Neyin doğru neyin yanlış bilemiyorum şu günlerde, düşüncenizi benimle paylaşır mısınız ?

Bende bi sıkıntı var sanırım :)

4 aylıkken bıraktım anneannesine. Hic sucluluk duygusu hissetmedim.

Elbette özlüyorum, üzülüyorum ama işten ayrılmak fln en son düşüneceğim sey olurdu sanırım.

Anneannesi günlük video cekiyor fotograf atıyor ilgileniyor sağolsun. Seneye de yarım gün oyun grubuna yazdırmayı planlıyorum. Kreşe ya da anaokuluna basladıktan sonra ne yapacaksınız
bi de ben bakıcıya bıraktım düşün ki..ne güzel ananesi babanesi bakıyor,gözün arkada değil..
suçluluk duymaya gerek yok..anne nasıl hissederse evladı da ona göre tepki veriyor..
giderken anne vicdanıyla hesaplaşıyorsa,çocuğu da hissediyor,ona göre davranıyor.
oğluma göre çalışan anne normla birşey ,ama her çocuğun dönemleri var.gitme diye arkandan ağlayabilri arasıra henüz küçük dersin,şimdi de oğlum nadir de olsa okula gitmicem diyor mesela..o zaman ne yapacaksın :):)
 
Ben sizin yerinizde olsam çalışırdım.

Çalışmaya alışmış biri, bir zaman sonra evde bunalmaya başlar diye düşünüyorum. Bebekle vakit geçirmek güzel, ama yetişkin yüzü görmeden sadece bebekle ilgilenmek bir zaman sonra benim psikolijimi bozardı. O kafayla da ne kendime ne çocuğa hayrım olurdu diye düşünüyorum.
 
Ben sizin yerinizde olsam çalışırdım.

Çalışmaya alışmış biri, bir zaman sonra evde bunalmaya başlar diye düşünüyorum. Bebekle vakit geçirmek güzel, ama yetişkin yüzü görmeden sadece bebekle ilgilenmek bir zaman sonra benim psikolijimi bozardı. O kafayla da ne kendime ne çocuğa hayrım olurdu diye düşünüyorum.

evet bunu yaşadım.
doğum iznindeyken, bebekle mahalle dışına pek çıkmamıştım sayfiye gibi bir yerde yaşıyorum zaten, araba da kullanamıyordum o dönem.
sonra bir iş için bebeği bırakıp merkeze gitmem gerekti.
anam karşıdan karşıya geçerken bile heyecan yaptım.
algılarım iyice kötüleşmişti...
 
Çok gerçekçi yaklaşmışsınız... İşten çıkarsam bunları yapabilecek durumda değilim maalesef :'(

Ben olsam çıkmazdım senin yerinde olsam.
Yarın öbürgün istekleri ihtiyaçları artınca ilk yürüdüğü an ilk yalnız yemek Yediği an karşılamayacak çünkü isteklerini.

Sonuçta 24 saat çalışmıyosun ki akşamları oynarsın kızınla haftasonları gezersin.
 
Çalışan bir ailenin kızıydım. Bana babanne anneanne de bakmadı bakıcıyla büyüdüm. Ama hiç de sorunlar yaşamadım trajik anılarım yok. İyiki de annem çalışmaya devam etmiş, kariyerli bir annenin kızıyım. Babam bizi terkettiğininde ne birine muhtaç kaldık, ne de bir eksiğimiz oldu. Tabiki siz hayatınızı ve çocuğunuzu daha iyi tanırsınız. Umarım doğru kararı verebilirsiniz.
 
