o kadar mutsuzum ki...

cocuk kaç yaşında. ona gore yazacam.
 
Bana da geliyorlar az kaldı psikolog yolu
 
2 yil tek basıma büyüten biri olarak, tavsiyelerim olacak, (su an 2.5 yaşında)
1- Kesinlikle eve tikilmayin. market. park vs psikolojinize iyi gelecek.
2- temizlik yemek vs ideal olmayin bi ara 3 çeşit yemek kek vs vs yapıp sonra yorgunluktan ağlıyordum
3- uykusuz kaldıkça artık bittigimde uykusuzluktan, esimden rica ettim. uyudum.
4- her cumartesileri 2 saat tek basıma pandemi yoktu o ara, avm gezdim. yoksa ruhen cokerdim.
5- yakinda komsu, arkadas cok iyi oluyor , 2 muhabbet vs gercek dünyadan kopmayin
6- yemekleri geceden yapıp ertesi güne hazır edin. veya yoksa menemen tost geçiştirin.
7- Aile bireyleri yakınsa araniz iyiyse verin kucagina o ara ev isi yapın veya maddi imkan varsa temizlikçi alin.
haftada 1 biri geliyordu bana. rahat ediyordum
 
hepimiz öyleyiz. yeni uyuttum.
1 bardak cay iciyorum. o arada burdaki konuları okuyorum.
nöbetleşe parkta bakıyoruz biz de.
pandemi de bizleri cok bunalttı.
 
Şu an en zor zamanlarındasınız. Sizi çok iyi anlıyorum, neler hissettiğinizi çok iyi biliyorum. Size tepki verdikçe, sizi anladığını gördüğünüzde bu kadar sıkılmayacaksınız. Şuan kendinize ait bir hayatınız yokmuş gibi gelebilir ki zaten büyük ihtimalle yoktur. Ancak veli toplantısı seviyesine gelindiğinde yığınla kişisel vaktiniz olacak, o toplantıyı çok kolay tolere edebileceksiniz. Bu düzen hep böyle devam etmeyecek, böyle devam etse kimse 2. Çocuğu yapmazdı :)
 
umarım dediğiniz gibi olur...
 
Sizinki cok kucukmus daha. Su an tam olarak iletisim kurup oynayamiyorsunuz. Ama sizi anladikca , anne dedikce, hele ki yavas yavas konusmaya basladikca cok keyifli bir hale gelecek. Oglum buyudukce yukumun daha hafifledigini hissediyorum. Benim problemim daha cok esimle. Bana hic yardimci olmuyor. Isi de yogun. Ayrica kvalidem ve annem donusumlu ogluma bakiyorlar. Ozellikle kv geldigi hafta azap gibi geciyor...krese verecegim gunlerin hayaliyle yasiyorum. Anne olmakla, oglumla iletisimimle vs hicbir problemim yok. Problem tum yukun altinda tek basina ezilisim ve takdir gormeyisimle ilgili...eger esiniz bnmki gibi degilse sizinki de oglumun yasina geldiginde biraz daha nefes alabilirsiniz...
 
Ben
 
Pandemi gecsin bebeginiz de az daha buyur gezersiniz ailece. Pandemi cidden zor ben hamileyim bebegime bisey olmasin diye nasil kaciyorum insanlardan, dusun daha simdiden hayatimin tam ortasinda minigim. Evde cok vakit gecirince resim yapmaya, yan flut calmaya basladim. Donusumlu calisma biterse hep iste olucak korona olursam bebegime dikkat edemedim diye kendimi yicem. Anliyorum sikiliyo insan ama bu minikler Hayatta pismanlik duymicagimiz iyiki dicemiz en buyuk emeklerimiz, zor ama az daha sabredin gecicek. Bu zaman dilimimde de kendiniz icin hobiler edinin muzik dinleyin yazi yazin
 
