Merhaba kızlar. Anlattıklarımı belki linçliyceksiniz belkide anlıycaksınız... Ama içimi dökmem lazımdı, hayatta kimseye anlatamadıklarımı buraya yazıcam. 19 yaşında bir erkek arkadaşım oldu. Kendisi aynı zamanda ilkokul arkadaşımdı. Yıllardır tanıyoduk yani birbirimizi. İlişkimiz tam 3 yıl sürdü. O kadar çok şey yaşadık ki. Hem çok büyük bir aşk, hemde aşırı kavgalı bir ilişkiydi bizimkisi. Ama kavgamızın tek sebebi sadece benim annemdi. 3 yıl boyunca erkek arkadaşımdan ayrılmam için elinden geleni yaptı bana dünyayı dar bile etti diyebilirim en güzel yaşlarımı mahfetti o derece. Çok direndim ilişkimiz için. Ama bu direncim 3 yıl sürebildi. Sevgilimi istememe sebebi ise maddi durumu olmamasıydı çünkü ilkokul arkadaşım oldugu ıcın cocugun ailesini sülalesine kadar vs herseyı bütün hayatlarını biliyodu. Kabullendiremedim. Annemin çünkü benim için planları çok farklıydı. Aklında ki hep uzaktan bi akrabamızın cocuguyla beni evlendirmekti. Çünkü aile küçüklüğümden beri beni istiyor, ve zenginlerdi. Annem iyice yoldan çıkmaya başlamıştı kendini intihar etmekle tehtitler, antidepresanlara baslamıstı vs .. annemi öyle gördükçe ben iyice kahroluyodum aşık olduğum insanı nasıl bırakcaktım.. olaylar büyümeye basladı. Ve bir gün annemle babam bosandı bende 22 yasındaydım. Annem iyice kötülesmisti. Babamla ilgili sorunlar, üstüne ben.. ve ayrılma kararı aldım. Kendimce annemi zaten hayat cok uzuyor bide ben üzmiycem onun yanında olucam diye vicdan azabı yapmıstım. Herseyi bir anda sildim, ardıma bakmadım çünkü baksam yapamıcaktım. Aradan 1 ay kadar geçti annemin istediği çocuk bana yazmaya başladı. Psikolojik olarak kendime o kadar çok anneme adamıstım, o kadar cok kötüydümki buluşmayı kabul ettim bir şans vericem dedim. Buluştuk ve hersey hayalimdende daha kötüydü. Asla yapabilceğim bi insan değildi. Daha sonra buluştuğumuzu tabi hemen ailesi anneme söylemiş. Annem havalara ucmustu, onu yıllardır ilk defa böyle mutlu görmüstüm. Onu böyle görmek bir nebzede olsa yüreğimi ferahlatmıstı. Çocugu hiç istemediğim bile çıkıp gitmisti aklımdan. Bosandıkları ıcın bız ananemle yasamaya basladık. Ama ananemlerle ben yıllardır görüsmediğim için asla anlasamadım. Bide aynı evde yasıcsktık artık. Sonra o psikolojimle düsündüm dedim ki kendime. Sen kendini feda ediceksin. Ananenlerle yapamazsın bi tartıssam annem yine üzülecek. Cocuklada görüstün havalara uctu bak annen mutlu.. sen dedim evlenceksin bununla. Baska cıkıs yolun yok. Daha sonra nısan , dugun derken ben malesef evlendım kızlar. O sıra erkek arkadasım tabi bana fake hesaplar üzerinden yazıyor. Bunu nasıl yapabildin, bize nasıl kıydın, hıcmı sevmedın, ben senı cok sevıyorum vs diye mesajlar.. hiç geri donus yapmadım. Cunku tek bir kelimesi ona dönmeme bile belki yeterli olucaktı. Beni tamamen unutabilmesi için, benım bu hayata tamamen alısabilmem icin, bu hayata yeni bir umudum olabilmesi için cocuk sahıbı olmam gerektiğini düşündüm ve hamile kaldım. Hamile kaldığımı öğrenmisti eski erkek arkadasım öğrendiği andan itibaren bunca yıldır asla yazmadı bidaha. Biliyodum zaten yazmıycagınıda.. Daha sonra cocugum oldu suan 2 yasında. Ben 26yım. 3 yıllık evlıyım.. tam 5 yıl oldu kızlar. Ama niye hala hersey dun gibi.. o kadar kötü bi evliliğim varki kızlar. Esımle öyle hele ailesiyle 2 yıl olucak görüsmüyorum hıc anlasamadık hıc bana neler ettiler.. esim öyle sureklı bosanma konusunun içersindeyiz.. ve şimdi anneme dönüp diyorum ki mutlumusun? Verdiği cevaba sasırırsınız, evlenmeyi sen kabul ettin, etmeye bilirdin... dalga gecer gibi. Sımdı gelip bana esimi kötülüyor. Oysa ki 19 yasında askımdan öldüğüm adamdan ayrılıp esimle evlenmem için intihar bile edecekti.. kelimelerim kifayetsiz kalıyor. Değdimi anne? Diyorum. Ben bilmiyordum diyor böyle olcagını. Ee peki bana nolucak sımdı anne.. cocugumda var onu nasıl kendi babasından ayırıcam bosanırsam. Cocuguma kendimi adadım, ama geceleri hiç olsun istemiyorum, o aklıma geldıkçe kalbim sızlıyor gerçi 5 senedir hıc cıkmadıkı.. gece fotografını acıp bakıyorum. Kendime kendime diyorum keske oglum senden olsaydı, yarım kaldık.. Boşansam bosanamıyorum. Kendim bakıcak maddi durumum yok annemle yasıycaz oda yetemez, e esimin durumu iyi cocugum cok iyi sartlarda büyüyor. Bu seferde kendimi cocugum ıcın feda edıyorum işte.. önceden annemdi, şimdi cocugum. Yanımdakıyle yasayıp, aklımdakıyle ölüyorum..