Sizin gibi örnekler görmek yüreklendiriyor beni... eşimin maaşı 2500 ama istanbulun nezih bir semtinde bir site içerisinde yaşıyoruz haliyle masraflarımız da normal bir aileye göre daha fazla oluyor. evimiz kira değil bu arada ama site aidatı var, civardaki marketler bile normal marketlere göre daha pahalı. sonra araba masrafları var.... yani sadece eşimin çalışmasıyla ucu ucuna anca yetirebiliyoruz. hiç kendimize bişey alamadan, istediğimiz bir çok şeyi kısıtlamaya çalışarak :KK43: :KK43: :KK43:
o zaman üzgünüm ama calısmak zorundasınız.
bende ısyerek calısmıyorum yanı tercıh hakkım olsa calısmam evde dururum
kabus gıbı hafta sonu kosusturmacalarım var mesela benım mutlaka herkesden once kalkmam gerek kı eve yardımcıda gelıyor oyle dusun. esının maasıda dusuk ıkı kısı anca yaparsınız bence hıc yuregını bozma bırazcık daha buyusun bır krese ver oglunu onunda havası degıssın sonucta yaslı ınsanların ona verecegı seyler gercekten cok kısıtlı 2 ıhtımal var ya evı hep toplu bulursun cocugun ıhmal edılır
ya da evın dagınıktır yemegınde yoktur cocugunla ılgılenılır ama aksam yemek yapmak zorundasın
kaldıkı 2 kısının yıyecegı ıle tum gun evde olan 3. bır kısının yemek mıktarı aynı olmuyor
 
Ben calismaya devam et derim.Bir kac yil sonra kizin buyuyecek yuvaya basliycak.Evde olsan eminim kisa bir sure sonra skilmaya baslarsin.Cocuk bu illa pesinden aglar ,bakar,sizlar duygu somurusu yapar hatta sen aldirmadikca dozunu artirir. Bende calisiyorum 2 yasinda oglum var sabah yuvaya gitmemek icin bacaklarima orumcek gibi yapisip ustume tirmaniyor.Gozumun icine bakiyor ama olayi dramatiklestirmek istemiyorum.Sanki evde kalsam ne olucak bir sure sonra benlede evde skilicak disari cikmak istiycek ,arkadas istiycek ,oyun istiycek.
Karar senin ama sonucta calisiyorsan bile yine cocugun icin
 
Biraz sakin ol

Çocuklar çabucak büyüyor ama iş bulunmuyor

Benimki 25 aylıktan beri kreşe gidiyor

4,5 yaşında iken iş görüşmesine gittim kuşa geçeyim kreşe gidiyor anneanne babaanne bakmıyor biz seni beğenmiştik ama erkek adayı aldık dediler gerekçe çocuğum varmış hasta vs olurmuş

Çocuk büyüyünce gider artıyor ama ara vermiş kişinin iş bulması zorlaşıyor

Kızın belki mevsim geçişi hasta olacaktır o nedenle mızmızlığı vardır ta da babaannenin bir sebeple tahammülü düşmüştür ona tepkide olabilir

Mümkünse ya ev işine yardımcı al ev kalabalık olsun babaannenin yaşı büyük ya da eğitim durumu az ise de günde birkaç saat bile olur oyun ablası ayarla çıcuk gelişimi öğrencisi

Madem işini bırakacak maddi sürümün var evdeki ortamı az daha eğlenceli kıl kızın için eve gidince de sadece kızın ile ilgilenen

Yemek yapma bulaşık çamaşır dokunma işler kızının uyumasını bekler ama kızın senin işlerini bekleyemez hatta o yaşta elinin yıkanmasını bile bekleyemez onları da onunla yapacaksın
Cok guzel tavsiyeleriniz. Kafamda bir yere yazdim =)
 
Bikaç sayfa yorum okudum da ÇOĞU yazılması gereken şey Yazılmış zaten ben bi ek Hatırlatma yapıcam.

Belki şuan için mükemmel bir birlikteliğiniz var eşinizle ..

Ancak en iyi evlilikte bile her evli kadın boşanmış bir kadın adayıdır.

Bugün kariyer inşanızla ilgili fırsatları teperseniz .. Yarın bazı durumlar Tepetaklak gelirse Hayatınızda Çocuğunuzu rahat yaşatacak maddi imkanınız Olmalı ,bence her anne bunu düşünmeli.

Etrafımda 200-300den fazla nafaka ödeyen baba yok ve 300 lira neye yeter Allah Aşkın'a ?
 
