Ölene kadar vicdan azabım

B

badenizerrr

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
16 Ekim 2022
17
-71
1
34
Merhaba, daha önce hiç kimseyle paylaşamadım ama birine anlatmaya ihtiyacım olduğu için yazıyorum. Evlenmeyi ve çocuk yapmayı düşünen biri değildim ancak biriyle tanıştım birbirimizi sevdik ve evlendik. Eşim de ben de çalışıyorduk. Evlenmeden önce de çocuk konusunu konuştuk eşim kesinlikle çocuk istemediğini söyledi ben de onunla aynı fikirdeydim. Eşim korunmuyordu, onu uyarmama rağmen korunmuyordu ve ben bundan 1 yıl önce hamile olduğumu öğrendim. Eşim bazı nedenlerden dolayı işten ayrıldı ve çalışmıyordu, sadece ben çalışıyordum hala da öyle eşim çalışmıyor ben çalışıyorum tek maaş geçiniyoruz ama yeterli miktarda maaş alıyorum. Ben hamile olduğumu öğrendikten sonra aslında çocuğumun olmasının güzel bir şey olduğunu ve onu istediğimi fark ettim. Şaşkındım, dehşete düşmüştüm eşimin bana bebeğimi aldırmam konusunda baskı yapacağını biliyordum. Eşim öğrendiğinde hiç düşünmeden kürtaj olmam konusunda diretti. Bana psikolojik baskı yaptı, ya o ya ben dedi. Bu yolda yalnızsın eğer kararlıysan dedi. Onu sevmediğini hiç sevmeyeceğini gözünde gördüm. Bir gece bana o kadar bağırdı ki orda anladım bebeğimden vazgeçeceğimi. Çok direndim çok ısrar ettim bebeğim 7 haftalıktı 8. Haftaya girmiştim. Doğum günü de babasıyla aynı gün olacaktı bir mucizeydi bana . Sonra bu dünyaya babası tarafından sevilmeyen ve istenmeyen bir çocuğu getirmenin ne kadar doğru olduğunu düşündüm. Ona vereceğim sevgi belki ona yeterdi. Ama bu dünyada bir tarafı hep yarım kalacaktı. Babasının sevmediği bir çocuk olacaktı başka çocukları görerek imrenecekti. Benim sevgim yeterdi belki ben onun için güçlü olacaktım ama bir yere kadar olacaktım baba sevgisinden mahrum kalacaktı. Maddi olarak zorlanmayacaktım ama manevi olarak bu yolda yalnızdım. Babamın bana olan sevgisini düşünüyordum. Bebeğim bu sevgiden hayatı boyunca mahrum kalacaktı. Ve ben korkak olduğum için bebeğimi bu dünyaya getiremedim. Bunu hiç kimseye anlatamadım. Biliyorum bunu isteyen milyonlarca kişi var Allah isteyen herkese versin. Ama hamileliğim süresince çok stresliydim bebeğime iyi bakamadım iyi beslenemedim hep ağladım üzerime düşeni yapamadım. 1 sene oldu ama onu düşünmediğim bir günüm bile yok. Zaman zaman doğursam ne olurdu acaba diye düşünüyorum. Cinsiyeti neydi kime benzerdi. Ben cennetlik değilim bunun bedelini her gün ödüyorum ve ödeyeceğim. Bazen rüyama giriyor. Vicdan azabım dinmiyor. Acım dinmiyor cesur olamadım. Onu rahmetli babamın yanına gönderdim melek oldu babam gibi. Bu acı dinmez biliyorum. Suçluyum. Bütün hata benim. Sadece paylaşmak istedim. Umarım beni affeder ben onun iyiliğini düşündüm. Ölene kadar da her günüm onu düşünerek geçecek. Sadece paylaşmak istedim arkadaşlar 1 yıldır içimde tuttum, isteyen herkese nasip olmasını dilerim.
 
