- 28 Ocak 2017
- 553
- 472
- 53
- Konu Sahibi maviningolgesi
- #1
kızlar merhaba. Ben bu konuyu acaba başka benim durumumda olup da benim gibi hisseden ve sonradan düzelen var mi diye sormak icin açtım. Konuya gelirsek;
Ben iki aylık hamileyim. Kayınvalidem ile aramızda zamanında kişisel sorunlarımız oldu. Kendimce aştığımızı düşünüyorum. Ama kendisi yıllarca nasıl yetiştiyse gördüyse öyle yasayacak ve her zaman “ben böyle gördüm degisemem” deyip karşısındaki insanın gayet değişmesini isteyebilecek biri. Ben her konuda yaşam tarzına saygı duyuyorum ama çocukları küfürlü sevmek cinsel organlariyla sevilmesi bana çok çok çok ters. Hani bunun icin kimse bana “biz böyle gördük ben böyle yetiştim hiç bi çocuk da sapik olmadı böyle severim kimse de karışamaz” deyip kendini savunamaz. Ya aslında diyor da iste ben boyun eğmiyorum ileride bununla ilgili çok sorun yasayacağız biliyorum. Ama kendime hep çocuk ailesinde ne görürse onu yaşatır dedim bozmaya çalışan olursa sen düzeltirsin annesi babası olarak dedim. Herkes dışarıda kalıyor isteseler de çocuğumu ne kadar bozabilirler , senin elinde deyip avuttum kendimi.
Ama artık öyle bunaldım ki. Onun yanında her çocuğumuzun geleceğiyle ilgili olsun yetişmesiyle ilgili olsun bi konu açıldığında (ben otomatik geriliyorum zaten direk kapansın diye dualar ediyorum stres yaşamamak için) eşimden önce kendisi yorumda bulunuyor. Bana hep diyor “bak kızım kız çocuğu olursa ileride şimdiki kızlar gibi öyle böyle olursa anası yaptı derler. Dikkat et. Ben öyle dışarda üniversite okutmalara karşıyım. Benim kızım kapı önünden başka yer bilmezdi. Laf atan oldu mu etmediği kufur de kalmazdı. Pasif de değildi. Bak şimdi sadece evini pazarını İşini çocuğunu bilir.” Falan diyor sürekli. Sanki cahile kendi çocuğunu emanet ediyor. Sürekli iyi niyetten kim kötü olsun ister deyip kötü bakmamaya çalışıyorum. Ama yok. Eşim o her öyle konuştuğunda “anne karım iki kardeşini büyüttü bu bölümü okudu çok da güzel yetiştirilmiş bir insan sen niye karışıyorsun biz onun annesi babası olacağız herşeyin en iyisini biliriz zaten onun icin” dediği zaman kayın validem çıkışıyor. “Ben herşeyine karışırım kusura bakma. Acık giyer gözüm görür konuşurum. Hem herkesten çok benim söz hakkım var. Seni ben doğurmasaydım o doğacak miydi ? O yüzden herkesten çok söz hakkım var. Zaten şurda yasayacağım ne ki?” Diyor. Ama bildiginiz hani benim konuşmam gereken ses tonunda. Haklıymış gibi yükselterek. Çocuk benim karnımda ama şimdiden benimseyememeye başladım. Gözümün önüne sürekli çocuğumun doğduğu ve benden çok onların hükmünün olduğu tamamen onlara benzeyip benden bisey almayıp hatta beni hesaba bile katmadığı geliyor. Kucağıma almadigimdan midir nedir hiç benimseyemiyorum. Mesela diyor ki kayın validem “siz ilerde ayrılırsanız çocuğu ben alırım.” Eşim de diyor ona “allah göstermesin anne de annesi dururken sen niye alıyorsun” kayın validemden şak cevap “ona ben de iyi bakamaz miyim ? Ben de annesiyim. Kızım da ayrılacaktı bi ara almışlardı çocuğu damatgiller. Sopayla kapılarına dayandım da aldım onlardan da çocuğu. Bırakmam kimselere” diyor. İnsan nasıl sahiplenir çocuğunu böyle insanlar etrafındayken? Kızlar daha anlatmadığım neler neler var bunlar en aklımda kalanlarıydı. Burda bisey okumuştum. Kadının biri Doğum yapmıştı ve o lohusayken kayınvalidesi sürekli çocuğu almaktan ona vermemekten sevmekten çocuğunu emzirmeden emzirmeye göstermekten kadın lohusaligin verdiği depresyonla çocuğundan soğumuştu. Emin’im sonradan düzelmiştir evlat vazgeçilmez ama bunlri yasamak kaçınılmaz geliyor bana çok korkuyorum. Resmen bizi simdiden çocuk olarak görüyor. Sürekli kendi yetiştirme adı altında onun gibi yetiştirmemiz icin aman ha cümleleriyle başlayan uyarılarda bulunuyor. Neredeyse alacak elimizden kendi büyütecek sizden bir cacık olmaz deyip. İnan’ın öyle davraniyor. Tavsiyeleriniz icin şimdiden teşekkürler
Ben iki aylık hamileyim. Kayınvalidem ile aramızda zamanında kişisel sorunlarımız oldu. Kendimce aştığımızı düşünüyorum. Ama kendisi yıllarca nasıl yetiştiyse gördüyse öyle yasayacak ve her zaman “ben böyle gördüm degisemem” deyip karşısındaki insanın gayet değişmesini isteyebilecek biri. Ben her konuda yaşam tarzına saygı duyuyorum ama çocukları küfürlü sevmek cinsel organlariyla sevilmesi bana çok çok çok ters. Hani bunun icin kimse bana “biz böyle gördük ben böyle yetiştim hiç bi çocuk da sapik olmadı böyle severim kimse de karışamaz” deyip kendini savunamaz. Ya aslında diyor da iste ben boyun eğmiyorum ileride bununla ilgili çok sorun yasayacağız biliyorum. Ama kendime hep çocuk ailesinde ne görürse onu yaşatır dedim bozmaya çalışan olursa sen düzeltirsin annesi babası olarak dedim. Herkes dışarıda kalıyor isteseler de çocuğumu ne kadar bozabilirler , senin elinde deyip avuttum kendimi.
