Merhaba, daha önce hiç kimseyle paylaşamadım ama birine anlatmaya ihtiyacım olduğu için yazıyorum. Evlenmeyi ve çocuk yapmayı düşünen biri değildim ancak biriyle tanıştım birbirimizi sevdik ve evlendik. Eşim de ben de çalışıyorduk. Evlenmeden önce de çocuk konusunu konuştuk eşim kesinlikle çocuk istemediğini söyledi ben de onunla aynı fikirdeydim. Eşim korunmuyordu, onu uyarmama rağmen korunmuyordu ve ben bundan 1 yıl önce hamile olduğumu öğrendim. Eşim bazı nedenlerden dolayı işten ayrıldı ve çalışmıyordu, sadece ben çalışıyordum hala da öyle eşim çalışmıyor ben çalışıyorum tek maaş geçiniyoruz ama yeterli miktarda maaş alıyorum. Ben hamile olduğumu öğrendikten sonra aslında çocuğumun olmasının güzel bir şey olduğunu ve onu istediğimi fark ettim. Şaşkındım, dehşete düşmüştüm eşimin bana bebeğimi aldırmam konusunda baskı yapacağını biliyordum. Eşim öğrendiğinde hiç düşünmeden kürtaj olmam konusunda diretti. Bana psikolojik baskı yaptı, ya o ya ben dedi. Bu yolda yalnızsın eğer kararlıysan dedi. Onu sevmediğini hiç sevmeyeceğini gözünde gördüm. Bir gece bana o kadar bağırdı ki orda anladım bebeğimden vazgeçeceğimi. Çok direndim çok ısrar ettim bebeğim 7 haftalıktı 8. Haftaya girmiştim. Doğum günü de babasıyla aynı gün olacaktı bir mucizeydi bana . Sonra bu dünyaya babası tarafından sevilmeyen ve istenmeyen bir çocuğu getirmenin ne kadar doğru olduğunu düşündüm. Ona vereceğim sevgi belki ona yeterdi. Ama bu dünyada bir tarafı hep yarım kalacaktı. Babasının sevmediği bir çocuk olacaktı başka çocukları görerek imrenecekti. Benim sevgim yeterdi belki ben onun için güçlü olacaktım ama bir yere kadar olacaktım baba sevgisinden mahrum kalacaktı. Maddi olarak zorlanmayacaktım ama manevi olarak bu yolda yalnızdım. Babamın bana olan sevgisini düşünüyordum. Bebeğim bu sevgiden hayatı boyunca mahrum kalacaktı. Ve ben korkak olduğum için bebeğimi bu dünyaya getiremedim. Bunu hiç kimseye anlatamadım. Biliyorum bunu isteyen milyonlarca kişi var Allah isteyen herkese versin. Ama hamileliğim süresince çok stresliydim bebeğime iyi bakamadım iyi beslenemedim hep ağladım üzerime düşeni yapamadım. 1 sene oldu ama onu düşünmediğim bir günüm bile yok. Zaman zaman doğursam ne olurdu acaba diye düşünüyorum. Cinsiyeti neydi kime benzerdi. Ben cennetlik değilim bunun bedelini her gün ödüyorum ve ödeyeceğim. Bazen rüyama giriyor. Vicdan azabım dinmiyor. Acım dinmiyor cesur olamadım. Onu rahmetli babamın yanına gönderdim melek oldu babam gibi. Bu acı dinmez biliyorum. Suçluyum. Bütün hata benim. Sadece paylaşmak istedim. Umarım beni affeder ben onun iyiliğini düşündüm. Ölene kadar da her günüm onu düşünerek geçecek. Sadece paylaşmak istedim arkadaşlar 1 yıldır içimde tuttum, isteyen herkese nasip olmasını dilerim.