Cledyana .!.:
Anlamadığım madem ikiniz de istemiyorsunuz neden korunmuyorsunuz?
Genişletmek için tıkla...
Eşimi daha önce de uyardım ancak korunmamaya devam etti, olursa aldıracağımızı ima etti bir keresinde. Ama vicdanı var olan bir bebeği aldırmaya izin vermez diye düşünüyordum. Ben de istemiyordum ama var olanın canına kıymayı da hiç istemedim.
 
badenizerrr .!.:
Merhaba, daha önce hiç kimseyle paylaşamadım ama birine anlatmaya ihtiyacım olduğu için yazıyorum. Evlenmeyi ve çocuk yapmayı düşünen biri değildim ancak biriyle tanıştım birbirimizi sevdik ve evlendik. Eşim de ben de çalışıyorduk. Evlenmeden önce de çocuk konusunu konuştuk eşim kesinlikle çocuk istemediğini söyledi ben de onunla aynı fikirdeydim. Eşim korunmuyordu, onu uyarmama rağmen korunmuyordu ve ben bundan 1 yıl önce hamile olduğumu öğrendim. Eşim bazı nedenlerden dolayı işten ayrıldı ve çalışmıyordu, sadece ben çalışıyordum hala da öyle eşim çalışmıyor ben çalışıyorum tek maaş geçiniyoruz ama yeterli miktarda maaş alıyorum. Ben hamile olduğumu öğrendikten sonra aslında çocuğumun olmasının güzel bir şey olduğunu ve onu istediğimi fark ettim. Şaşkındım, dehşete düşmüştüm eşimin bana bebeğimi aldırmam konusunda baskı yapacağını biliyordum. Eşim öğrendiğinde hiç düşünmeden kürtaj olmam konusunda diretti. Bana psikolojik baskı yaptı, ya o ya ben dedi. Bu yolda yalnızsın eğer kararlıysan dedi. Onu sevmediğini hiç sevmeyeceğini gözünde gördüm. Bir gece bana o kadar bağırdı ki orda anladım bebeğimden vazgeçeceğimi. Çok direndim çok ısrar ettim bebeğim 7 haftalıktı 8. Haftaya girmiştim. Doğum günü de babasıyla aynı gün olacaktı bir mucizeydi bana . Sonra bu dünyaya babası tarafından sevilmeyen ve istenmeyen bir çocuğu getirmenin ne kadar doğru olduğunu düşündüm. Ona vereceğim sevgi belki ona yeterdi. Ama bu dünyada bir tarafı hep yarım kalacaktı. Babasının sevmediği bir çocuk olacaktı başka çocukları görerek imrenecekti. Benim sevgim yeterdi belki ben onun için güçlü olacaktım ama bir yere kadar olacaktım baba sevgisinden mahrum kalacaktı. Maddi olarak zorlanmayacaktım ama manevi olarak bu yolda yalnızdım. Babamın bana olan sevgisini düşünüyordum. Bebeğim bu sevgiden hayatı boyunca mahrum kalacaktı. Ve ben korkak olduğum için bebeğimi bu dünyaya getiremedim. Bunu hiç kimseye anlatamadım. Biliyorum bunu isteyen milyonlarca kişi var Allah isteyen herkese versin. Ama hamileliğim süresince çok stresliydim bebeğime iyi bakamadım iyi beslenemedim hep ağladım üzerime düşeni yapamadım. 1 sene oldu ama onu düşünmediğim bir günüm bile yok. Zaman zaman doğursam ne olurdu acaba diye düşünüyorum. Cinsiyeti neydi kime benzerdi. Ben cennetlik değilim bunun bedelini her gün ödüyorum ve ödeyeceğim. Bazen rüyama giriyor. Vicdan azabım dinmiyor. Acım dinmiyor cesur olamadım. Onu rahmetli babamın yanına gönderdim melek oldu babam gibi. Bu acı dinmez biliyorum. Suçluyum. Bütün hata benim. Sadece paylaşmak istedim. Umarım beni affeder ben onun iyiliğini düşündüm. Ölene kadar da her günüm onu düşünerek geçecek. Sadece paylaşmak istedim arkadaşlar 1 yıldır içimde tuttum, isteyen herkese nasip olmasını dilerim.
Genişletmek için tıkla...
Keşke eşinden vazgecseydin de bebeğinden vazgecmeseydin kendinde demişsin isteyen çok insan War tedaviye rağmen olmuyor benim şu anda olduğu gibi üzüldüm durumuna..
 
