Merhaba hanımlar, iyi akşamlar. Benimki dert sayılmaz, dert edilecek bi tarafı yok aslında, farkındayım. Dert etsem bile bunun bir çözümü olduğunu sanmıyorum. Allah dert vermesin kimseye, ben de dahil. Sadece içimi dökmek istedim. Belki bilenler vardır ben üniversite 4. sınıf öğrencisiyim, yaşım 23. Bugüne kadar hep öğrenciliğimin bir an önce bitmesini istedim ve yüzdüm, kuyruğuna geldim. Mezuniyete sayılı günler kaldı. Eğitim seviyesinin düştüğü ülkemizde ben yine de tamamen karamsar olmamak adına üniversite eğitiminin önemli olduğunu düşünenlerdenim. Üniversite okumamayı tercih etmiş olsaydım herhalde büyük bir eksiklik hissederdim ben kendi adıma. Kimse yanlış anlamasın bu sözüm okuyamayanlara falan değil sonuçta benim annem de çok istediği halde üniversite okuyamamış biri. Ben sadece kendi adıma, kendi şartlarıma göre konuşuyorum. İmkanı olan bütün gençlerin mutlaka üniversite okuması gerektiğini düşünüyorum, çıtası düşmüş olabilir ama sen kendi çıtanı düşürmediğin sürece kendi kalitenden birşey kaybetmezsin. Son günlerde ben ciddi ciddi öğrenciliğimin bitecek olmasına üzülüyorum. Ne zaman derslerden ya da sınavlardan dert yansam annem bana "gelecekte şu öğrenci halini mumla arayacaksın, keşke tek derdim derslerim olsa diyeceksin, haberin yok" derdi. Anneler gerçekten haklıymış. Şimdi kim uğraşacak mezuniyet sonrası iş aramakla, öğrenim kredisi borcunu ödemekle falan?
Uzun lafın kısası, şaka maka ben üzülmeye başladım öğrenciliğin biteceğine. Bi ihtimal belki yüksek lisans düşünebilirim ama yüksek lisans da öyle öğrencilik devam etsin diye yapılacak birşey değil. Bitmez denen, bitmeyecekmiş gibi görünen bir maratonun sonuna geliyorum ciddi ciddi ve böyle hissediyor olmam normal mi bilmiyorum. Siz ne hissetmiştiniz öğrenciliğinizin sonlarına doğru? Bunun için üzüntü duyan tek çılgın ben miyim acaba?
Uzun lafın kısası, şaka maka ben üzülmeye başladım öğrenciliğin biteceğine. Bi ihtimal belki yüksek lisans düşünebilirim ama yüksek lisans da öyle öğrencilik devam etsin diye yapılacak birşey değil. Bitmez denen, bitmeyecekmiş gibi görünen bir maratonun sonuna geliyorum ciddi ciddi ve böyle hissediyor olmam normal mi bilmiyorum. Siz ne hissetmiştiniz öğrenciliğinizin sonlarına doğru? Bunun için üzüntü duyan tek çılgın ben miyim acaba?