2 yaşında çocuğun konuşmasını ben bile anlayamıyorum bazen iki yaşında tane tane konuşan çocuk azdır heralde.uzun cümleler kurması konuşmayı sevdiğini gösterir bazı insanlar heyacanli tiplerdir oğlunuz da öyle bana kalırsa, ve siz biraz evham yapmışsınız sanki anlattıklarınız sorundan çok oglunuzun kişisel özellikleri gibi geldi bana.Başka şeyler de var, problem olarak görüyorum ama ben çok inceliyor olabilirim.
2 yaşında güzel konuşan çocuğun konuşmasını şu an adamakıllı anlayabilen yok mesela.
Çok uzun ve takip edilmesi zor cümleler kuruyor, kimse dinlemiyor bir yerden sonra.
Konuşurken çok heyecanlı, sürekli etraftan ne diyor anlaşılmıyor tepkisi geliyor.
Biz de takip edemiyoruz.
Çocuğun heyecanı da böyle böyle ölüyor.
Nisanda 5yasını bitircek oğlum. Babasına daha çok düşkündür. Çünkü baba da kural yok. Akşamdan akşama ne isterse evet deniyor. Gecen hafta sonu babanneye gittiler. Orda bi battaniye var. Beraber gittiğimizde onunla oynamasına izin vermiyorum sobaya düşebilir diye. Eltime oh be yenge annem iyi ki yok bununla rahat rahat oynuyorum diyomuş. Bende kendimi sorguladım. Kurallarım katı mı 4bucuk yasında ki çocuk için ama sonra hiç birini gereksiz bulmadım. Bazı sorumluluklar alması için bu kurallar şart çünkü. Sarılmaya gelince öpeyim diye çağırdığımda sadece 1kere diyerek gelir öptürür. Bebeklikten beri böyle. Ben hiç sorgulamadım. Ama kızımda hep temasla sever. Bişe anlatcağı zaman hep eli yüzümdedir. Sürekli öper ve öpülmek ister. Oda 2bucuk yaşında. Karakter meselesi bence temas4,5 yaşında.
Nasıl aramızda bir duvar olabilir?
Eğitimciyim ben.
Nasıl onun heyecanını söndürebilirim.
O benim oğlum.
Dinleyemiyorum, duyamıyorum.
Uyuyamıyorum.
Baba dedi az önce uykusunda.
Desin.
Baba diyene kadar bu duvarı bu kadar fark etmemiş miydim?
Yetişemiyorum ben onun hızına.
Öfkesine, heyecanına, sevincine, üzüntüsüne, arka arkaya çoğunu anlayamadığım veya anlamlandıramadığım isteklerine.
Bu duvarı nasıl aşacağımı bile bilmiyorum...
Çok samimi yorum yapmak istiyorum... siz öncelikle bunu bu kadar dert etmişiniz ve çok iyi bir annesiniz ancak bazı şeyleri eksik yaptığınızı düşünüyorsunuz... tahammülünüz de az ve bunun vicdan azabını yaşıyorsunuz. Hani gebeliğimi öğrenmem bile planlı değildi diyorsunuz..bunu belirtme gereği duyuyorsunuz. farketmeden itici hareketler sergilemiş olabilir misiniz? Asla asla yargılamak için söylemiyorum.. randevu almanıza çok sevndm ben burdan hasarlı bir anne çocuk bağı görüyorum ama asla onarılmayacak birşey değil. Başta kendinize odaklanmanız anlamanız lazım. Terapi çok yardımcı olacaktır eminim. Anlattıkça daha fazla farkına varacaksınız... sanki daha bebekliğinden beri siz böyle olmasını kabullenmiş her hareketini buna yormuş gibisiniz. Kızım gazdan kıvranırken ben onun karnını ovduğumda ağladı rahatsız oldu ama hiç beni istemiyor diye düşündürtmedi bu mesela ama size düşündürtmüş..Tam bir kucak çocuğuydu ama gezdirelim diye.
Ilk 1 ay dışında kesinlikle bize dönük olmayacak, dışarı bakacak şekilde hep kucakta olacak.
3 yaşına kadar yatakta boğuşmuşluğumuz, birlikte uzanmışlığımız yok.
Gaz masajı bile yapamadım, gazdan kıvrandı durdu.
Aramızdaki bağ bize özel derdim ama artık sorun var diyebiliyorum.
Düşünürken taaa gebeligimi öğrendiğim güne gidiyorum, planlı değildi.
Kahvem neden oyle dusunuyorsun... Ki sen yenı dogmus yapmış minnacık bebegı olan bır annesin :) doğal olarak buyugune biraz daha az zaman ayırabılıyorsun dıye neden bu isyan.. Kendını suclama lutfen suan kucugune cokdaha fazla odaklı olmak zorunda oldugun ıcın boyle oluyor bnce.4,5 yaşında.
Nasıl aramızda bir duvar olabilir?
Eğitimciyim ben.
Nasıl onun heyecanını söndürebilirim.
O benim oğlum.
Dinleyemiyorum, duyamıyorum.
Uyuyamıyorum.
Baba dedi az önce uykusunda.
