Arkadaşlar ilginç gelebilir ama benimle aynı duyguları yaşayıp bir çözüm bulan veya açıklamada bulunabilecek olan vardır düşüncesiyle yazıyorum..
Aslında elbette ikinci çocuğumu da çok seviyorum..
Ama sorun şu ki ilk çocuğum (ikisi de erkek) çok başka geldi..kasını, kirpiğini, burun deliklerini.. bir mucizeyi seyrettiğimi bilerek dakikalarca seyrederdim.. Facete sürekli onunla ilgili yazılarım, resimlerim var.. Aylık dosyalar halinde fotoğraf klasörlerim, hissetiklerimi yazdığım yazılar, notlar.. İlk diye mi bilemiyorum..
2. Oğlum ( üstelik bir düşük yaşadıktan sonra ona kavuştuk) çok normal, herhangi bir çocukmuş gibi geliyor..ilk çocuğuma yaptığım şeyleri yapamadıgım için vicdan azabı duyuyorum.. İş olarak çok yoğun olduğum bir zamana denk geldi hamilelik ve doğum sonrası.. Bu yüzden mi bilemiyorum.. Pek çok arkadaşım henüz adını dahi bilmiyor, resimlerini görmedi.. Nazar değmesin diye face e artık hiç resim atmıyorum, ( çünkü ne zaman resim paylaşsam, durduk yere başlarına iş geliyor)
Ama ilkin heyecanını ve mutluluğunu hissedemedim 2. Çocuğumda.. Lütfen bu farklı durumu anlayışınıza sıgınarak yazıyorum. Normal mi diye sormadan önce normal olmadığını düşünüyorum.. Şuan ikisinin odasındayım.
Bir de küçüğü daha çok Seveyim diye uğraşırken büyüğe olan ilginin azaldıgının farkındayım.. Sanki üzerine kuma gelmiş gibi. Bu arada yaşları 7 ve 3.. Hepinize şimdiden teşekkürler..