Çocuk konusundan da emin değilim. Aslında deli gibi bir istek yok. Ama yaş sınırı da geçtiği için ayrılırsam yapmadığım için pişman olur muyum diye korkuyorum. Daha önce de acaba çocuk yapıp öyle mi boşansam diye konum vardı. Yani kararsız ve panik halindeyim. Toplumun sınırlarından ne de olsa kurtulamıyorum maalesef.Mutsuzsunuz size değer vermiyor eşiniz. Çocuk da istemiyosunuz. Eğer maddi olarak bağımlı değilseniz neyi bekiyorsunuz. Kendinize huzurlu bi hayat kurun. Yalnızlık özgürlük bağımsızlık sandığınız gibi kötü bişey değil. Atın yüklerinizi hafifleyin. Kendi keyfiniz için yaşayın. Sevmek sevilmek de güzel. Gün gelir hayat güzel bi süpriz yapar size. Enerjinizi iyi tutun gerisi kendiliğinden gelir inanın. Ve son olarak kendinizi sevin.
kendine yeni bir düzen kurmaya çalış. Bir işe girmeyi dene.Beni bilen hatırlayan var mı bilmiyorum ama eşimin aileyle sorunlarım vardı ve bitmedi devam ediyor. Onlar başlarda beni şaşırtan, çok sevildiğimi zannederken eşime şikayet eden davranışlar içine girdiler. Eşim de beni hırpaladı psikolojik anlamda. Bana hakaretler etti. Aileme laf etti. Senin ailen de bana şunu yaptı dediğimde tabi yapar sen insan mısın, onlar tabi seni aramaz sen aranacak birisi misin sanki gibi laflar etti. Bu süreçte ben ailesinden inanılmaz derecede soğudum. Onlar da benden. Ama tabi yine hep ama hep ben haksızım onun gözünde. On yıldır evliyiz. Çocuk yok. O da yılan hikayesi olmuş bir şey zaten. Ben istediğimde o istemedi. O istese ben ona güveniyorum. Çok kırgınım. Bir türlü geçmiyor. Ne yapsam onun gözünde kötü bir kişiyim. Melek olan ailesini aramamış sormamis birisiyim. Onlar da beni hiç aramıyor. Ama onlar aramıyorsa vardır sebebi. Benim yüzümdendir. Ben ara ara düşünmekle birlikte son zamanlarda sürekli boşanmayı düşünüyorum. Böyle gereksizce yıpranmış bir evliliği sürdürmek istemiyorum. Eşimin gözünde haklı önemli olmak istiyorum ama böyle bir şey bir kere bile olmadı. Bir kere. Kırk yaşındayım. Diyorum ki önüne bak. İlla ki bitecek. Neden zaman kaybediyorsun? Bir de diyorum ki yaş kaç oldu. Yalnız yapabilir miyim? Çocuk düşünmüyorum çünkü yanında hep ikinci planda olduğum adamın ailesiyle içli dışlı olmak istemiyorum. Saçma mı düşünüyorum bilmiyorum..ama çok kafam karışık ve mutsuzum. Lütfen bana bir kadın olarak yol gösterin.
Çok uzun oldu sanırım ama kusura bakmayın.
İşim var. Çalışıyorum. Param kendime yeter çok şükür. Ben yanlız kalmaktan ve hatalı karar vermekten korkuyorum. Suçlu muyum? Gerçekte tek haksız ben miyim? Bunlardan emin olamıyorum. Algım kaymış gitmis sanırımkendine yeni bir düzen kurmaya çalış. Bir işe girmeyi dene.
Yeni evli olsanız düzelme ihtimali olabilirdi bence çünkü küçük yaşlarda aile tartışmaları daha çok olabiliyor ama sizin evliliğinizin oturması gerekirdi 10 senede.Hayat mutsuz bir şekilde geçmez hakkınızda hayırlısıİyiyken de çok iyi. Sinirlendiği zaman gözü dönüyor. Başlıyor hakarete. Bazen eşyalara zarar veriyor. Sonra da sen beni bu hale getirdin diyor. Saygı gördüğümü düşünmüyorum. İyiyken iyi ama dediğim gibi. Saygılı merhametli bana karşı. Bu benim kafamı karıştırıyor.
