- Konu Sahibi kahvetelvesi
-
- #81
Bunun bir sebebi olduğunu düşünüyorum.
Benim de bebeğim temas seviyor, sarılıyor.
Karakterden başka bir açıklaması var bence.
Bunun bir sebebi olduğunu düşünüyorum.Benim ablam çocukluğumuzdan beri bu şekildeydi. Şimdilerde daha iyi. Normalde zaten hiç hoşlanmazdı öpülmekten falanda işte bayramda ancak izin alarak öperdim. Bende tam aksine temasla seviyorum sevdiğim insanı. Olabiliyor böyle şeyler.
Zamanında abartıp gitseydik bir doktora keşke, ya ne olduğunu anlar veya normal olduğunu duyardım, geç kaldım abartmakta.Abartiyor olabilir misiniz? Baba ile ayri degilsiniz,bildigim kadariyla. Baba diye sayikladiysa aranizda duvar vardir diyemeyiz ki? Benim de oglum buyudukce temastan hoslanmaz oldu,eskiden kucagimdan inmeyen cocuk simdi gel opeyim deyince kosa kosa kaciyor. Babasindan daha beter,yuzune bile bakmiyor adaminneymis sakallari batiyormus. Hadi onun sakali var bende o da yok ne kaciyorsun demem o ki uzulmeyin,donemsel olarak cocuklar degisir.4 sene meme emen bir cocuktu benimki,dolayisiyla temas manyagiydi. Simdi bitti o devir
Yani bence siz biraz içselleştirmişsiniz gibi geldi. İkimizde aynı ailede aynı davranışlarla büyüdük aynı olayları yaşayarak. Ben teması severim o temastan kaçınır.Bunun bir sebebi olduğunu düşünüyorum.
Benim de bebeğim temas seviyor, sarılıyor.
Karakterden başka bir açıklaması var bence.
Hayirli olsun kuzum insallahSağol canım.
Pazartesi eşimle biz gideceğiz, sonraki seanslara beraber gideceğiz.
Bebekle ilgili değil aslında.Kapalı kutu gibi siniz valla baştan soyleseydiniz keşke bir çocuğunuz daha olduğunu yorumlarım farklı olurdu.bende neden bu kadar vicdan yattığınızi anlamdiramamistimdestek alın tabiki bu konuda ama kendinize de yüklenmeyin ben bazen tek çocukla 1.8 aylik kızım var vicdan yapıyorum, yetemiyorum diye sizin iki çocukla bu duygularla boğuşmaniz çok normal.
Bunda siz kendinizi suçlamayın. Bu sizin anneliğinizle ilgili değil. Sonucta ikisine de aynı davranmışsınızdır. Ama benim pişmanlığım ilk çocukta okuduğumuz herseyi çocukta uygulamaya çalışmak. Tecrübesizlikle onu o kalıplara sokmaya çalışmak. Ama ikinci çocukta akışına bıraktım. Uykusu yoksa uyutmak için uğraşmadım. Yemek istemiyosa yedirmrk için ısrar etmedim. O yüzden çok rahat kızım oğluma göre.Aynı, 10 aylık kızım temas seviyor, söylediğim ninniyle sakinleşiyor ve ben bunları hayretle karşılıyorum.
Ilk anneliğim gibi hissediyorum.
Sonra diğerine az sarıldığım için vicdan yapıp onu sıkıştırıyorum.
Ev neden gergin?Zamanında abartıp gitseydik bir doktora keşke, ya ne olduğunu anlar veya normal olduğunu duyardım, geç kaldım abartmakta.
Bak eskiden kucağımdan inmeyen çocuk
Bizim böyle bir zamanımız olmadı(kucakta sevmek anlanında), tam tersi büyüdükçe temas artıyor bizde.
Ama bu ara tekrar azaldı, çünkü bu ara ev çok gergin.
Ağlamalarını, öfkesini karşılayamıyorum artık.
