O kadar kötüyüm ki

Konu sahibini anladım ben. İnsanların derdini küçümsemiyor. Kastettiği şu bence: insanlar genelde varoluşsal bir kriz yaşadığı zaman hayatın değerini anlar. Örneğin kanser hastası biri hayata daha güzel gözlerle bakar. Kardeşimi kaybedince ne kadar basit şeylere üzüldüğümü anladim, bunun gibi yani.
 
Ona bakarsam kimse kimse için birşey yapmak zorunda değil ki.kardeşin bile değil.genel olarak insanlar ilgisiz ve bencil bunu diyorum.eee doğru değil mi ?
 
Hangi dünyaya daha çok bağlanacağını kişi kendi seçsin bence zaten. Günlük hayattaki dertlerinde ölüm korkusundan kaçmak ile alakalı olduğunu düşünmüyorum. Hatta herkes ölüm korkusu da duymak zorunda değil. Herkesin ölüme bakış açısı farklı sonuçta.
 

Kimse olum korkusundan falan kacmiyor. Mesela biri bir yakinini kaybedince daha derinden etkileniyor boyle seylerden ve dogal olarak kaciyor. Ben kendi adima boyle konulardan bir donem cok kactim ve hala zaman zaman kacarim. Cunku beni etkiliyor ve uzuyor. Kacmayip ne yapayim bir tavsiyeniz var mi? Ayakta kalabilmem icin daha mantikli bir tavsiyeniz varsa duymak isterim. Ya da sizin yaptigininiz gibi "o kadar kotuyum ki" konusu acip haydi herkes uzulmeye cagrisi mi yapmaliyim.
 
Ona bakarsam kimse kimse için birşey yapmak zorunda değil ki.kardeşin bile değil.genel olarak insanlar ilgisiz ve bencil bunu diyorum.eee doğru değil mi ?
doğru.herkes bireyselleşti.kimse kimseyi önemsemiyor.ben alıştım bu düzene.artık sorgulamıyorum.
 
Bütün bunlar işte bana o kadar anlamsız geliyor ki. Ne geçecek elinize çocuklarınız iyi bir eğitim alınca? En fazla bir nesil daha hatırlanıp unutulup gideceğiz, hiç yaşamamışız gibi olacak. Bu kadar çabaya değer mi? Ben bilmiyorum gerçekten, yanıtını siz verin.
 
Ben böyle şeyleri okumamaya çalışıyorum. Hele video falan izleyemem, izlemem, kendime bunu yapamam. Duyarlı olup ne yapabiliriz? Kimsenin hayatına müdahale edemiyoruz.
Siz şimdi buraya yazdınız bu süre zarfında hiç mi gülmediniz? Hiç mi yemek yemediniz? İnsan olmak böyle bir şey. Ateş düştüğü yeri yakar diye bir tabir var. Başkasının acısına en fazla 1 hafta üzülürsünüz. O kızın annesi kadar üzülebilir misiniz? Öyle olsa yaşayamazsınız.
 

Sizin fikriniz ne. Millet cabayi birakip direk yatip ölsün mü?
 
Yazdıklarınızdan dolayı çok toy olduğunuzu düşünüyordum, şu sorunuzdan sonra emin oldum.
Belki öyleyimdir haklısınız. Ama en başta da dediğim gibi, hayata dair herşey çok anlamsız geliyor. Sanki boşa yaşıyormuşuz da, boşa yaşadığımızı hissetmemek için kendimize uğraş buluyormuşuz gibi.
 
Pandemi bazı şeyleri çok değiştirdi. Asla eskisi gibi olmayacağız.
Hayat pandemiden önce ve sonra diye ikiye ayrıldı. İnanılmaz bireyselleştik. Önce herkes kendi can derdine düştü. Sonrasında ekonomi vurdu. Şimdi de geçim derdiyle boğuşuyoruz.
Ateş düştüğü yeri yakıyor. Dün 5 şehit verdik. Biz “yazık” diyoruz. 10 dk sonra hayatımıza devam ediyoruz. Ama birilerinin ocağı söndü. Birisi babasını toprağa verdi, biri kocasını, biri evladını.
Bu hayat hepimiz için bir sınav. Ebediyetin ön provası. Belki dün şehadet edenler bizim 70 senede kazanamayacağımız sevabı kazandı. Allah’ın adalet sistemini kıt aklımızla bilmiyoruz. O yüzden Allah bizlere bu hayatı yüz akıyla tamamlamayı nasip etsin.
 
Peki öneriniz nedir ve bu dünyayı değiştirmek için ne yaptınız en son
 
bu şekilde düşününce buluşlara da gerek yok hastalanınca tedaviye de gerek yok .ilk insanlar gibi yaşar gideriz.tek haklı noktan savaşlar.savaşların amacı öyle saçma geliyor ki bana.kendi ülke sınırları nelerine yetmiyor da başka ülkerler de hep gözleri.en büyük açgözlülük bu.dünyayı ele geçirme hırsı
 

Evet bu bireysellesme sonucu çok küçük şeylerde bencillestik. Sürekli sürekli karşılaşıyorum haber izlememe gerek yok ztn. Bugün bile çok örnekle karşılaştım ama yarında aynı, öbür günde aynı. Geçen senede aynıydı.
En kötüsü de empati yeteneğimizi kaybetmiş olmamız..
Şehitlere yazsam bambaşka, baska habere yazsam bambaşka.. aman neyse iyi günler istesem biz iyi miyiz diyorum.. en iyisi hiç konuşmamak.. kazanmak zor ama kaybetmek bir an. Allah vicdandan merhametten ayırmasın
 
Eee zaten öyle.herkes bunu kabullenerek yaşıyor .haa bana kalırsa oldukça anlamlı şeyler var hayatta.ama insanlar o kadar aptal ve acımasız ki anlamdan çok anlamsızlık oluyor sayelerinde.vakit geçirmek için yaşamaktan başka şans bırakmıyorlar bize.neyi bekleyeceksin yani ? Aşkı desen erkekler birbirinden kalitesiz ve pısırık, işte başarılı olacağım desen kim daha becereksizse en üst makama onlar geliyor, eee evlat yetiştireyim desen o da bizimle aynı rezil dünyada yaşamaya çalışacak. Demem o ki o kadar anlamlı duygu, olay varken hepsi gerzek insan faktörü yüzünden yok olup gitmiş.özeti bu.hayatları boyunca 1 tane bile adam gibi ilişki yaşayamadan ölmüş bir sürü kadın var bu dünyada.buralarda da okuyoruz bol bol.ne kadar acı aslında.
 
Bacım napalım? Hayretsiniz yani. Herkeste atom parçalayacak zeka yok, mal bu. Kusura bakmayaksınız artık.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…