Artık gerçekten bıktım . Sinirlerim harap oldu .
Ne yaparsam yapayım akrabalarıma hiçbir şekilde yaranamıyorum.
Geçenlerde a.annem ameliyat oldu. Peşine aynı evde yaşadığı gelini yani yengem ameliyat oldu.
2 kuzenim ben a.annem çıkar çıkmaz ziyarete gittik.
Yengem ameliyat olurken de hastahanedeydik oradan tekrar a.annemlere geçtik yalnız kalmasın yemeğini yapalım diye.
Yaptık geldik o gece yanında teyzem kaldı.
Yengem henüz çıkmadı hastaheneden bu gecede annem refakat edicek buraya kadar sorun yok.
Kuzenlerim ve ben elimizden geleni yapmaya çalışıyoruz gidiyoruz geliyoruz yalnız bırakmıyoruz.
Bize kadar bir sürü insan var yanlarında kalacak ve kalıyorlarda
Benim üzüldüğüm nokta söylenen sözler
'sonunda gelmeyi akıl ettiler' 'anneleri babaları hiç demiyor ki gidin gelin diye'
'hiç arayıp sormuyorlar ki ne bilicekler'
Bunları dayım ve a.annem söylüyor bizimde zorumuza gidiyor.
Bizimkilerin mantığına göre senin hiçbir derdin olamaz hiçbir sıkıntın olamaz
İyilik meleği misali ordan oraya koşturmak zorundasın
Çünkü sen bu dünyaya figüran olarak geldin amacın insanların hayatını kolaylaştırmak
Evde oturuyorsan sorun herkese batarsın
Gelip gitmezsen bir iş yapmazsan senden kötüsü yok.
Haftada en az iki üç kez görüşülür(her görüşmeye katılmak zorunda myıım ? )
Evde anneme yardım etmiyorum diye dayım tarafından beceriksiz ilan edildim
Bizim gibi kız mı olurmuş elimizden hiçbir iş gelmezmiş
Yahu benim sıkıntım kps sitresim yılllardır atanamıyor olmam kimsenin umru değil.
Hepsi de sevdiğim değer verdiğim insanlar fakat hiçbir zaman onlar tarafından takdir edilemicem
Hep daha fazlasını isticekler hep yapmadıklarıma odaklanacaklar
Keşke atanıp şehir dışına gitsem inanın bıktım insanları memnun etmek çok zor
Tahmin edersiniz ki bunun gibi yüzlerce olay ve laf duydum şu yaşıma kadar
Buda son nokta oldu
Yazıp rahatlamak istedim bende.
Ne yaparsam yapayım akrabalarıma hiçbir şekilde yaranamıyorum.
Geçenlerde a.annem ameliyat oldu. Peşine aynı evde yaşadığı gelini yani yengem ameliyat oldu.
2 kuzenim ben a.annem çıkar çıkmaz ziyarete gittik.
Yengem ameliyat olurken de hastahanedeydik oradan tekrar a.annemlere geçtik yalnız kalmasın yemeğini yapalım diye.
Yaptık geldik o gece yanında teyzem kaldı.
Yengem henüz çıkmadı hastaheneden bu gecede annem refakat edicek buraya kadar sorun yok.
Kuzenlerim ve ben elimizden geleni yapmaya çalışıyoruz gidiyoruz geliyoruz yalnız bırakmıyoruz.
Bize kadar bir sürü insan var yanlarında kalacak ve kalıyorlarda
Benim üzüldüğüm nokta söylenen sözler
'sonunda gelmeyi akıl ettiler' 'anneleri babaları hiç demiyor ki gidin gelin diye'
'hiç arayıp sormuyorlar ki ne bilicekler'
Bunları dayım ve a.annem söylüyor bizimde zorumuza gidiyor.
Bizimkilerin mantığına göre senin hiçbir derdin olamaz hiçbir sıkıntın olamaz
İyilik meleği misali ordan oraya koşturmak zorundasın
Çünkü sen bu dünyaya figüran olarak geldin amacın insanların hayatını kolaylaştırmak
Evde oturuyorsan sorun herkese batarsın
Gelip gitmezsen bir iş yapmazsan senden kötüsü yok.
Haftada en az iki üç kez görüşülür(her görüşmeye katılmak zorunda myıım ? )
Evde anneme yardım etmiyorum diye dayım tarafından beceriksiz ilan edildim
Bizim gibi kız mı olurmuş elimizden hiçbir iş gelmezmiş
Yahu benim sıkıntım kps sitresim yılllardır atanamıyor olmam kimsenin umru değil.
Hepsi de sevdiğim değer verdiğim insanlar fakat hiçbir zaman onlar tarafından takdir edilemicem
Hep daha fazlasını isticekler hep yapmadıklarıma odaklanacaklar
Keşke atanıp şehir dışına gitsem inanın bıktım insanları memnun etmek çok zor
Tahmin edersiniz ki bunun gibi yüzlerce olay ve laf duydum şu yaşıma kadar
Buda son nokta oldu
Yazıp rahatlamak istedim bende.