Yani az buz ağlamıyor, bazen sonradan fark ediyorum ağlamasını, ben de güya yetişkinim ama patlayıp duruyorum.
Böyle böyle örülüyor o duvar.
Oyun terapistine götürmelisiniz bence bir an önce bir uzman yardımı alın.Babacı olması değil sebep.
Babacı olsun, o sorun değil.
Temelde bir sıkıntımız var, çözemiyorum.
Çocuk kendini açamıyor, doya doya sarılamıyor, hatta bazen kaçıyor.
Babacı olması değil sebep.
Babacı olsun, o sorun değil.
Temelde bir sıkıntımız var, çözemiyorum.
Çocuk kendini açamıyor, doya doya sarılamıyor, hatta bazen kaçıyor.
aynı ben..daha küçücüktüm, eve misafir gelmişse yanlarına çıkmadan annem tembihlerdi "sakın seni öptüklerinde yanaklarını silme diye" ki yine de silerdim. Konu sahibi, aynı şey geçmişten bugüne, anne ve babamla olan ilişkimde de geçerli, hatta eşimle..hiç hoşlanmıyorum dokunmatik hallerden.. Hatta bir arkadaşım bana sarılmayı öğretmeyi kendine görev edindi, başaramadı.Evetinsanların bana dokunması hoşuma gitmiyor.kendimi bildim bileli böyleyim.hele küçükken şapur şupur öpülmek hiç hoşuma gitmezdi..öpen olursa hemen gider yanaklarımı yıkardım. .mesela insanlar başkalarının çocuklarını tatlı bulur,sarılır ,kucaklar,öper. ..ben asla yapamam..uzaktan uzaktan severim bazen iyiki sağlık çalışanı değilim diyorum çünkü insanlara dokunmak zorunda kalacaktım.. sadece kızıma sarılırım, öperim, onun öpmesine izin veririm..annelik ışte...
Bebekliğinden beri sarılmaya, öpmeye, sevgi sözcükleri duymaya alışkın mı?Babacı olması değil sebep.
Babacı olsun, o sorun değil.
Temelde bir sıkıntımız var, çözemiyorum.
Çocuk kendini açamıyor, doya doya sarılamıyor, hatta bazen kaçıyor.
Merhabalar 3 Yaşına doğruı aynı problemleri bende oğlumla yaşamaya başlamıştım.Başka şeyler de var, problem olarak görüyorum ama ben çok inceliyor olabilirim.
2 yaşında güzel konuşan çocuğun konuşmasını şu an adamakıllı anlayabilen yok mesela.
Çok uzun ve takip edilmesi zor cümleler kuruyor, kimse dinlemiyor bir yerden sonra.
Konuşurken çok heyecanlı, sürekli etraftan ne diyor anlaşılmıyor tepkisi geliyor.
Biz de takip edemiyoruz.
Çocuğun heyecanı da böyle böyle ölüyor.
Evet ilk çocuklar çıraklık eseri gibi, biraz yamuk yumuk gidiyor işler.Bunda siz kendinizi suçlamayın. Bu sizin anneliğinizle ilgili değil. Sonucta ikisine de aynı davranmışsınızdır. Ama benim pişmanlığım ilk çocukta okuduğumuz herseyi çocukta uygulamaya çalışmak. Tecrübesizlikle onu o kalıplara sokmaya çalışmak. Ama ikinci çocukta akışına bıraktım. Uykusu yoksa uyutmak için uğraşmadım. Yemek istemiyosa yedirmrk için ısrar etmedim. O yüzden çok rahat kızım oğluma göre.
Benimde oğlum çok konusur. Ben o konusurken tüm dikkatimi verip dinliyorum. Yoksa 1 2 konusup içine kapanıyor. Onu engellemek icğn hep konusurum
Sizin gibi düşünebilmeyi isterdim.
Bir bebek neden temas sevmez?
4,5 yılda bunu tespit edip çözebilmeliydim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?