badenizerrr .!.:
Eşimi daha önce de uyardım ancak korunmamaya devam etti, olursa aldıracağımızı ima etti bir keresinde. Ama vicdanı var olan bir bebeği aldırmaya izin vermez diye düşünüyordum. Ben de istemiyordum ama var olanın canına kıymayı da hiç istemedim.
Genişletmek için tıkla...
Siz korunsaydiniz
 
Çocuk istemeyip korunmayanlara göz göre göre hamile kalıp kürtaj olanlara söylenecek çok şey var aslında. Böyle uzun uzun masalsı yazınca karı-koca ihmalkarlığınız değişmiyor.

Umarım şimdi korunuyorsunuzdur. Yoksa daha çok kürtaj hikayesi çıkar sizden.
 
Tahin Helva .!.:
Çocuk istemeyip korunmayanlara göz göre göre hamile kalıp kürtaj olanlara söylenecek çok şey var aslında. Böyle uzun uzun masalsı yazınca karı-koca ihmalkarlığınız değişmiyor.

Umarım şimdi korunuyorsunuzdur. Yoksa daha çok kürtaj hikayesi çıkar sizden.
Genişletmek için tıkla...
Evet değişmiyor. Suçluluk ve vicdan azabım dinmiyor.
 
badenizerrr .!.:
Eşimi daha önce de uyardım ancak korunmamaya devam etti, olursa aldıracağımızı ima etti bir keresinde. Ama vicdanı var olan bir bebeği aldırmaya izin vermez diye düşünüyordum. Ben de istemiyordum ama var olanın canına kıymayı da hiç istemedim.
Genişletmek için tıkla...
Sen korunsaydin o zaman bunun sucunu sadece esinize atamazsiniz yalniz
 
