Lisede ben de böyleydim. 1-2 dostum olurdu onun dışında kimseyle muhatap olmazdım. Okul kütüphanesindeki tüm kitapları okudum. İnsanları kategorize eder, kendim gibi olmayanları beğenmezdim.. Uzun yıllar sürdü böyle. Sonra anladım, her insanın hikayesi var. Her insan dipsiz bir deniz. Şu an 36 yaşındayım, çevremde hiç kitap kapağı açmamış arkadaşım da var, her görüşü benden zıt olan arkadaşım da var. Herkesten ayrı bir tat almayı öğrendim. Elbette ilişki yoğunluğum her insanla bir değil ama her ortama da ayak uydurmayı, her girdiğim yerde sohbete dahil olmayı becerebiliyorum. Hala o kafada olsaydım amannn herkes çocuklarını konuşuyor herkes yaptırdığı estetikleri anlatıyor diye kimseyi beğenmezdim. Derdim var bölümüne konu açtığınıza göre bu durumdan hoşnut değilsiniz, biraz daha geniş olmaya çalışmanızı öneririm. Bizden bi tane var zaten, başkalarını da yaşamak, anlamak güzel bir duygu. O okuduğunuz kitaplardaki karakterler zaten tamamen hayal ürünü değil, hepsi çevremizdeki insanlar..