Bende oyleydim kiziniz gibi.Annem beni bakiciya birakip giderdi o gelmesine yakin aglar kapiya bakar sokaga cikardim..Abimde yemek yemezmis annemsiz.Ben kendime bir soz verdim ilerde insallah evlenirde bebegim olursa onu birakmayacagim 2 3 yssina kadar ilk adimlarini,sevinclerini gormek istiyorum.2 yil param olmasin hicbisey olmaz onun bir gulusunden degerli olacak hali yok ya :) Anneme hala cok kizarim ben yere duserdim herkes annesine kosardi benim gidip dizinde aglayacak bir annem bile yoktu.Simdi acitasyon gelebilir ama yasadiklarim bunlar ablacim lutfen sende kizini birakma annem bile der keske calismasaymisim simdide sıkınti cekiyoruz zaten hem aklim kalmazdi diyor :)
 
Imkaanin varsa yani maddi olarak isi birakinca sarsilmazsaniz birakin isi..cocugun anne cocugu..sana en cok ihtiyaci olan zaman ve bu zamanlar istesende geri gelmeyecek
Calisan bi annenin cocuguydum cocuklugumla ilgili en net hatirladigim yalvarirdim gitmemesi icin birlikte kahvalyi edip oyun.oynamak kokusu duymak icin her sabah aglamayi huy edinip mizmiz bi cocuk olmustum calisan annelere saygim sonsuz evlatlarimiza daha iyi bi gelecek icin calisiyoruz ama imkaan varsa ilk 4 yil yanlarinda olup kendin buyutmek her anina sahit olup sinirsiz sevgini ona hissettirmek en guzeli..olusak kisiligi icinde kendine ozguveni icinde en saglam temel
 
Bence çalışmalısınız. Çocuğunuzun önünde çalışan, ayakları üzerinde durabilen bi anne modeli olmalı. Ayrıca elbette ağlar annesisiniz ama böyle büyümesi onun ilerde daha yırtıcı, daha kendine güveni olan bi çocuk olmasını sağlar.
 
Bazıları olaya duygusal yaklaşmış ama ben de sizin yerinizde olsam işi bırakmazdım. Çalışan bir annenin çocuğuyum, annem nöbetçi olduğu için çoğu bayramda evde ablamla bi başımıza kalırdık babam şehir dışında çalışıyordu ama ne ablam ne ben 1 kere bile annem keşke çalışmasa demedik. Ne anneannemi ne babannemi tanıdım, bakıcılarla büyüdüm ama şimdi annemin yaptığı fedekarlığı çok iyi anlıyorum. Çocuğunuza iyi bir gelecek sunmak için bunlara katlanmalısınız, onu iyi bir okula göndermek için onunla daha iyi imkanlarda yaşamak için... Bugün facebookta oyuncu anne bu konuda bir yazı paylaştı eğer tanımıyorsanız takip etmelisiniz derim. Evli bile değilim ama okurken evet yaa çok haklı diyorum, onun oyunları ile bir çocuk büyütme hayali kuruyorum. Nefes alın, hayat biz neyi istersek ona dönüşür. Kızınız ile mutlu bir hayat diliyorum...
 
Evli değilim henüz bu yüzden bekara boşamak kolay gibi görünebilir ama.

Bu çok sık yaşanan bişey çalıştığım yerde bir çok arkadaşım bu sebepten iştende ayrıldı ama şuan işinizden ve statünüzden bu kadar memnunken kayınvalide Faktörü de çocuğa bakarken Çalışmaya devam ederdim sanırım. Evet zor annesini istiyor ama siz onu kötü biryere bırakmıyorsunuz ki.
 
Anne değilim, belki ondan bu rahatlığım bilemiyorum.

Ama duygusallıktan uzaklaşıp mantıklı karar verirdim ve işime devam ederdim sanırım.

Çalışmak güzel bir geleceğin yanında güçlü bir kadın bana göre çünkü.
 