badenizerrr .!.:
Merhaba, daha önce hiç kimseyle paylaşamadım ama birine anlatmaya ihtiyacım olduğu için yazıyorum. Evlenmeyi ve çocuk yapmayı düşünen biri değildim ancak biriyle tanıştım birbirimizi sevdik ve evlendik. Eşim de ben de çalışıyorduk. Evlenmeden önce de çocuk konusunu konuştuk eşim kesinlikle çocuk istemediğini söyledi ben de onunla aynı fikirdeydim. Eşim korunmuyordu, onu uyarmama rağmen korunmuyordu ve ben bundan 1 yıl önce hamile olduğumu öğrendim. Eşim bazı nedenlerden dolayı işten ayrıldı ve çalışmıyordu, sadece ben çalışıyordum hala da öyle eşim çalışmıyor ben çalışıyorum tek maaş geçiniyoruz ama yeterli miktarda maaş alıyorum. Ben hamile olduğumu öğrendikten sonra aslında çocuğumun olmasının güzel bir şey olduğunu ve onu istediğimi fark ettim. Şaşkındım, dehşete düşmüştüm eşimin bana bebeğimi aldırmam konusunda baskı yapacağını biliyordum. Eşim öğrendiğinde hiç düşünmeden kürtaj olmam konusunda diretti. Bana psikolojik baskı yaptı, ya o ya ben dedi. Bu yolda yalnızsın eğer kararlıysan dedi. Onu sevmediğini hiç sevmeyeceğini gözünde gördüm. Bir gece bana o kadar bağırdı ki orda anladım bebeğimden vazgeçeceğimi. Çok direndim çok ısrar ettim bebeğim 7 haftalıktı 8. Haftaya girmiştim. Doğum günü de babasıyla aynı gün olacaktı bir mucizeydi bana . Sonra bu dünyaya babası tarafından sevilmeyen ve istenmeyen bir çocuğu getirmenin ne kadar doğru olduğunu düşündüm. Ona vereceğim sevgi belki ona yeterdi. Ama bu dünyada bir tarafı hep yarım kalacaktı. Babasının sevmediği bir çocuk olacaktı başka çocukları görerek imrenecekti. Benim sevgim yeterdi belki ben onun için güçlü olacaktım ama bir yere kadar olacaktım baba sevgisinden mahrum kalacaktı. Maddi olarak zorlanmayacaktım ama manevi olarak bu yolda yalnızdım. Babamın bana olan sevgisini düşünüyordum. Bebeğim bu sevgiden hayatı boyunca mahrum kalacaktı. Ve ben korkak olduğum için bebeğimi bu dünyaya getiremedim. Bunu hiç kimseye anlatamadım. Biliyorum bunu isteyen milyonlarca kişi var Allah isteyen herkese versin. Ama hamileliğim süresince çok stresliydim bebeğime iyi bakamadım iyi beslenemedim hep ağladım üzerime düşeni yapamadım. 1 sene oldu ama onu düşünmediğim bir günüm bile yok. Zaman zaman doğursam ne olurdu acaba diye düşünüyorum. Cinsiyeti neydi kime benzerdi. Ben cennetlik değilim bunun bedelini her gün ödüyorum ve ödeyeceğim. Bazen rüyama giriyor. Vicdan azabım dinmiyor. Acım dinmiyor cesur olamadım. Onu rahmetli babamın yanına gönderdim melek oldu babam gibi. Bu acı dinmez biliyorum. Suçluyum. Bütün hata benim. Sadece paylaşmak istedim. Umarım beni affeder ben onun iyiliğini düşündüm. Ölene kadar da her günüm onu düşünerek geçecek. Sadece paylaşmak istedim arkadaşlar 1 yıldır içimde tuttum, isteyen herkese nasip olmasını dilerim.
Genişletmek için tıkla...
Yargılamak istemiyorum sizi ama ,o adamda bulduğunuz her neyse ,uğruna bebeğinize kıydığınıza değdi mi acaba bunu çok merak ediyorum.
Zaten sizin maaşla geciniyormussunuz. İlla ki bi babaya ihtiyacı yok ben olsam asla minigime kıyamazdım. Direk o adamı bosardim görmek istese bile çocuğumu ona asla göstermezdim sevmesin benim sevgim evladima yeter derdim ama sizinde öylesi daha işinize gelmis kusura bakmayın.

Adam hem çocuk istemiyor hem korunmuyor, e siz niye korunmadınız ya o zaman ? Yazık ya
 
badenizerrr .!.:
Eşimi daha önce de uyardım ancak korunmamaya devam etti, olursa aldıracağımızı ima etti bir keresinde. Ama vicdanı var olan bir bebeği aldırmaya izin vermez diye düşünüyordum. Ben de istemiyordum ama var olanın canına kıymayı da hiç istemedim.
Genişletmek için tıkla...
E ne kolay biz de hamile kalıp kalıp aldıralım o zaman..her şeyden önce size zarar bu. Paşa beyin keyfi için hem bedeninize hem de vicdanınıza zarar veriyorsunuz farkında mısınız?

Ama görünen o ki eşiniz size verdiği zararı pek takmıyor.

Bizim ülkemizin kadınları olayları tersine çeviremiyor bunu fark ettim.

Siz kendi keyfiniz için eşinizin bedenine ve vicdanına zarar vermeye kalkışın bakalim kendisi sizi anında boşuyor mu boşamıyor mu
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

D
Boşandım. Vicdan azabından kurtulamıyorum
3 4 5
Yorumlar
82
Görüntüleme
4K
hukukkusu
hukukkusu
MelinaHanim
Boşanmak doğru karar mı ?
2 3
Yorumlar
50
Görüntüleme
3K
gozyasi
gozyasi
A
Eşimle artık anlaşamıyoruz büyük bir çıkmazdayız…
2 3
Yorumlar
46
Görüntüleme
4K
eyeofthesky
eyeofthesky
G
Hamilelik ve kp tavırları
2
Yorumlar
29
Görüntüleme
1K
FloppyDisk
F
E
Tekrar ayni kişiyle evlenir miydiniz ?
2
Yorumlar
32
Görüntüleme
1K
balbazaar
balbazaar
Back
X