kendi adıma konuşayım; kızım 1. sınıfta aman Allahım hergün mü öğretmenden şikayet edilir ...
bana kızdı anne-sen uslu uslu duruyordun da o zaman mı kızdı yavrum-ııı şey yanımdakiyle konuşuyordum...
güzel yazamadın dedi anne-peki sence yazın güzelmiydi-cık aslında parmağım acıdı pek güzel yazamadım...
çok ödev verdi anne-sadece sana mı yoksa tüm sınıfa mı-sadece bana,öğretmen yazdırırken ben kalem açıyordum yetişemedim onlara...
daha yazsam sonu gelmez..her zaman çocuğumun arkasındayım ama öğretmenine de laf söyletmem...beğenmediğim yanları da olsa o bir öğretmen...yenisi gelse sonu yok ki illaki sevmediğim yönü olacak,insanız sonuçta...ne zaman öğretmenini şikayet etse olayın içine girmeden sorular soruyorum zaten anlatırken kendi yanlışını anlıyor,,Esracığıma (öğretmenimiz)laf söyletmem diyorum,o seni de beni de çok seviyor,üzme onu diyorum...yoksa kadınla dışarıda bir samimiyetim yok ama evde ondan Esracım diye bahsediyorum,değer vererek, saygıyla ve sevgiyle bahsediyorum ki çocuklar annelerini örnek alıyorlar...bu arada öğretmenimiz yaşça benden küçük o yüzden "cım" diyorum..
çocuklarımıza bu yaşlarda bu kadar güvence verirsek ileride onlara yetemeyiz...şimdi sınıfını,öğretmenini hatta okulunu değiştirebilirsin ama ya ileride;eşini,işini,kayınvalidesini,mevkisini,patronunu değiştiremezsin...sorumluluk almalı,öğretmenlerimizle tabiki iletişimde olucaz ama her detayını oğlunun bilmesine gerek yok...bir tavsiyem her görüşmeden sonra öğretmen demese bile,ay öğretmenin seni ne kadar seviyormuş,çok akıllı,çok başarılı,çok usluymuşsun..aferin benim oğluma deyip gaza getirmekte işe yarıyor...