biraz teselli oldunuz teşekkür ederimDoğum sonrası depresyon yaşıyor olabilirsiniz ama yalnız değilsiniz üzülmeyin. İlk bir yıl facia gibi geliyor insana bir daha eskisi gibi olamayacağım, hayatım bitti vs gibi düşünceler daha yoğun oluyor. Bir yaştan sonra evet yine zorluyor ama iletişim kurmaya başlayınca zevk almaya başlıyorsun arkadaş olmaya başlıyorsun. Benimkide iki yaşında bugün dışarı çıkacağım diye kendini yırttı çıkardım bu sefer neden çıktık diye ağladı. İki yaş sendromu :) sabır çekiyorum napayım. Ama şunu kesin söyleyebilirim aynı hisleri hatta belki daha yoğun yaşamış biri olarak, geçiyor. Şuan geçmeyecek gibi geliyordur ama geçiyor. Zaman herşeyin ilacı.
haklı olabilirsiniz, benim derdim özgürlüğümün elimden alınması aslında.boşansanız da yine evde anne babanızın yanında çocuk büyüteceksiniz akşam çocukları uyut ve sonrada kendin uyu olacak.
Sizin sorununuz evlilik değil monoton hayat gibi geldi tabi eşinizle bi sorununuz yoksa
Çok bunalmışsınız siz, zaman zaman hepimiz yaşıyoruz bu durumu ama geçiyor.. büyük ihtimalle çocuğunuz küçük henüz, biraz büyüyünce rahatlıyorsunuzevliliği ve çocuk büyütmenin sorumluluğunu kaldıramıyorum. sabahtan akşama kadar çocukla evdeyim o kadar boğuluyorum ki. benden eser kalmadı. eski hayatımı özlüyorum, özgürlüğümü. artık çocuktan bağımsız bir şey yapamayacak olmak, veya yapsam bile aklımın hep çocukta kalacak olması beni kahrediyor. ha çocuğumu çoook seviyorum o ayrı. ama mantıklı düşününce akıl alacak iş değilmiş yani. eşimle bile kırk yıllık evli gibiyiz. işe gitsin gelsin yemek yiyelim oturalım, çocuğu uyutayım birkaç saat sonra ben de yatayım. hayatım bundan ibaret. ailesi desen kötü insanlar değil ama gidecek olunca çarpıntım başlıyor, kaynar sular dökülüyor başımdan aşağı. zerre haz etmiyorum akraba ziyareti falan. evlilik insanı değilmişim kesinlikle. geri dönüşü olmaması da mahvediyor beni. boşanmayı düşünüyorum bazen, boşansam ailem yanında kalalım isteyecek zaten ömrüm onlardan uzak kalmaya çalışmakla geçti. iki ucu ... değnek. çok çıkmazda hissediyorum kendimi, çaresiz. şu an maddiyat el vermiyor ama psikoloğa gideceğim en kısa sürede. var mı benim gibi hisseden? hislerimi paylaşmaya çok ihtiyacım var.
kaç yaşındasın canımbiraz teselli oldunuz teşekkür ederim
haklı olabilirsiniz, benim derdim özgürlüğümün elimden alınması aslında.
Bebeğiniz ne kadarlık lohusa depresyonu mu diye merak ettim . Bazen insan kendine zaman ayirmayi çok istiyor gerçekten de . Belki şuan için öyle bir şansınız yok ama çocuğunuzu annenize ,kv ye birakip eşinizle yada yapmayı istediğiniz her hangi birşeyi tek başınıza yapabilirsiniz . Ben de kendimi çok kötü hissettiğim de hemen anneme koşarım çocuğu bırakır ,o gün ne yapmak istediysem yaparım geri gelince de çocuğuna sımsıkı sarılırim . Çünkü bilirim ki ben mutluysam herkes mutlu . Hayat aynadır . Yaşadıklarımız da öyle . Bakarken kendimizi goruruz mutsuz isek hayatımıza hep mutsuz insanlar girer ,kızgın isek kızgınevliliği ve çocuk büyütmenin sorumluluğunu kaldıramıyorum. sabahtan akşama kadar çocukla evdeyim o kadar boğuluyorum ki. benden eser kalmadı. eski hayatımı özlüyorum, özgürlüğümü. artık çocuktan bağımsız bir şey yapamayacak olmak, veya yapsam bile aklımın hep çocukta kalacak olması beni kahrediyor. ha çocuğumu çoook seviyorum o ayrı. ama mantıklı düşününce akıl alacak iş değilmiş yani. eşimle bile kırk yıllık evli gibiyiz. işe gitsin gelsin yemek yiyelim oturalım, çocuğu uyutayım birkaç saat sonra ben de yatayım. hayatım bundan ibaret. ailesi desen kötü insanlar değil ama gidecek olunca çarpıntım başlıyor, kaynar sular dökülüyor başımdan aşağı. zerre haz etmiyorum akraba ziyareti falan. evlilik insanı değilmişim kesinlikle. geri dönüşü olmaması da mahvediyor beni. boşanmayı düşünüyorum bazen, boşansam ailem yanında kalalım isteyecek zaten ömrüm onlardan uzak kalmaya çalışmakla geçti. iki ucu ... değnek. çok çıkmazda hissediyorum kendimi, çaresiz. şu an maddiyat el vermiyor ama psikoloğa gideceğim en kısa sürede. var mı benim gibi hisseden? hislerimi paylaşmaya çok ihtiyacım var.