hep ikinci planda olmaktan bahsediyorsun buda aile olamadığınızı gösteriyor. Eşin sana saygı duymayı öğrenmeli.Ayrılmayı denersin kabul ederse doğru karar vermişsin demek ki kabul etmezse de en azından seni cepte görmez. Ne yaparsa yapsın bırakmıyorsun yanındasın çünkü.İşim var. Çalışıyorum. Param kendime yeter çok şükür. Ben yanlız kalmaktan ve hatalı karar vermekten korkuyorum. Suçlu muyum? Gerçekte tek haksız ben miyim? Bunlardan emin olamıyorum. Algım kaymış gitmis sanırım
toplumu bırakın Allah aşkınıza. hayatımızın içine limon sıkıyo bu toplum belası. bi hayatımız var ve herkes işine baksın. siz çocuk istiyor musunuz. içinizde çocuk özlemi var mı. ayrılırsanız çocuğunuzla mutlu, maddi olarak da rahat yaşama, o çocuğa bakma imkanınız var mı? bunları düşünün. yok ben zaten çocuk özlemi , isteği duymuyorum derseniz salın rahatlayın. herkes evlenmek de zorunda değil. herkes ana baba olmak için uygun da, istekli de değil. olmak zorunda da değil. sadece, siz ne istiyorsunuz, bunu baz alarak hareket edin.Çocuk konusundan da emin değilim. Aslında deli gibi bir istek yok. Ama yaş sınırı da geçtiği için ayrılırsam yapmadığım için pişman olur muyum diye korkuyorum. Daha önce de acaba çocuk yapıp öyle mi boşansam diye konum vardı. Yani kararsız ve panik halindeyim. Toplumun sınırlarından ne de olsa kurtulamıyorum maalesef.
FAZLA DÜŞÜNÜYORSUNUZ. KENDİNİZE NEDEN BU KADAR KIZGINSINIZ? BOŞANMAK NE ÇÖZÜM NE DE ÖLÜM.Beni bilen hatırlayan var mı bilmiyorum ama eşimin aileyle sorunlarım vardı ve bitmedi devam ediyor. Onlar başlarda beni şaşırtan, çok sevildiğimi zannederken eşime şikayet eden davranışlar içine girdiler. Eşim de beni hırpaladı psikolojik anlamda. Bana hakaretler etti. Aileme laf etti. Senin ailen de bana şunu yaptı dediğimde tabi yapar sen insan mısın, onlar tabi seni aramaz sen aranacak birisi misin sanki gibi laflar etti. Bu süreçte ben ailesinden inanılmaz derecede soğudum. Onlar da benden. Ama tabi yine hep ama hep ben haksızım onun gözünde. On yıldır evliyiz. Çocuk yok. O da yılan hikayesi olmuş bir şey zaten. Ben istediğimde o istemedi. O istese ben ona güveniyorum. Çok kırgınım. Bir türlü geçmiyor. Ne yapsam onun gözünde kötü bir kişiyim. Melek olan ailesini aramamış sormamis birisiyim. Onlar da beni hiç aramıyor. Ama onlar aramıyorsa vardır sebebi. Benim yüzümdendir. Ben ara ara düşünmekle birlikte son zamanlarda sürekli boşanmayı düşünüyorum. Böyle gereksizce yıpranmış bir evliliği sürdürmek istemiyorum. Eşimin gözünde haklı önemli olmak istiyorum ama böyle bir şey bir kere bile olmadı. Bir kere. Kırk yaşındayım. Diyorum ki önüne bak. İlla ki bitecek. Neden zaman kaybediyorsun? Bir de diyorum ki yaş kaç oldu. Yalnız yapabilir miyim? Çocuk düşünmüyorum çünkü yanında hep ikinci planda olduğum adamın ailesiyle içli dışlı olmak istemiyorum. Saçma mı düşünüyorum bilmiyorum..ama çok kafam karışık ve mutsuzum. Lütfen bana bir kadın olarak yol gösterin.
Çok uzun oldu sanırım ama kusura bakmayın.
Evet böyle de düşünüyorum ama kabul eder gibi geliyor. Duymaya hazır değilim galibahep ikinci planda olmaktan bahsediyorsun buda aile olamadığınızı gösteriyor. Eşin sana saygı duymayı öğrenmeli.Ayrılmayı denersin kabul ederse doğru karar vermişsin demek ki kabul etmezse de en azından seni cepte görmez. Ne yaparsa yapsın bırakmıyorsun yanındasın çünkü.