Desin.
Baba diyene kadar bu duvarı bu kadar fark etmemiş miydim?
Yetişemiyorum ben onun hızına.
Öfkesine, heyecanına, sevincine, üzüntüsüne, arka arkaya çoğunu anlayamadığım veya anlamlandıramadığım isteklerine.
Bu duvarı nasıl aşacağımı bile bilmiyorum...
Halbuki kendimi öyle ilgisiz hissediyorum ki son zamanlarda.Anne değilim, olmak için çabalıyorum. Ve böyle ince düşünen, sorgulayan anneleri görünce mutlu oluyorum. Sizin gibi Annelerle büyüyen, mutlu çocuklarla, dünya daha yaşanılası bir yer olacakmis gibi geliyor. Kendinizi yipratmadan sürecinizi tamamlamaniz dileğimle
Otizmden mi kuskulaniyorsunuz?Temastan hoşlanmıyor, ama buna onun tercihi deyip geçemiyorum.
Temas bir ihtiyaç bence ve ben onun bu ihtiyacını yeterince karşılayamıyorum.
Eskiye nazaran daha iyi, sarılalım deyince gönül almalık sarılıp kaçıyor, bazen istemiyorum diyor.
Buna bağlandığım başka şeyler de var.
Bugün ablama dedim ki, 2.Çocuk da oldu ama hala tüm ilgi birincide, tam görmemişin çocuğu olmuş modundayız, hele ben her hareketini yorumlama peşindeyim.2 yaşında çocuğun konuşmasını ben bile anlayamıyorum bazen iki yaşında tane tane konuşan çocuk azdır heralde.uzun cümleler kurması konuşmayı sevdiğini gösterir bazı insanlar heyacanli tiplerdir oğlunuz da öyle bana kalırsa, ve siz biraz evham yapmışsınız sanki anlattıklarınız sorundan çok oglunuzun kişisel özellikleri gibi geldi bana.
Aa küçük bebeği mi var konu sahibimizin.. annelik ne zor. Aslında sadece herşeye yetişemeyen bir kadın var o zaman karşımızda. Ben çok derşn yorumlamış olablirm öncesinde. Küçük bebeğiniz varsa bu şartlarda bu dönemde bunalmış olmanız hiç birşeye yetişemiyor olmanız ve büyük yavrunuza gerektiği kadar zaman ayıramıyor olmanız normal.. sizin çocuğunuzdan ziyade kendi kafanızı rahatlatmanız azcık nefes almanız lazım sanıyorm. Belki de sadece aşırı bunaldınız ve tahammülünüz yok hiç birşeyeKahvem neden oyle dusunuyorsun... Ki sen yenı dogmus yapmış minnacık bebegı olan bır annesin :) doğal olarak buyugune biraz daha az zaman ayırabılıyorsun dıye neden bu isyan.. Kendını suclama lutfen suan kucugune cokdaha fazla odaklı olmak zorunda oldugun ıcın boyle oluyor bnce.
Çok teşekkür ederim, alayım en kısa zamandaHalbuki kendimi öyle ilgisiz hissediyorum ki son zamanlarda.
Teşekkürler güzel dilekleriniz için
Umarım en kısa, en hayırlı zamanda alırsınız bebeğinizi kucağınıza.
Haddim olmayarak kitap tavsiye edeyim bir de
Aletha Solter-Bilinçli Bebek silah zoruyla falan okutulması gereken bir kitap bence.
Zamanında okumuş olmayı dilerdim ben.
Evet 11 aylık bebegimiz var ikimizin de :) gercekten oyle. Birde 12 yasında bir oglum var... Gercekten insan bazen yetemedıgını dusunuyor bunalıyor..o yüzden Cok ıyı anlıyorum arkadasımıAa küçük bebeği mi var konu sahibimizin.. annelik ne zor. Aslında sadece herşeye yetişemeyen bir kadın var o zaman karşımızda. Ben çok derşn yorumlamış olablirm öncesinde. Küçük bebeğiniz varsa bu şartlarda bu dönemde bunalmış olmanız hiç birşeye yetişemiyor olmanız ve büyük yavrunuza gerektiği kadar zaman ayıramıyor olmanız normal.. sizin çocuğunuzdan ziyade kendi kafanızı rahatlatmanız azcık nefes almanız lazım sanıyorm. Belki de sadece aşırı bunaldınız ve tahammülünüz yok hiç birşeye
Aynı, 10 aylık kızım temas seviyor, söylediğim ninniyle sakinleşiyor ve ben bunları hayretle karşılıyorum.Nisanda 5yasını bitircek oğlum. Babasına daha çok düşkündür. Çünkü baba da kural yok. Akşamdan akşama ne isterse evet deniyor. Gecen hafta sonu babanneye gittiler. Orda bi battaniye var. Beraber gittiğimizde onunla oynamasına izin vermiyorum sobaya düşebilir diye. Eltime oh be yenge annem iyi ki yok bununla rahat rahat oynuyorum diyomuş. Bende kendimi sorguladım. Kurallarım katı mı 4bucuk yasında ki çocuk için ama sonra hiç birini gereksiz bulmadım. Bazı sorumluluklar alması için bu kurallar şart çünkü. Sarılmaya gelince öpeyim diye çağırdığımda sadece 1kere diyerek gelir öptürür. Bebeklikten beri böyle. Ben hiç sorgulamadım. Ama kızımda hep temasla sever. Bişe anlatcağı zaman hep eli yüzümdedir. Sürekli öper ve öpülmek ister. Oda 2bucuk yaşında. Karakter meselesi bence temas