Ama artık öyle bunaldım ki. Onun yanında her çocuğumuzun geleceğiyle ilgili olsun yetişmesiyle ilgili olsun bi konu açıldığında (ben otomatik geriliyorum zaten direk kapansın diye dualar ediyorum stres yaşamamak için) eşimden önce kendisi yorumda bulunuyor. Bana hep diyor “bak kızım kız çocuğu olursa ileride şimdiki kızlar gibi öyle böyle olursa anası yaptı derler. Dikkat et. Ben öyle dışarda üniversite okutmalara karşıyım. Benim kızım kapı önünden başka yer bilmezdi. Laf atan oldu mu etmediği kufur de kalmazdı. Pasif de değildi. Bak şimdi sadece evini pazarını İşini çocuğunu bilir.” Falan diyor sürekli. Sanki cahile kendi çocuğunu emanet ediyor. Sürekli iyi niyetten kim kötü olsun ister deyip kötü bakmamaya çalışıyorum. Ama yok. Eşim o her öyle konuştuğunda “anne karım iki kardeşini büyüttü bu bölümü okudu çok da güzel yetiştirilmiş bir insan sen niye karışıyorsun biz onun annesi babası olacağız herşeyin en iyisini biliriz zaten onun icin” dediği zaman kayın validem çıkışıyor. “Ben herşeyine karışırım kusura bakma. Acık giyer gözüm görür konuşurum. Hem herkesten çok benim söz hakkım var. Seni ben doğurmasaydım o doğacak miydi ? O yüzden herkesten çok söz hakkım var. Zaten şurda yasayacağım ne ki?” Diyor. Ama bildiginiz hani benim konuşmam gereken ses tonunda. Haklıymış gibi yükselterek. Çocuk benim karnımda ama şimdiden benimseyememeye başladım. Gözümün önüne sürekli çocuğumun doğduğu ve benden çok onların hükmünün olduğu tamamen onlara benzeyip benden bisey almayıp hatta beni hesaba bile katmadığı geliyor. Kucağıma almadigimdan midir nedir hiç benimseyemiyorum. Mesela diyor ki kayın validem “siz ilerde ayrılırsanız çocuğu ben alırım.” Eşim de diyor ona “allah göstermesin anne de annesi dururken sen niye alıyorsun” kayın validemden şak cevap “ona ben de iyi bakamaz miyim ? Ben de annesiyim. Kızım da ayrılacaktı bi ara almışlardı çocuğu damatgiller. Sopayla kapılarına dayandım da aldım onlardan da çocuğu. Bırakmam kimselere” diyor. İnsan nasıl sahiplenir çocuğunu böyle insanlar etrafındayken? Kızlar daha anlatmadığım neler neler var bunlar en aklımda kalanlarıydı. Burda bisey okumuştum. Kadının biri Doğum yapmıştı ve o lohusayken kayınvalidesi sürekli çocuğu almaktan ona vermemekten sevmekten çocuğunu emzirmeden emzirmeye göstermekten kadın lohusaligin verdiği depresyonla çocuğundan soğumuştu. Emin’im sonradan düzelmiştir evlat vazgeçilmez ama bunlri yasamak kaçınılmaz geliyor bana çok korkuyorum. Resmen bizi simdiden çocuk olarak görüyor. Sürekli kendi yetiştirme adı altında onun gibi yetiştirmemiz icin aman ha cümleleriyle başlayan uyarılarda bulunuyor. Neredeyse alacak elimizden kendi büyütecek sizden bir cacık olmaz deyip. İnan’ın öyle davraniyor. Tavsiyeleriniz icin şimdiden teşekkürler