Bence çalışmalısınız. Hayat gün geçtikçe zorlaşıyor. İşi bıraktığınız taktirde kızınıza istediğiniz hayatı sunamazsanız yine üzülürsünüz. Önemli olan her dakika dip dibe olmak değil, beraberken geçirdiğiniz vaktin verimi. Kızınız büyüdüğünde siz kariyerinize kaldığınız yerden devam edebilecek misiniz? Annelik fedakarlıktır ve ben asıl fedakarlığı çalışan annelerin yaptığına inanıyorum. Biraz soğukkanlı olun. Kızınız ömür boyu siz işe giderken ağlamayacak. Birde çalışma saatleriniz çok mu uzun?
 
Merhabalar, ben bir anneyim .

27 yaşımdayım . 1,5 yaşında da bir kızım var. Çalışan bir kadınım ama şuanda ağlamamak için kendimi çok zor tutuyorum. Boğazım düğüm düğüm....

Kızımı 10. ayına girdiğinde anneannesine bırakıp işe başladım. Evde çünkü çok bunalmıştım, çalışmaya alışkınım çalışmayı da çok seviyorum . Güzel bir şirkette mesleğim üzerine iyi bir iş bulunca başlama kararı almıştım. 8 aydır da çalışıyorum .

Kızıma ilk iki ay annem daha sonra da kayınvalidem bakmaya başladı, şuan hala da o bakıyor. Bizde kalıyor kayınvalidem haftaiçi. Haftasonu da çorluda yazlıkları var oraya gidiyor.

Ben kayınvalideyle yaşamanın zorlukları kolaylıkları konularını bir kenara bırakacağım, bir çok şeye uyum sağlayabilirim. Fakat kızlar, özellikle anneler.... ne olur bana bir yol gösterin . kızım 3-4 günden beri ben işe gideceğim zaman uyanıyor . Kesinlikle tekrar uyumamak için direniyor.... ben gözünün önünden ayrılacağım diye öyle bir içten ağlıyor ki, resmen gözleriyle yalvarıyor gitme diye. İşe gittiğim için üzülüyor ve kendisini kötü hissediyor bu çok açık .

Ben bugün çok sevdiğim işimi, aldığım maaşımı, geleceğim iyi noktaları hepsini bir kenara bırakıp işten ayrılmayı düşünüyorum . Nasıl bir karar vermeliyim bilemiyorum .

Terazinin bir kefesinde mesleğim, kariyerim, çocuğumun maddi olarak geleceğini hazırlamak, çok rahat yaşamak gibi artılar var.

Bir kefesinde canımdan çok sevdiğim kızımı istediğim gibi yetiştirmek, bakımını istediğim gibi yapmak, yemek düzenlerini uyku düzenlerini kontrolüm altında tutmak gibi artılar var…..

Ne yapmalıyım, ne yapmalıyım…. İşimden de ayrılmak istemiyorum, çocuğumu da bırakmak istemiyorum .

Hem onun için hem kendim için doğru kararı vermem lazım . Bu konuda vereceğim karar da tüm hayatımı etkileyecek derecede önemli bir karar.

İşe devam etmeli miyim ? Kızımla evde mi olmalıyım ? Buradan ayrılmayı aklımın ucundan bile geçirmemiştim bugüne kadar, fakat şimdi düşününce buradaki hiç kimseyi yüzüstü bırakmak istemiyorum yalnız bırakmak istemiyorum . Özellikle beni kalpten sevdiklerini hissettiğim yöneticilerimizi ve destek ekibimizi

Çok kararsız hissediyorum.
bence bi çocuk en azındanilk 3 yıl annenin kokusunu içine çekmeli 3 yaşından sonra eger durumunuz olursa ya bi kreş e yada devlet ana okullarına veya güvendiğiniz birine emanet edebilirsiniz bende çalışmayı düşünmüyorum en azından evde bişeyler yapmaya çalışıyorum ama kendi bileceğiniz iş
 
Canım çok güzel kreşler var çocuğunu oraya gönderebilirsin, hem eğlenir kendi yaşıtları olur yada olmaz ama hoşuna gider bir sürü çocuk olunca inan aktiveleri çok güzel oluyor. Çocuğun evde yalnız hissettiği için ağlıyor Bir babane ne kadar ilgilene bilir ki. İşten çıkınca da sen mutsuz olacaksın bence bunu senin karar vermen lazım seni senden iyi kimse bilemez. Kreş olayını iyice bir araştır derim.
 