umarım kafamız rahat koyabiliriz başımızı bir gün yastığa ne diyeyim...Bende boyle hissediyorum son zamanlarda. Hergun ayni seyleri yapmak, evlilik arti cocuk sorumlulugu insani bunaltabiliyor. Bekarken sinir nedir bilmezken asiri sinirli bir insan oldum ciktim. Kendimi taniyamiyorum bazen. Cocuklarim icin herseyin en iyisini yapmaya calisirken bu sinirim yuzunden annelige uygun olmadigimi dusunuyorum artik. Gerci sinirli olmamda oglumun baya etkisi var. Zor bir cocuk buyutmek bir anneyi en cok yipratan seylerden biri. Annelik basli basina zor zaten. Hem cok zor hem cok guzel. Bu dilemayi bir gun cozebilecekmiyim cok merak ediyorum
hayır 7 aylık olacak kızım, aksine o zamanlar farkında değildim şu anki düşüncelerimin hiç. son zamanlarda çok sorgular oldum hayatı. yaşayacak çok şeyim vardı, artık bütün hayat kızımdan ibaret olacak. gibi gibi bir sürü şey düşünüyorum. bir üyenin dediği gibi depresyonun eşiğinde de olabilirim sanırımBebeğiniz ne kadarlık lohusa depresyonu mu diye merak ettim . Bazen insan kendine zaman ayirmayi çok istiyor gerçekten de . Belki şuan için öyle bir şansınız yok ama çocuğunuzu annenize ,kv ye birakip eşinizle yada yapmayı istediğiniz her hangi birşeyi tek başınıza yapabilirsiniz . Ben de kendimi çok kötü hissettiğim de hemen anneme koşarım çocuğu bırakır ,o gün ne yapmak istediysem yaparım geri gelince de çocuğuna sımsıkı sarılırim . Çünkü bilirim ki ben mutluysam herkes mutlu . Hayat aynadır . Yaşadıklarımız da öyle . Bakarken kendimizi goruruz mutsuz isek hayatımıza hep mutsuz insanlar girer ,kızgın isek kızgın
İlk fırsatta doktora gidin ancak naçizane fikrim yine ilk fırsatta kizinizi kv yada annenize bırakıp ne yapmak istiyorsaniz onu yapın . Sadece bir gün değil canınızın istedigi her an için geçerli çok iyi gelecektir . Çocukla da bir cok şeyi yapabildiğinizi gördükçe içiniz rahatlayacaktir.hayır 7 aylık olacak kızım, aksine o zamanlar farkında değildim şu anki düşüncelerimin hiç. son zamanlarda çok sorgular oldum hayatı. yaşayacak çok şeyim vardı, artık bütün hayat kızımdan ibaret olacak. gibi gibi bir sürü şey düşünüyorum. bir üyenin dediği gibi depresyonun eşiğinde de olabilirim sanırım
insanlardan bir şey istemeyi becerebilen bir insan değilim, ha eşime söylesem hemen yarın kapıda annesi. bir ay kalır gitmez istesem ama istemiyorum işte kendi annemi bile. insan sevmiyorum pekİlk fırsatta doktora gidin ancak naçizane fikrim yine ilk fırsatta kizinizi kv yada annenize bırakıp ne yapmak istiyorsaniz onu yapın . Sadece bir gün değil canınızın istedigi her an için geçerli çok iyi gelecektir . Çocukla da bir cok şeyi yapabildiğinizi gördükçe içiniz rahatlayacaktir.
eşim evde olduğu zaman markete gidip geliyorum bazen, çok az da olsa etki ediyorÇocuğunuz kaç yaşında bilmiyorum ama arada dışarı cıkin dolasın.
