- 25 Temmuz 2019
- 9.310
- 16.214
- 198
- 35
- Konu Sahibi kafestekikiz
-
- #81
Kaç tane evladın var canım?
Kaç tane evladın var canım?yok sayınca da her şey üstüme kalıyor, ben bu çocuğu tek başıma mı yaptım? yani delirecek gibi oluyorum bi taraflarını yırttı aman dünyaya getirelim diye, şimdi ben çocukla bi başıma. ben istemedim ki bu sorumlulukların altına girmek. ölümü düşündüğüm oluyor zaman zaman...
1 tane. ama çocuk büyütmeyi hiç hayal etmemiş biri için on taneye bedel.Kaç tane evladın var canım?
Boyle dusununce isler daha da zorlasiyor. Bir sekilde kendimize de zamam ayirabilecegimiz alanlar yaratmaliyiz. Esinize daha cok sorumluluk verin. Cocuk 4 yasina geldiğinde krese baslatin. Gunde 2,3 saat size kalsa bile kafa dinlemeye yeter.beni üzen de bu saydıklarınız, şu dönemde şu şartlarda çocuk yapmak ömrünüzden yılların gitmesi demek. kimseye emanet edemezsin, bütün yükü sende. görüyoruz ki babalarımız da bir baltaya sap olamıyor çocuk konusunda. nasıl umutlu olalım ki şimdi biz? hadi büyüdü rahatladık dediğimizde olacağız 40 45 yaşında. o zamandan sonra ne yapabileceğiz ki? gençliğimizin en güzel yılları geçip gitmiş olacak
çok karamsar düşündüğümün farkındayım, bazen oturup konuşuyorum kendimle, olan oldu bir evladın var artık iyi düşün diye, ama kabullenmek zorunda olmak ve ömür boyu bunun böyle devam edecek olması mahvediyor beni. ben yokum artık, hayatı bundan sonra böyle yaşayacağım düşüncesi bitiriyor beni.Boyle dusununce isler daha da zorlasiyor. Bir sekilde kendimize de zamam ayirabilecegimiz alanlar yaratmaliyiz. Esinize daha cok sorumluluk verin. Cocuk 4 yasina geldiğinde krese baslatin. Gunde 2,3 saat size kalsa bile kafa dinlemeye yeter.
Anne olmak için çabalayanlardanim. Calisan biriyim ve çok aktifim özel eğitim oğretmeniyim.evliliği ve çocuk büyütmenin sorumluluğunu kaldıramıyorum. sabahtan akşama kadar çocukla evdeyim o kadar boğuluyorum ki. benden eser kalmadı. eski hayatımı özlüyorum, özgürlüğümü. artık çocuktan bağımsız bir şey yapamayacak olmak, veya yapsam bile aklımın hep çocukta kalacak olması beni kahrediyor. ha çocuğumu çoook seviyorum o ayrı. ama mantıklı düşününce akıl alacak iş değilmiş yani. eşimle bile kırk yıllık evli gibiyiz. işe gitsin gelsin yemek yiyelim oturalım, çocuğu uyutayım birkaç saat sonra ben de yatayım. hayatım bundan ibaret. ailesi desen kötü insanlar değil ama gidecek olunca çarpıntım başlıyor, kaynar sular dökülüyor başımdan aşağı. zerre haz etmiyorum akraba ziyareti falan. evlilik insanı değilmişim kesinlikle. geri dönüşü olmaması da mahvediyor beni. boşanmayı düşünüyorum bazen, boşansam ailem yanında kalalım isteyecek zaten ömrüm onlardan uzak kalmaya çalışmakla geçti. iki ucu ... değnek. çok çıkmazda hissediyorum kendimi, çaresiz. şu an maddiyat el vermiyor ama psikoloğa gideceğim en kısa sürede. var mı benim gibi hisseden? hislerimi paylaşmaya çok ihtiyacım var.