Zor bir karar çocuğum yok ama bir çocuk daha iyi imkanlar değil annesini ister sanıyorum... Umarım ikiniz için de en doğru kararı verirsiniz..
 
Merhabalar, ben bir anneyim .

27 yaşımdayım . 1,5 yaşında da bir kızım var. Çalışan bir kadınım ama şuanda ağlamamak için kendimi çok zor tutuyorum. Boğazım düğüm düğüm....

Kızımı 10. ayına girdiğinde anneannesine bırakıp işe başladım. Evde çünkü çok bunalmıştım, çalışmaya alışkınım çalışmayı da çok seviyorum . Güzel bir şirkette mesleğim üzerine iyi bir iş bulunca başlama kararı almıştım. 8 aydır da çalışıyorum .

Kızıma ilk iki ay annem daha sonra da kayınvalidem bakmaya başladı, şuan hala da o bakıyor. Bizde kalıyor kayınvalidem haftaiçi. Haftasonu da çorluda yazlıkları var oraya gidiyor.

Ben kayınvalideyle yaşamanın zorlukları kolaylıkları konularını bir kenara bırakacağım, bir çok şeye uyum sağlayabilirim. Fakat kızlar, özellikle anneler.... ne olur bana bir yol gösterin . kızım 3-4 günden beri ben işe gideceğim zaman uyanıyor . Kesinlikle tekrar uyumamak için direniyor.... ben gözünün önünden ayrılacağım diye öyle bir içten ağlıyor ki, resmen gözleriyle yalvarıyor gitme diye. İşe gittiğim için üzülüyor ve kendisini kötü hissediyor bu çok açık .

Ben bugün çok sevdiğim işimi, aldığım maaşımı, geleceğim iyi noktaları hepsini bir kenara bırakıp işten ayrılmayı düşünüyorum . Nasıl bir karar vermeliyim bilemiyorum .

Terazinin bir kefesinde mesleğim, kariyerim, çocuğumun maddi olarak geleceğini hazırlamak, çok rahat yaşamak gibi artılar var.

Bir kefesinde canımdan çok sevdiğim kızımı istediğim gibi yetiştirmek, bakımını istediğim gibi yapmak, yemek düzenlerini uyku düzenlerini kontrolüm altında tutmak gibi artılar var…..

Ne yapmalıyım, ne yapmalıyım…. İşimden de ayrılmak istemiyorum, çocuğumu da bırakmak istemiyorum .

Hem onun için hem kendim için doğru kararı vermem lazım . Bu konuda vereceğim karar da tüm hayatımı etkileyecek derecede önemli bir karar.

İşe devam etmeli miyim ? Kızımla evde mi olmalıyım ? Buradan ayrılmayı aklımın ucundan bile geçirmemiştim bugüne kadar, fakat şimdi düşününce buradaki hiç kimseyi yüzüstü bırakmak istemiyorum yalnız bırakmak istemiyorum . Özellikle beni kalpten sevdiklerini hissettiğim yöneticilerimizi ve destek ekibimizi

Çok kararsız hissediyorum.


Ben istda oturuyorm bakicaksa kmsem olmadığı için Gelibolu ya yolladı oğlanı annemle.bn 2 ayda bir belki 3 ayda bir görebiliyorum.ne ilk adımlarını girebildi.ne ilk anne dediğini duyabildim.uktedir içimde hala mesela.bnce esin çalışıyorsa hiç çalışma otur evde kızına bak onnla vakit geçir.cnku o o kadar küçük ki snn sevgine ihtiyacı var.o snn niye çalıştığını anlamaz cnku.o sadece annem ynmda olsn bnmle oynasın ister :KK42:
 
Back
X