Oğlumun garip davranışları

Benimde 3buçuk yasında oglumda benzer davranışlar var çok hırçın ,herşeyi ister ,elindekileri fırlatır,saatlerce yorulmaz koşar,2 yasında kardeşi var hiç tahammülü yok vuruyor vs.birşeyi tutturdumu vazgeçmiyor artık kriz geçirecek noktaya getiriyor çalışmıyorum ve şubat ayında kreşe verdik 2 ay zor durdu çok mutsuz su düşünün hala gece uykusunda falan okula gitmicem diyor bizde nasıl davranacagımızı şaşırdık ama etrafımda gördüğüm kadarıyla 3 yaş bebeklik ergenliği dönemiymiş ve davranışlara aşırı müdahale çocuk için yıkım olabilirmiş biz de mola paspasını denedik ama bana göre katı bir uygulama vazgeçtik şimdilik böyle gidiyoruz düzelir diye bekliyoruz

KarincaKadin .!.:

2 yaş sendromu ve sizin çalışmaya başlamanız çocuğu bu hale getirmiş. Sadece bu tutumunu alışkanlık haline getirmemesi için siz destek almalısınız. Çocuğunuzda ciddi bir sıkıntı olduğunu düşünmüyorum

Genişletmek için tıkla...

Aslında ben kendimi pek ifade edemedim yani bunlar sadece benim çocuğumda var diğer çocuklarda böyle bişe görmedim demek istemedim. Benim oğlumdan daha beterlerini de gördüm. Benim sorum nasıl davranmam gerektiğiyle ilgiliydi aslında. Çünkü gerçekten tıkandım mesela konuşurken hangi sözleri seçmeliyim nasıl iletişim kurmalıyım bu konular da yardım istedim.

ayshemina .!.:

Arkadaşım hiç üzülme, benim kızım da aynı. Birebir aynı hem de :) kendinden büyükleri sevmesinden tut da adapte olmadan misafirle konuşmamasına, arkama saklanmasına kadar! Pedagog kesinlikle faydalı olur. Ama o da şu açıdan; bu yaşlarda pedagog yetişkin psikoloğu gibi çocuğu karşısına alıp iletişim kurmuyor tabi, ama anneyi hangi davranışlarının gelişimine göre yaşına göre vs normal olup hangilerinin üzerinde durulması gerektiğiyle ilgili çok güzel telkin ediyor. İki yaş öncesi bizde de tavan yapmıştı bu tarz davranışlar, doktorumuz bu ve birkaç farklı sebepten dolayı pedagogla görüşmemizi istedi. Açıkçası bizi çok rahatlattı pedagogun değerlendirmeleri... sen de hiç merak etme, hem 2 yaşa kadar kendin bakıp sonra işe başlaman (benim de öyle oldu), hem bu süreçte çocuğun farklı fiziksel ve zihinsel gelişimlerinin ruh halini de olumsuz etkilemesi hırçınlık yapmıştır. Biz yavaş yavaş atlatıyoruz o dönemi; sakinleştiğinde özür diliyor hatta bu ara... ama yine bile ara ara çok huysuzlanıyor. Yani garip huylar diye başlık atmışsın ama inan ki normal bu dönemlerde.. kreşe olmasa bile oyun gruplarına götürmeni tavsiye ederim. Çok faydalı olucaktır :)

Genişletmek için tıkla...

Çok teşekkür ederim yorumun için. Ben başlığı yanlış attım galiba onun için oğlumu çok garip görüyomuşum gibi algılandı. Ben aslında yaptıklarının bu yaşlarda normal olduğunun farkındayım bi de iş faktörü var tabi.. Ondan daha agresifi yada daha uysalları da var her çocuk bir değil tabiki. Kimi çocuklar gelip oğluma sarılıyor bizim ki ağlayarak kaçıyor aynı yaşta çocuklar ama hepsinin tarzı farklı. Benim derdim aslında oğluma nasıl davranmam gerektiği. Konuşurken nasıl konuşmalıyım hatalı davranışında nasıl uyarmalıyım işte ne yaparsam onu yaptığından vazgeçirebilirim. Hani biraz daha küçükken başka şeylerle aklını çelip kandırabiliyordum. Mesela geçen gün dışarda yine inadı tuttu dondurma teklif ettim yok bana mısın demiyor. Hiç bir şeye kanmıyor artık ki en sevdiği şey dondurma olduğu halde. Bu yüzden artık zorlanıyorum onunla iletişim kurarken. İnadı tutarsa olana kadar bizi uğraştırıyor.