teşekkür ederim yorumunuz için, boşanmak istememin sebebi eşimin de bana ayrıca stres yüklemesi. bazen içimi döküyorum, eski hayatımı özlüyorum yalan söyleyemem diyorum. ne vardı sanki eski hayatında, boş beleş yaşıyordun diyor. anlayış sıfır. sanki beni bir yerden kurtarmış. inanılmaz sabit fikirli, bir şeyleri empoze etmek imkansız. eğitim farkı var aramızda, ben şehirliyim o köyde yetişmiş. bunlara bağlıyorum bunu da. kendini geliştirmemiş hiçAnne olmak için çabalayanlardanim. Calisan biriyim ve çok aktifim özel eğitim oğretmeniyim.
Evde ise hep esimleyim.
Ama işte insan kendine özel bı anı olmalı. Kitap okuyorum ve yürüyüş yapıyorum bana çok iyi geliyor.
Kendinize yarım saatte olsa özel alan yaratın.
Eşiniz işten geldiginde dışarı çıkın parkta yürüyün, ya da bı bankta oturun, kitap okuyun, bı çay bahçesinde bı çay için.
Kendinize moakkak bir altivite bulun. Boşanmak çözüm degilki nereye gidersen git annesin hep öyle kalacak Allah bebeğini sana bağışlasın.
bence en güzelini yapıyorsunuz şu anKimde ne yoksa onu istiyor
Bende diyorum kendime böyle gez eğlen düzensiz yaşa, kimseye bağımlı olma nereye kadar, sorumluluk al evlen çocuk yap
Ben 10 yıllık evliyim benim cocuğum olmadı bu sene süpriz bir şekilde hamile kaldım hiç beklemiyorduk kabullendik eşimle olmayacak derken gebe kaldım. 19 haftalık gebeyim tansiyonum çıktı fırladı Kardiyoloji ye gidiyorum hep diken üzerindeyiz sağlık sorunlarım var.. Evladım yaşasın kucağıma alayım diye dualar ediyorum.1 tane. ama çocuk büyütmeyi hiç hayal etmemiş biri için on taneye bedel.
Eşinize sürekli isteklerinizi hayallerinizi her fırsatta dile getirin. Ve bunu güzel bı dille söyleyin onun o sabit fikri İnanki değişir.teşekkür ederim yorumunuz için, boşanmak istememin sebebi eşimin de bana ayrıca stres yüklemesi. bazen içimi döküyorum, eski hayatımı özlüyorum yalan söyleyemem diyorum. ne vardı sanki eski hayatında, boş beleş yaşıyordun diyor. anlayış sıfır. sanki beni bir yerden kurtarmış. inanılmaz sabit fikirli, bir şeyleri empoze etmek imkansız. eğitim farkı var aramızda, ben şehirliyim o köyde yetişmiş. bunlara bağlıyorum bunu da. kendini geliştirmemiş hiç
şımarıklık mı? psikolojiyle pek alakanız yok sanırım. bu kadar kötü bir psikolojideyken çocuk büyütmenin endişesini yaşıyorum. insanlar kolay çocuk sahibi olamıyorsa bu benim suçum mu?Ben 10 yıllık evliyim benim cocuğum olmadı bu sene süpriz bir şekilde hamile kaldım hiç beklemiyorduk kabullendik eşimle olmayacak derken gebe kaldım. 19 haftalık gebeyim tansiyonum çıktı fırladı Kardiyoloji ye gidiyorum hep diken üzerindeyiz sağlık sorunlarım var.. Evladım yaşasın kucağıma alayım diye dualar ediyorum.
Kolay evlat sahibi olmuşsun şükür edeceğine isyan ediyorsun.. Ablamda 3 tane Cocuk var eşi eve gelmiyor 1 er yaş arayla çocukları senin gibi hiç bir zaman yapmadı. Kusura bakma artık senin kisi şımarıklık.... Allah sana sağlıklı şekilde evlat vermiş şükür et biraz.
