraz bakkal hesabı gibi çalışıyor. dikkat ederseniz tüm taktikleri, yekun stratejileri, hep "korku uyandırmaya ve onu sürdürmeye" dayalı. ilk denemede başaramazlarsa, bir üst perdeden yeni denemeye kalkışıyorlar belki... ama hedefleri yine aynı oluyor: korku. dönüp dolaşıp hangi ayrıntılı planlanmış kurnazlıkla karşımıza çıkarlarsa çıksınlar, düdük gibi yine aynı noktayı hedeflemiş olduklarını görüyorsunuz.
bizi yalnız kalmakla, aşksız kalmakla korkutabilirler.
toplumun kabulünden ve takdirinden yoksun kalmakla korkutabilirler.
başkalarının şiddetine, linç girişimine hedef olmakla korkutabilirler.
utanç içinde kalacağımıza, itibarımızın rezil olacağına, insandan sayılmayacağımıza bizi inandırarak korkutabilirler.
maddi imkanlarımızdan, eşyalarımızdan, eş-dost-ahbabımızdan, hatta çocuklarımızdan yoksun bırakmakla korlutabilirler.
hatun yeterince tecrübesizse, çok daha basit endişeleri kafasına ekip korkutabilirler.
veya burada aklıma gelmeyen başka envai çeşit yöntemle korkutabilirler....
... ama hedefleri hep aynıdır. ve karşılarındakini korkutamayacaklarına akılları kestiği anda... lök gibi ortada kalakalıverirler. çünkü başka bildikleri hedef, ya da bir B planları yoktur.
işte bu anına getirip yakaladığınız bir adamı elinden tutar, ona zevkine varıp keyfini sürebileceği başka uygun (eşittir, kimsenin harcanması gerekmeyen) bir alternatifi gösterirseniz, pekala kabullendiğini görürsünüz.
hatta beylerin bir bölümü zaten, bunu ilkel içgüdüleriyle köşeye sıkıştırılmasına bile gerek kalmadan yapacak kadar rafineleşmiş, kendini geliştirmiştir. anlatırsınız, anlar. ara sıra basireti bağlanıp tökezlese bile, korkmayı reddettiğiniz sürece istediğiniz kadar yeniden hatırlatabilirisniz.
aslına bakarsanız bu "korkuyu hedef alma" işi, kadın olsun erkek olsun tüm insan tabiatının ortak özelliğidir. dikkat ederseniz hatun milleti de aralarında kapıştığında, birbirinde uyandırabileceği korkuları yoklayıp ona göre taktik kurar. istediği kadar sofistike veya farklı bir özellik kullanıyormuş gibi görünsün, belli bir bakış açısından baktığınızda aslında hep içgüdüsel olarak hedeflenen şeyin aynı olduğunu görürsünüz. "yok, buna izin veremem işte, bu olacağına bilmem hangi başka şeye razıyım," deyip inadı kırılan taraf, aslında kendi zihnindeki korkulardan birinin ustaca ayaklandırılmasıyla kendi kendini çökertmiş olur.
şu anda genel konuşuyorum, sırf fikir uyansın diye. yoksa hepimizin karşısına insani ilişkilerin bir sürü düğüm olmuş ayrıntısı çıkacaktır. adamına göre farklı yaklaşım gerektiren milyonlarca özel durum için "bedenine göre ısmarlama ceket dikilmesi" gerekecektir.
ama olsun, fark etmez. problem dediğin öyle ya da böyle, bir şekilde mutlaka ya çözülür, ya da herkesin kazanacağı veya kimsenin harcanmayacağı bir biçim bulunup bertaraf edilir. bizim zekalar ne işe yarıyor? seferber eder, kendimiz çıkış bulamazsak birbirimize akıl danışır, her duruma elden geldiğince isabetle adapte olup yaklaşırız.
işte benim hala yola devam etmemi sağlayan, buna benzer düşüncelerin aklıma gelmesi. yani içimde parmak ucu kadar yaşama mecali kaldıysa, onu da gelip zihnime atlayan bu tür analizlere borçluyum.
ne dersiniz hatunlar... bir elin nesi var, iki el alkış tutar hesabı, kafa kafaya verip bunları geliştirebilir, eksik-gedik ne varsa bulup onarabiliriz veya inşa edebiliriz gibime geliyor... acaba saftiriyor muyum, yoksa şu veletlerimizin hayatını biraz daha yaşanır hale getirmek için denemeye ciddi ciddi değer mi?