Çocuk isteği sadece pişman olur muyum korkusu ile var. Onun dışında istemiyorum çocuk.toplumu bırakın Allah aşkınıza. hayatımızın içine limon sıkıyo bu toplum belası. bi hayatımız var ve herkes işine baksın. siz çocuk istiyor musunuz. içinizde çocuk özlemi var mı. ayrılırsanız çocuğunuzla mutlu, maddi olarak da rahat yaşama, o çocuğa bakma imkanınız var mı? bunları düşünün. yok ben zaten çocuk özlemi , isteği duymuyorum derseniz salın rahatlayın. herkes evlenmek de zorunda değil. herkes ana baba olmak için uygun da, istekli de değil. olmak zorunda da değil. sadece, siz ne istiyorsunuz, bunu baz alarak hareket edin.
Çok teşekkür ederim iyi dileklerin için. Ne diliyorsan daha da fazlası senin olsun. Sağlıkla al kucağına çocuğunu inşallah.Sevgili ablacığım,10 sene boyunca çocuğunuzun olmaması sizin için Allah tarafından bir lütuf olmalı,bir insanın değişme ihtimali olsa 10 sene içerisinde eminim ki değişirdi,abla diyorum çünkü yasin benden büyük ve hayat tecrübem benden daha fazla,evlilik yolunda daha acemiyim ve evliligimin ilk gününden itibaren boşanmayı düşünüyorum,çünkü insanlar mutlu olmak için evleniyor ve bende mutlu olmak için evlendim,mutlu olamiyosam ve eşim bana karşı sorumluluklarını yerine getiremiyosa benim evli olmamin bı anlamı kalmiyo ki,hayatımızı elalem ne der diyerek değilde kendimiz için yaşamalıyız diye düşünüyorum,bugün bı yazı okudum kısaca herkesin derdi diğerine hikaye diyordu,burdan sana boşan demem çok kolay,o psikolojiyi sen yaşayacaksın,1 senelik evliyim ve yakın zamanda bebeğimiz olacak,o olmasaydı ne karşımdaki insana nede ailesine bir saat bile katlanmazdim ama çocuğum için çabalıyorum su an,hayat senin hayatin, Rabbim senin için en hayırlı zamanda en hayırlı çıkış yolunu gostersin,bundan sonraki hayatında mutluluk hiç eksik olmasin
Eh biz bu laftan sonra ne desek boş sen kararını vermişsin bile.Boşanmak isteyen insanın kafa karışıklığı olmaz.Bittiyse biter o kadar.İyiyken de çok iyi. Sinirlendiği zaman gözü dönüyor. Başlıyor hakarete. Bazen eşyalara zarar veriyor. Sonra da sen beni bu hale getirdin diyor. Saygı gördüğümü düşünmüyorum. İyiyken iyi ama dediğim gibi. Saygılı merhametli bana karşı. Bu benim kafamı karıştırıyor.
Madem çocuk yok boşanın önünüze bakın ..ailesiyle başbaşa kalsın onlarla yaşasın eşinizdeBeni bilen hatırlayan var mı bilmiyorum ama eşimin aileyle sorunlarım vardı ve bitmedi devam ediyor. Onlar başlarda beni şaşırtan, çok sevildiğimi zannederken eşime şikayet eden davranışlar içine girdiler. Eşim de beni hırpaladı psikolojik anlamda. Bana hakaretler etti. Aileme laf etti. Senin ailen de bana şunu yaptı dediğimde tabi yapar sen insan mısın, onlar tabi seni aramaz sen aranacak birisi misin sanki gibi laflar etti. Bu süreçte ben ailesinden inanılmaz derecede soğudum. Onlar da benden. Ama tabi yine hep ama hep ben haksızım onun gözünde. On yıldır evliyiz. Çocuk yok. O da yılan hikayesi olmuş bir şey zaten. Ben istediğimde o istemedi. O istese ben ona güveniyorum. Çok kırgınım. Bir türlü geçmiyor. Ne yapsam onun gözünde kötü bir kişiyim. Melek olan ailesini aramamış sormamis birisiyim. Onlar da beni hiç aramıyor. Ama onlar aramıyorsa vardır sebebi. Benim yüzümdendir. Ben ara ara düşünmekle birlikte son zamanlarda sürekli boşanmayı düşünüyorum. Böyle gereksizce yıpranmış bir evliliği sürdürmek istemiyorum. Eşimin gözünde haklı önemli olmak istiyorum ama böyle bir şey bir kere bile olmadı. Bir kere. Kırk yaşındayım. Diyorum ki önüne bak. İlla ki bitecek. Neden zaman kaybediyorsun? Bir de diyorum ki yaş kaç oldu. Yalnız yapabilir miyim? Çocuk düşünmüyorum çünkü yanında hep ikinci planda olduğum adamın ailesiyle içli dışlı olmak istemiyorum. Saçma mı düşünüyorum bilmiyorum..ama çok kafam karışık ve mutsuzum. Lütfen bana bir kadın olarak yol gösterin.