Neden boyle devam etsin. Elbet o da buyuyecek, kendi sorumluluklarini alacak, size alan birakacak. Benim 2 oglum var, buyuk 3,5 kucuk 1,5 yasinda. Buyuk oglumda ne zorluklar yasadim, kolikti, surekli aglardi, kimseye gidemezdim, kimse gelemezdi, hic uyumadigim gunler olurdu, aglama sesinden kafayi yerdim, odaya girip yastiklari yumruklardim, psikolojim gercekten çökmüştü. 15 aylik oldugunda tekrar hamile oldugumu ogrendim. Hic beklemiyordum. Cok zor bir hamilelik yasadim, hem oglumla hem kendimle ugrasmak zorundaydim. Esim yogun calisiyordu. Yardimci oluyordu ama 24 saat nobetci oldugu gunler oluyordu. Buyuk oglumda o kadar sacma sapan seyler yasadik ki. Tam kolik bitti dedik gece teroru basladi. Gecenin yarisi kendi kendine uyanip dakikalarca ciglik cigliga aglardi. Asla bizi duymazdi. Ben bu arada kendime hic bakamadim, hamileyken kanim 8e dustu, basurum surekli kaniyordu, agriyordu.... son dort yildir dogru duzgun uyudugum gece sayilidir. Ama zamanla duzeliyor biliyor musun? En azindan buyuk oglum artik sabaha kadar uyuyor. Kucuk en azindan abisi gibi kolik değildi, gece teroru yasamadik cok şükür. Bir de gece uykulari duzelse belki her sey daha rahat olur. Belki her seyi dort dortluk yapamiyorum, surekli etkinlik, tv telefondan uzak tutmak falan cok da basarili degilim ama en azindan ikisi birbirine arkadas oluyor. hem kavga ediyorlar hem oyun oynuyorlar. Ben cok yiprandim ama bunun suclusu onlar degil. Kendim istedim, ikinci belki planli degildi ama sonucta ben dunyaya getirdim. Bu surecte hem kvden hem kendi annemden mumkun oldugunca destek aldim. Calistigim icin çocuklara ikisi dönüşümlü bakiyorlar. Sizin anneniz ya da kv yardimci olmuyor mu?çok karamsar düşündüğümün farkındayım, bazen oturup konuşuyorum kendimle, olan oldu bir evladın var artık iyi düşün diye, ama kabullenmek zorunda olmak ve ömür boyu bunun böyle devam edecek olması mahvediyor beni. ben yokum artık, hayatı bundan sonra böyle yaşayacağım düşüncesi bitiriyor beni.
yaşadıklarınıza üzüldüm, şükür ki atlatmışsınız. annemle problemliyiz baya, aynı evde yaşamayı pek beceremiyoruz. kv desen ben rahat edemiyorum. daha da stres yapıyorum. kızıma asla yansıtmıyorum bu ruh halimi, şarkılar söylüyorum oyun oynuyorum, öpüyorum kokluyorum. çok mutlu bir bebek. bakalım büyüdükçe daha da hafifleyecek bu gerginliğim diye bekliyorum.Neden boyle devam etsin. Elbet o da buyuyecek, kendi sorumluluklarini alacak, size alan birakacak. Benim 2 oglum var, buyuk 3,5 kucuk 1,5 yasinda. Buyuk oglumda ne zorluklar yasadim, kolikti, surekli aglardi, kimseye gidemezdim, kimse gelemezdi, hic uyumadigim gunler olurdu, aglama sesinden kafayi yerdim, odaya girip yastiklari yumruklardim, psikolojim gercekten çökmüştü. 