1 senedir birlikte olmayı beklediğim adamla birlikteyim, 5 aydır sevgilim diyoruz birbirimize. Onu görüşmeden sevdim uzaktan sevdim uzaktan tanımaya çalıştım, tanımaya çalıştım diyorum ama bilemezdm ki kafamda bambaşka biri olarak onu kurmuşum hayal etmişim çünkü ilişkinin adını koyup ciddi olarak görüşmeye başladığımızda herşey puff diye uçuverdi. Kafamda kurduklarım beklentilerim olarak yerini aldı, o beklentileri karşılayamayıp kendini gösterdikçe uyuşmamazlıklar baş gösterdi tartışmalar büyüdü büyüdü 5 ayda birbirimizi yıpratıp uzaklaştık. Birlikteyken konuşamayan muhabbet edemeyen iki insandık biz, beni sevdiğini söyleyip hissettirmeyen, hatta hayatındaki diğer herkes benden daha değerliymiş gibi hissettiren bi sevgili. seviyorum diyordum o kadar bekledim soğuyamam diyordum veherşeyi unutmaya çalışıp canım sevgilim diyordum, bunların altında ezilip giderken beni karmaşıklara sürükleyecek o gün geldi.
Kız arkadaşlarımla tatile gittim, beni mutlu etmek için olan bir tatildi bu çünkü çok mutsuzdum çok. Ve birini gördüm karşımda onu gördüğüm an herşey değerini yitirdi sadece o vardı sanki dünyada çarpıldım hemen o ses '' Hayır asla bişey hissedemezsin senin bi sevgilin var!'' elimde olmadı, tüm tatil boyunca onu görebilmek umuduyla uyandım plaja gittim akşam caddelerde gezdim, tatilimin son gecesi aynı mekandaydık ve tüm akşam sanki sadece o ve ben varmışız gibi geçti. Geçti diyorum çünkü onun için de öyleydi sonradan konuştuğumuzda öğrendim. Çok uzun olmakla birlikte 1 kere konuştuk erkek arkadaşım olduğunu söyledim hisleirmden bahsetmedim ama o bakışlarımdan herşeyi sezmiş bile, 5 aydır 1 kere bile gülmeyen gözlerime gözlerinin içi gülüyordu, garsona teşekkür ederim diyişin gözümün önünden gitmiyor diyebildi, sevgilim bir kere bile böyle cümle kurmamışken bana.
Benim hislerimle onunkilerin aynı olduğunu, ilk görüşte aşka inanmayan iki insanın ilk görüşte aşık mı oldum diye durup saatlerce düşünmesini, gülüşlerimizin gözümüzün önünden gitmeyişini.. Ve dahası, benim hala umudum var sevebilirim sevilebilirim diyebiliyorum.
Kimseye çabuk güvenen biri değilim kendimi kaptırmadım ama içimden bi ses onu tanımam gerektiğini söylüyor çünkü kalbim adını duyunca bile yerinden çıkacak gibi oluyor. Bekleyeceğini söyledi ne olursa olsun zamanı önemli değil sadece doğru zamanda gelmeni istiyorum dedi bana rahatsız olacağımı düşünüp yazmadı daha fazla.
Kızlar ne yapacağımı bilmiyorum. Erkek arkadaşımla şuan herşey pürüzsüz onun gözünde, çünkü tartışmaları kapatan bi eflatuns var, ve o da hatalarının farkında son yoğun tartışmalardan sonra daha çok dikkat ediyor beni kırmamak için, zamanında kırdıklarıyla tüketti farkında değil. Ama ben onu gelecekte hayatımda görmüyorum. Sevmiyorum diyemem ama eskisi kadar değil çünkü yıprandım soğudum. Ve şuan ben bitirmek istiyorum desem sanki hiç bişey yapmamış gibi beni suçlar sen bitirdin diye böyle olsun istemiyorum.
Yanlış zamanda gelen biri var, doğru olabilir de olmayabilir de ama hislerim çok büyük hiç olmadığı kadar kuvvetli. Ben ne yapacağım ? Siz neler düşündünüz böyle bişey yaşayan var mı daha önceden ?