Boş boş yurumek bile rahatlatiyor şu ara.
Pandemiden dolayi maalesef hepimiz ozellikle cocuklu anneler ekstra evlere tıkıldık sanirim.
Esinizi neden bekliyorsunuz ki?insanlardan bir şey istemeyi becerebilen bir insan değilim, ha eşime söylesem hemen yarın kapıda annesi. bir ay kalır gitmez istesem ama istemiyorum işte kendi annemi bile. insan sevmiyorum pekkendim halletmeye çalışıyorum her şeyi, böyle daha rahat oluyor kafam kimseye gebe kalmamış oluyorum
eşim evde olduğu zaman markete gidip geliyorum bazen, çok az da olsa etki ediyor
İnşallah çocuk büyüyünce daha kolaylaşıyorevliliği ve çocuk büyütmenin sorumluluğunu kaldıramıyorum. sabahtan akşama kadar çocukla evdeyim o kadar boğuluyorum ki. benden eser kalmadı. eski hayatımı özlüyorum, özgürlüğümü. artık çocuktan bağımsız bir şey yapamayacak olmak, veya yapsam bile aklımın hep çocukta kalacak olması beni kahrediyor. ha çocuğumu çoook seviyorum o ayrı. ama mantıklı düşününce akıl alacak iş değilmiş yani. eşimle bile kırk yıllık evli gibiyiz. işe gitsin gelsin yemek yiyelim oturalım, çocuğu uyutayım birkaç saat sonra ben de yatayım. hayatım bundan ibaret. ailesi desen kötü insanlar değil ama gidecek olunca çarpıntım başlıyor, kaynar sular dökülüyor başımdan aşağı. zerre haz etmiyorum akraba ziyareti falan. evlilik insanı değilmişim kesinlikle. geri dönüşü olmaması da mahvediyor beni. boşanmayı düşünüyorum bazen, boşansam ailem yanında kalalım isteyecek zaten ömrüm onlardan uzak kalmaya çalışmakla geçti. iki ucu ... değnek. çok çıkmazda hissediyorum kendimi, çaresiz. şu an maddiyat el vermiyor ama psikoloğa gideceğim en kısa sürede. var mı benim gibi hisseden? hislerimi paylaşmaya çok ihtiyacım var.
Eşinizden yardım isteyebilirsiniz, leylekler getirmedi bu çocuğu. Böyle alıştırırsanız, iyice tembelliğe alışacaktır eşiniz.Oğlumu uyuturken yazacaktım ama o ara ben de dalmışım biraz . 1 saat 10 dakikada anca dalabildi. Sonra mutfağı toparladım falan derken unuttum. Zaten 23.30 da uyudu şimdi de terlemiş diye uyandı. Üstünü değiştirdim sallıyorum.
İlk zamanlar çok zor geliyor. Daha çok uykusuz kalınıyor bölünüyor. Ama geçecek bence. Hoş bizim şimdilik yine uyanıyor tam deliksiz uyumuyoruz ama eskiye göre yine iyiyiz.
Ben ilk atanıp tek başıma ev tuttuğum zamanlarımı özlüyorum. Özgürlük var param var. Her şey kafama göreydi. Şimdi her şey başka . Aslında eşlerimiz gerçekten yeterli destek olsa biz bunları düşünüp üzülmeyiz boş yere. Ama yapmıyorlar. Haliyle de yorgunluk stres derken niye diye sorguluyor insan. Niye çocuk doğurdum, hiç geçmeyecek falan diyor insan...
Ben yardım istemeyi çok bilmiyorum ama siz isteyin bence .Ancak yardımla düzelecektir.