Çok uzun oldu sanırım ama kusura bakmayın.
Ben benim kanımdan ya da değil hiç bir çocuğun sorumluluğunu almaya hazır hissetmiyorum kendimi. Çocuklara düşkün birisi de olmadım hiç. Ama o kadar sıkışmış hissediyorum ki panikle bir çocuk mu yapsam, ayrılsam mı ne yapsam diye düşünüyorum. Sanki aniden bir karar vermeliyim. Zaman dolmuş artık gibi hissediyorum. Tamamen gönlüm rahat değil. Ömürlük birlikte okuruz ve mutlu oluruz gibi gelmiyor maalesefevliliklerde çocuk gerçekten aileyi taçlandıran bir unsur fakat çocugunuz yok o zaman boşanın lafı beni gerçekten çok rahatsız etti. Şunuda belirtmek isterim aynı rahatsızlığı eşi tarafından şiddet gören aldatılan çocuklu kadınların çocuklarım için affettim demesinde de yaşıyorum. 10 uzun bir süre , uzun bir birikmiş bana göre , ayrıca çokda tehlikeli bir sene . geçim derdi, başka sıkıntısı olmayan evliliklerde can sıkıntısı kafa karışıklığının oldugu bir sene. eşiniz size siz ölürseniz diye bir cümle kurmuş, bende bir seferinde sırf şakasına eşime dikkat et kendine ölüyüm mölüyüm deme bu devirde koca zor bulunuyor demiştim. tabi adamcagız şok inanın insanlar her zaman en yakın en sevdiklerin ölümünden korkup onu düşünürler yani sizin düşündügünüz gibi eşiniz sizi sevmedigi içiin degil tam tersine sizin yokluğunuzla nasıl baş ederim planını yapıyor. illa çocuk doğurmak zorunda da değilsiniz koruyucu aile olmanızı şiddetle tavssiye ederim.
koruyucu aile oldugunuz zaman tüm gün bir çocugun sorumlulugu almak zorunda degilsiniz bazen sadece hafta sonları bire onlarla vakit geçirmeniz yeterli. belki bu zamanlarda kendinizi de tartmış olursunuz. düşündügünüz kadar zor mu dedil mi çocuk sahibi olmak. inanın ben bile kendime şaşırıyorum böyle bir dünya ya çocuk getirmek aklı başında olan bir insanın yapacagı şey değil derdim. Ama dediginiz gibi bir anda oldu bir kızım var . Etrafıma bakıyorum yanlış anlaşılma olmasın daha kendisine bakamktan aciz insanlar 7- 8 çocuk yapıyor. hiç bir kaygıları yok. fazla düşünmekte zarar . hakkınızda hayırlısı ama şunuda belirtmek istiyorum boşanınca mutlu olacagınıza inanıyormunuz bunu iyi düşünün. çünkü bir tarafınız bir çocuk isterken diğer tarafınız boşanmak tek başına yaşamak diyor. gerçekten iyi düşünün ve Allah'a bırakın . hakkınızda hayırlısı olsun.Ben benim kanımdan ya da değil hiç bir çocuğun sorumluluğunu almaya hazır hissetmiyorum kendimi. Çocuklara düşkün birisi de olmadım hiç. Ama o kadar sıkışmış hissediyorum ki panikle bir çocuk mu yapsam, ayrılsam mı ne yapsam diye düşünüyorum. Sanki aniden bir karar vermeliyim. Zaman dolmuş artık gibi hissediyorum. Tamamen gönlüm rahat değil. Ömürlük birlikte okuruz ve mutlu oluruz gibi gelmiyor maalesef
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?