Aynı sorunu bize yaşadık çalışmaya başlayınca. Krese verdim severek gitti. Anne sen beni bırak git arkadaşlarımla kalicam diyordu. Ta ki ben işe başlayıp tüm gün krese gitmeye başlayana dek. Ondan sonra davranışları bozuldu. Insanlarla iletişimini kesti. Çok sık hadtalanmaya başladı. Ve baktım olacak gibi değil işi bıraktım. Kizimda okuldan soğudu gitmek istemedi. Hala insanlar iletişimi duzelmedi. Kimsenin ona bişey demesini sevmesini istemiyor. Bir daha okulda gitmicem seni çok özlüyorum diyor. Olay sizin tamamen işe baslamanizla alakalı. Otizm felan olduğunu sanmıyorum. Pedagog desteği önemli

kirmiziask .!.:

Aslında ben kendimi pek ifade edemedim yani bunlar sadece benim çocuğumda var diğer çocuklarda böyle bişe görmedim demek istemedim. Benim oğlumdan daha beterlerini de gördüm. Benim sorum nasıl davranmam gerektiğiyle ilgiliydi aslında. Çünkü gerçekten tıkandım mesela konuşurken hangi sözleri seçmeliyim nasıl iletişim kurmalıyım bu konular da yardım istedim.

Genişletmek için tıkla...

Kuralları baştan koyun ve net olun kurallar konusunda

kirmiziask .!.:

Çok teşekkür ederim yorumun için. Ben başlığı yanlış attım galiba onun için oğlumu çok garip görüyomuşum gibi algılandı. Ben aslında yaptıklarının bu yaşlarda normal olduğunun farkındayım bi de iş faktörü var tabi.. Ondan daha agresifi yada daha uysalları da var her çocuk bir değil tabiki. Kimi çocuklar gelip oğluma sarılıyor bizim ki ağlayarak kaçıyor aynı yaşta çocuklar ama hepsinin tarzı farklı. Benim derdim aslında oğluma nasıl davranmam gerektiği. Konuşurken nasıl konuşmalıyım hatalı davranışında nasıl uyarmalıyım işte ne yaparsam onu yaptığından vazgeçirebilirim. Hani biraz daha küçükken başka şeylerle aklını çelip kandırabiliyordum. Mesela geçen gün dışarda yine inadı tuttu dondurma teklif ettim yok bana mısın demiyor. Hiç bir şeye kanmıyor artık ki en sevdiği şey dondurma olduğu halde. Bu yüzden artık zorlanıyorum onunla iletişim kurarken. İnadı tutarsa olana kadar bizi uğraştırıyor.

Genişletmek için tıkla...

Aslına bakarsanız bence bu konuda kesin olan yöntemler yok. Mesela bize doktorumuz hep biraz kural koyun derdi, ipleri eline vermeyin, biraz ağlamasına deşarj olmasına izin verin derdi. Sonra bazı sebeplerden dolayı pedagoga yönlendirdi bizi. Birtakım testler vs... tabi aynı klinik olduğu için kendi de takibe devam etti.. ve son gittiğimizdeyse şöyle söyledi "bu çocuğa kural koyamazsınız, onu bu tarz davranışlarıyla kabul ediceksiniz, idare ediceksiniz, kendi kurallarını koymuş ve koymaya devam edicek." Yani her çocuk kendine özel, bazı çocukları kural koyarak, bazılarını orta yol bularak, bazılarınıysa gerektiğinde onun kurallarına ayak uydurarak kontrol edebiliyorsunuz demek ki... ben şimdi isteklerini izliyorum, ne zaman hırçınlaştığını ne zaman ve kime karşı aksi davrandığını vs vs... ve inanın onun rutinlerini, hangi davranışlara hangi tepkileri verdiğini, hangi çocuklara karşı mesafeli davrandığını vs çözdükten sonra gerçekten de bazı kuralları olduğunu ve bunların kendi içinde çok tutarlı olduğunu farkettim... bazen kendi haline bırakmayı öğrendim. Çünkü mesela istediği zaman mükemmel arkadaşlık kurarken, herşeyini paylaşırken bir anda çıldırabiliyordu; sonra dikkat ettim eve bir arkadaşı gelip onunla iletişim halinde oynadığı müddetçe sorun yok, ama çocuk kızımla oynamayı bırakıp bir kenarda onun oyuncaklarıyla kendine oyun kurduğunda "benim uykum geldi, gitsin" diye tutturuyor. Ve bu hep aynı şekilde tekrar ediyor. Bunun gibi bir sürü şey... bir arkadaşım ve kızıyla her buluşmamızda dut yemiş bülbüle dönüyor mesela. Tek kelime etmiyor. En son arabaya biner binmez neden böyle yaptın neden hiç konuşmadın dedim; "çünkü sevmedim onu, eve dönmek istedim" dedi! Ne diyebilirim ki şimdi bu çocuğa :) sevmemiş :) biz dahi bu yaşta bir insana hemen ısınamayabiliyoruz, önyargıyla yaklaşabiliyoruz... bu da çocuk işte, birşeye takılmış ve sevmemiş :) özetle hem her çocuk hem her anne farklı.. bence tek bir doğru yöntem yok.. ve kendinden başka bir anneye rahatlıkla "katı olun, kurallar koyun, mutlaka uyun vs" diyebiliyor insan; ama kendi çocuğuna uygulamak o kadar kolay değil bunu... ve çok katı çok kurallı olmanın da iyi olduğunu düşünmüyorum hatta.. imkan varsa pedagogla görüşün; uzmanlığı bir yana, ikinci bir gözün bakış açısıyla değerlendirmiş olun ve ona göre bir yok çizin bence :) sevgiler :)