Kendinize özel bir zaman ayırın gün içinde mutlaka. Umarım sağlıkla geçer günleriniz.
hayır 7 aylık olacak kızım, aksine o zamanlar farkında değildim şu anki düşüncelerimin hiç. son zamanlarda çok sorgular oldum hayatı. yaşayacak çok şeyim vardı, artık bütün hayat kızımdan ibaret olacak. gibi gibi bir sürü şey düşünüyorum. bir üyenin dediği gibi depresyonun eşiğinde de olabilirim sanırım
İnanın pandemiden dolayıdır bu hisler. Biz de iki çocuğumla bahçedeki bütün karınca yuvalarının yerlerini ezberledik sıkıntıdan. Gidip ekmek veriyoruz onlara, benim kadar oldu karıncalarevliliği ve çocuk büyütmenin sorumluluğunu kaldıramıyorum. sabahtan akşama kadar çocukla evdeyim o kadar boğuluyorum ki. benden eser kalmadı. eski hayatımı özlüyorum, özgürlüğümü. artık çocuktan bağımsız bir şey yapamayacak olmak, veya yapsam bile aklımın hep çocukta kalacak olması beni kahrediyor. ha çocuğumu çoook seviyorum o ayrı. ama mantıklı düşününce akıl alacak iş değilmiş yani. eşimle bile kırk yıllık evli gibiyiz. işe gitsin gelsin yemek yiyelim oturalım, çocuğu uyutayım birkaç saat sonra ben de yatayım. hayatım bundan ibaret. ailesi desen kötü insanlar değil ama gidecek olunca çarpıntım başlıyor, kaynar sular dökülüyor başımdan aşağı. zerre haz etmiyorum akraba ziyareti falan. evlilik insanı değilmişim kesinlikle. geri dönüşü olmaması da mahvediyor beni. boşanmayı düşünüyorum bazen, boşansam ailem yanında kalalım isteyecek zaten ömrüm onlardan uzak kalmaya çalışmakla geçti. iki ucu ... değnek. çok çıkmazda hissediyorum kendimi, çaresiz. şu an maddiyat el vermiyor ama psikoloğa gideceğim en kısa sürede. var mı benim gibi hisseden? hislerimi paylaşmaya çok ihtiyacım var.
Ben hamileyken tam da böyle hissediyordum. Bebeklerimi malesef kaybettim ama acaba doğsalardı sizin gibi mi hissederdim yoksa hamilelik bunalimimiydi bilmiyorum. Ikiz olduklarını öğrenince çok strese girmiştim istemediğim birşeydi çünkü ikiz.kendimi çok bencil hissediyorum ama ben böyleyken ona da bi faydam dokunmaz. yaşama sevincim yok resmen geleceğimden hiç umutlu değilim. hani ben anneyim deyince göğsüm kabarmıyor mutlu olmuyorum öyle yani. bekar kalsaymışım keşke hep
Kaç yaşındasınız? Bizde eşimle aksine bi evladımız olsun diye altı aydır uğraşıyoruz ve çok heyecanlıyız. Böyle hissetmenize üzüldümevliliği ve çocuk büyütmenin sorumluluğunu kaldıramıyorum. sabahtan akşama kadar çocukla evdeyim o kadar boğuluyorum ki. benden eser kalmadı. eski hayatımı özlüyorum, özgürlüğümü. artık çocuktan bağımsız bir şey yapamayacak olmak, veya yapsam bile aklımın hep çocukta kalacak olması beni kahrediyor. ha çocuğumu çoook seviyorum o ayrı. ama mantıklı düşününce akıl alacak iş değilmiş yani. eşimle bile kırk yıllık evli gibiyiz. işe gitsin gelsin yemek yiyelim oturalım, çocuğu uyutayım birkaç saat sonra ben de yatayım. hayatım bundan ibaret. ailesi desen kötü insanlar değil ama gidecek olunca çarpıntım başlıyor, kaynar sular dökülüyor başımdan aşağı. zerre haz etmiyorum akraba ziyareti falan. evlilik insanı değilmişim kesinlikle. geri dönüşü olmaması da mahvediyor beni. boşanmayı düşünüyorum bazen, boşansam ailem yanında kalalım isteyecek zaten ömrüm onlardan uzak kalmaya çalışmakla geçti. iki ucu ... değnek. çok çıkmazda hissediyorum kendimi, çaresiz. şu an maddiyat el vermiyor ama psikoloğa gideceğim en kısa sürede. var mı benim gibi hisseden? hislerimi paylaşmaya çok ihtiyacım var.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?