15 aylik oldugunda tekrar hamile oldugumu ogrendim. Hic beklemiyordum. Cok zor bir hamilelik yasadim, hem oglumla hem kendimle ugrasmak zorundaydim. Esim yogun calisiyordu. Yardimci oluyordu ama 24 saat nobetci oldugu gunler oluyordu. Buyuk oglumda o kadar sacma sapan seyler yasadik ki. Tam kolik bitti dedik gece teroru basladi. Gecenin yarisi kendi kendine uyanip dakikalarca ciglik cigliga aglardi. Asla bizi duymazdi. Ben bu arada kendime hic bakamadim, hamileyken kanim 8e dustu, basurum surekli kaniyordu, agriyordu.... son dort yildir dogru duzgun uyudugum gece sayilidir. Ama zamanla duzeliyor biliyor musun? En azindan buyuk oglum artik sabaha kadar uyuyor. Kucuk en azindan abisi gibi kolik değildi, gece teroru yasamadik cok şükür. Bir de gece uykulari duzelse belki her sey daha rahat olur. Belki her seyi dort dortluk yapamiyorum, surekli etkinlik, tv telefondan uzak tutmak falan cok da basarili degilim ama en azindan ikisi birbirine arkadas oluyor. hem kavga ediyorlar hem oyun oynuyorlar. Ben cok yiprandim ama bunun suclusu onlar degil. Kendim istedim, ikinci belki planli degildi ama sonucta ben dunyaya getirdim. Bu surecte hem kvden hem kendi annemden mumkun oldugunca destek aldim. Calistigim icin çocuklara ikisi dönüşümlü bakiyorlar. Sizin anneniz ya da kv yardimci olmuyor mu?
Neden rahat edemiyorsunuz kv konusunda?yaşadıklarınıza üzüldüm, şükür ki atlatmışsınız. annemle problemliyiz baya, aynı evde yaşamayı pek beceremiyoruz. kv desen ben rahat edemiyorum. daha da stres yapıyorum. kızıma asla yansıtmıyorum bu ruh halimi, şarkılar söylüyorum oyun oynuyorum, öpüyorum kokluyorum. çok mutlu bir bebek. bakalım büyüdükçe daha da hafifleyecek bu gerginliğim diye bekliyorum.
kendisi çok soğuk, baş başa kalınca konuşacak laf bulamıyorum. görünce napıyosunuz nasılsınız der bitti. bir de evimiz küçük, gelse salonda yatacak. her gece yatak kur sabah kaldır taşı et, daha da stres oluyorum. bir de o gelse eşimin kardeşi de her gün bizde oluyor eş çocuk toplanıp geliyorlar. 10 kişi yemek yap pişir taşır, hiç istemiyorum yani. bir de koronadan korkuyorum en çokNeden rahat edemiyorsunuz kv konusunda?
ne de güzel bir yorum...Böyle bir dünyaya cocuk getirmek kesinlikle akıl kârı olarak gelmiyor
Allah guzel ömürler nasip etsin kızıma
Eşimle de sorunum yok şükür.
Ailesiyle de aynı şekilde sorunum yok.
Maddi sorunumuz da yok.
Ama evlilik bana göre değilmiş! Yani insanın bunu düşünmesi icin illaki evliliğinde mutsuz olması gerekmiyor! Yapı meselesı bazı seyler.
Ama sizinki ailevi meselelerden anladığım kadarıyla
Öf böyle zorlaniyorum temalı konulara mutlaka 1 tane geliypr sizin gibi.Ben 10 yıllık evliyim benim cocuğum olmadı bu sene süpriz bir şekilde hamile kaldım hiç beklemiyorduk kabullendik eşimle olmayacak derken gebe kaldım. 19 haftalık gebeyim tansiyonum çıktı fırladı Kardiyoloji ye gidiyorum hep diken üzerindeyiz sağlık sorunlarım var.. Evladım yaşasın kucağıma alayım diye dualar ediyorum.
Kolay evlat sahibi olmuşsun şükür edeceğine isyan ediyorsun.. Ablamda 3 tane Cocuk var eşi eve gelmiyor 1 er yaş arayla çocukları senin gibi hiç bir zaman yapmadı. Kusura bakma artık senin kisi şımarıklık.... Allah sana sağlıklı şekilde evlat vermiş şükür et biraz.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?