Söylediklerinizin çoğuna katılıyorum, bir kısmın ise üzerinde düşünmem lazım sanırım.Çok samimi yorum yapmak istiyorum... siz öncelikle bunu bu kadar dert etmişiniz ve çok iyi bir annesiniz ancak bazı şeyleri eksik yaptığınızı düşünüyorsunuz... tahammülünüz de az ve bunun vicdan azabını yaşıyorsunuz. Hani gebeliğimi öğrenmem bile planlı değildi diyorsunuz..bunu belirtme gereği duyuyorsunuz. farketmeden itici hareketler sergilemiş olabilir misiniz? Asla asla yargılamak için söylemiyorum.. randevu almanıza çok sevndm ben burdan hasarlı bir anne çocuk bağı görüyorum ama asla onarılmayacak birşey değil. Başta kendinize odaklanmanız anlamanız lazım. Terapi çok yardımcı olacaktır eminim. Anlattıkça daha fazla farkına varacaksınız... sanki daha bebekliğinden beri siz böyle olmasını kabullenmiş her hareketini buna yormuş gibisiniz. Kızım gazdan kıvranırken ben onun karnını ovduğumda ağladı rahatsız oldu ama hiç beni istemiyor diye düşündürtmedi bu mesela ama size düşündürtmüş..
Aslında doğru yanlış yok çocuk büyütmede, gerçekten kalbini açıp içinden gelen sesi dinlediğinde insan buluyor kendi ve çocuğu için doğru olanı. Sizin kafanızda çok fazla ses var ve o içinizdeki dingin sesi genelde duyamıyorsunuz. Evladınızı canınızdan çok seviyorsunuz o zaman neden böyle oluyor diye soruyorsunuz kendinize.. merak etmeyin bebeklikte çeşitli sebeplerle kurulamayan güvenli bağlanma ileriki dönemde kurulabiliyor. Terapi umarım çok işe yarayacaktır.
Ah kuzum...Kahvem neden oyle dusunuyorsun... Ki sen yenı dogmus yapmış minnacık bebegı olan bır annesin :) doğal olarak buyugune biraz daha az zaman ayırabılıyorsun dıye neden bu isyan.. Kendını suclama lutfen suan kucugune cokdaha fazla odaklı olmak zorunda oldugun ıcın boyle oluyor bnce.
Yok otizmden kuşkulanmıyorum.Otizmden mi kuskulaniyorsunuz?
Bence bu hislerin üzerine gitmelisiniz. Buradan anlattıklarınızla biz bilemeyiz. Bir uzman görsün belki vardır bir sıkıntı ve hisleriniz doğrudur. Belki de yoktur(inşallah) ve içiniz rahat eder.Başka şeyler de var, problem olarak görüyorum ama ben çok inceliyor olabilirim.
2 yaşında güzel konuşan çocuğun konuşmasını şu an adamakıllı anlayabilen yok mesela.
Çok uzun ve takip edilmesi zor cümleler kuruyor, kimse dinlemiyor bir yerden sonra.
Konuşurken çok heyecanlı, sürekli etraftan ne diyor anlaşılmıyor tepkisi geliyor.
Biz de takip edemiyoruz.
Çocuğun heyecanı da böyle böyle ölüyor.
Öncesinde de pek farklı değildik, yorumlarınız gayet nokta atışıydı bence.Aa küçük bebeği mi var konu sahibimizin.. annelik ne zor. Aslında sadece herşeye yetişemeyen bir kadın var o zaman karşımızda. Ben çok derşn yorumlamış olablirm öncesinde. Küçük bebeğiniz varsa bu şartlarda bu dönemde bunalmış olmanız hiç birşeye yetişemiyor olmanız ve büyük yavrunuza gerektiği kadar zaman ayıramıyor olmanız normal.. sizin çocuğunuzdan ziyade kendi kafanızı rahatlatmanız azcık nefes almanız lazım sanıyorm. Belki de sadece aşırı bunaldınız ve tahammülünüz yok hiç birşeye
Yazdıkça rahatlıyorum ben deEvet 11 aylık bebegimiz var ikimizin de :) gercekten oyle. Birde 12 yasında bir oglum var... Gercekten insan bazen yetemedıgını dusunuyor bunalıyor..o yüzden Cok ıyı anlıyorum arkadasımı
Var bir şeyler de belki ben abartıyor olabilirim.Bence bu hislerin üzerine gitmelisiniz. Buradan anlattıklarınızla biz bilemeyiz. Bir uzman görsün belki vardır bir sıkıntı ve hisleriniz doğrudur. Belki de yoktur(inşallah) ve içiniz rahat eder.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?