Aslında bende bekar hayatımı özlüyorum eşimden memnun olmama rağmen o hiç bir sorumluluk olmadan kafam rahat uyumayı özledim Daha çocuk yok ve böyle konular gördükçe çok korkuyorum çocuklu hayattan
 
Depresyonda olma ihtimalin çoook yüksek. İmkanın varsa bir psikologla görüşmeni öneririm
 
Benim de kizim var ilkokul öğrencisi. Eşimle mutluyum çok iyi bir isim var maddi olarak çok iyiyim ama aklim kalbim sürekli kızımda bu çok zor. Okulda, serviste bisey olur mu? Kaza olur mu? Taciz olur mu? Biraz halsiz olsa Allah korusun koti bir hastalık çıkar mı vs vs... Belki de canından öte bir varlığın olması çok yorucu...

Allah tüm annelerin yardımcısı olsun.
 
şunu farkettim, evlilikten ve çocuğundan dahi bıkmış, aslında çok mutsuz ama bunu dışa vuramayan ne kadar kadın var... o kadar üzücü ki.
Allah affetsin 2. cocugumu dogurdugum için çok pişmanım(Allah sağlıklı uzun omur versin orası ayrı), evlendigim için çok pismanim. Ben evlilik yürütecek insan değilim onu anladim. Eşten ilgi sevgi de göremeyince iyice agresif oldum ve mutsuzluğa suruklendim
 
Aslında bende bekar hayatımı özlüyorum eşimden memnun olmama rağmen o hiç bir sorumluluk olmadan kafam rahat uyumayı özledim Daha çocuk yok ve böyle konular gördükçe çok korkuyorum çocuklu hayattan
şöyle diyeyim bazı kadınlar anne olmayı gerçekten ister, zaman zaman zorlansa da asla pişman olmaz. çocuğunu büyütmek heyecan verir ona. ben onlardan değilim kesinlikle onu anladım. siz öyle olmayabilirsiniz tabii
Depresyonda olma ihtimalin çoook yüksek. İmkanın varsa bir psikologla görüşmeni öneririm
gerçekten mi? ben de bundan şüphelendim ama daha ciddi belirtileri olduğunu düşünüyordum ya da farkında değilim
Bütün mutsuzlukların 1. Nedeni Ekonomi Yetersizliği..
2. Nedeni Pandemi
3. Nedeni de Eşleri merkezimize koymamız.
evet ekonomi çok önemli, mesela şu an yardımcı tutup bir yandan da psikoloğa giderdim, epey iyi gelirdi diye düşünüyorum
ben şahsen kimseyle bir yere gönderemeyeceğim sanırım. hiç belli olmuyor ki. en çok da akrabalardan çıkıyor bu pislikler.
 
ben de öyle, ciddi bir öfke problemim var. kızıma asla yansıtmıyorum ama bana ciddi zararlar veriyor. eşim asla anlamıyor bilerek sinirleniyorum sanıyor. kafanda çözersin istesen diyor. anlaşılmamak o kadar zor ki şu dünyada. allah bize sabır versin
 
Doğum sonrası depresyon yaşıyor olabilirsiniz ama yalnız değilsiniz üzülmeyin. İlk bir yıl facia gibi geliyor insana bir daha eskisi gibi olamayacağım, hayatım bitti vs gibi düşünceler daha yoğun oluyor. Bir yaştan sonra evet yine zorluyor ama iletişim kurmaya başlayınca zevk almaya başlıyorsun arkadaş olmaya başlıyorsun. Benimkide iki yaşında bugün dışarı çıkacağım diye kendini yırttı çıkardım bu sefer neden çıktık diye ağladı. İki yaş sendromu :) sabır çekiyorum napayım. Ama şunu kesin söyleyebilirim aynı hisleri hatta belki daha yoğun yaşamış biri olarak, geçiyor. Şuan geçmeyecek gibi geliyordur ama geçiyor. Zaman herşeyin ilacı.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…