- 15 Ekim 2016
- 6.795
- 12.277
- 248
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Ölüm ve yas süreci
- Konu Sahibi Papua
- Başlangıç Tarihi
İlk günlerin paniği geçiyor, duruluyor ortalık yavaş yavaş rutinine geri dönüyorsun. Ama acı zaman geçtikçe derinleşiyor, daha çok özlüyorsun, kendince başa çıkarmış gibi yapıyorsun ama yara orada duruyor, yaşıyorsun ama...
5 sene önce ailecek tatildeyken babamı kaybettik.. çok ani ve çok genç bir ölümdü. denizden çıkıp ıslak bikinilerle hiç bilmediğimiz bir şehrin hastanesinde acilde bulduk kendimizi. annemle kardeşim çok kötü durumdalardı. bize ölüm haberini verdiklerinde tepki veremedim , ağlayamadım , düşünemedim . hastaneden kaldığımız otele döndüm (yaklaşık 1 saat sürüyor) herkesin eşyalarını topladım , uçak ayarladım , cenaze taşınacağı için bir sürü protokolle uğraştım, arabayı almaları için kuzenlerimi çağırdım vs vs .. ve yaşadığımız şehre , eve girene kadar hiç bir şeye tepki veremedim. eve girdikten sonrasını hatırlamıyorum . ve üstünden 5 yıl geçti hala düşündüğümde keşke ilk an tepki verebilseydim diyorum . çünkü o veremediğim tepki bütün yıllara yayıldı ..
başınız sağ olsun. size nasıl teselli verilir bilemedim , ama zamanla kabullenip alışıyorsun.
başınız sağ olsun. size nasıl teselli verilir bilemedim , ama zamanla kabullenip alışıyorsun.
- 24 Ağustos 2012
- 6.057
- 335
- 373
- 35
Başınız sağolsun Allah tüm yatanlara kabir ferahlığı versin inşallah. 3 ay önce babam bizi bıraktı. İlk günler boşluk hissiyle geçiyor. Daha sonra sürekli ölümü düşünme hali. Şimdi ne haldedir acı çekiyormudur diye kendimi yeyip bitirdim. Hala daha öyle gerçi.
Normal hayatıma devam ederken bi anda babam şimdi toprak altında diye bi ses yükseliyor içimden. İşte o zaman hayatıma devam edebildiğim için vicdan azabı çekiyorum. Sanki daha çok üzülmeliyim yas içinde olmalıyım gibi geliyor. Bi yandan da zaman geçtikçe özlem artıyor. Hele ki bi başına kaldığında gecelerin gideni düşünmekle geçiyor. Çoğu gece onun pijamalarıyla uyuyorum.
Benim size en büyük tavsiyem ve okuyanlardan da isteğim kaybı olan yakınlarına teselli etmek için hastaysa onun için için hayırlısı oldu, çocuğun için güçlü ol gibi şeyler söylemeyin. Birinin acısını paylaşmak istiyorsanız sadece yanında oturun sessizce beklesenizde o kişi zaten niye yanında olduğunuzu biliyor. Belki insanlar iyi niyetle söylüyor amabu kalıplaşmış karşındakini anlamadığını belli eden teselli cümleleri hiç yardımcı olmuyor inanın. Kendi içimde bu sözlerden nefret ettim. Herkes herşeyin farkında ama insan ilk günler acısını yaşamak istiyor başka bişey düşünmek istemiyor, güçlü olmak istemiyor.
Acınızı dibine kadar yaşayın yoksa daha sonra patlaması daha fena oluyor.
Normal hayatıma devam ederken bi anda babam şimdi toprak altında diye bi ses yükseliyor içimden. İşte o zaman hayatıma devam edebildiğim için vicdan azabı çekiyorum. Sanki daha çok üzülmeliyim yas içinde olmalıyım gibi geliyor. Bi yandan da zaman geçtikçe özlem artıyor. Hele ki bi başına kaldığında gecelerin gideni düşünmekle geçiyor. Çoğu gece onun pijamalarıyla uyuyorum.
Benim size en büyük tavsiyem ve okuyanlardan da isteğim kaybı olan yakınlarına teselli etmek için hastaysa onun için için hayırlısı oldu, çocuğun için güçlü ol gibi şeyler söylemeyin. Birinin acısını paylaşmak istiyorsanız sadece yanında oturun sessizce beklesenizde o kişi zaten niye yanında olduğunuzu biliyor. Belki insanlar iyi niyetle söylüyor amabu kalıplaşmış karşındakini anlamadığını belli eden teselli cümleleri hiç yardımcı olmuyor inanın. Kendi içimde bu sözlerden nefret ettim. Herkes herşeyin farkında ama insan ilk günler acısını yaşamak istiyor başka bişey düşünmek istemiyor, güçlü olmak istemiyor.
Acınızı dibine kadar yaşayın yoksa daha sonra patlaması daha fena oluyor.
- 22 Ekim 2014
- 180
- 385
- 103
Ben de babamı kaybettim 8 ay önce. Çok ani olmuştu ve telefonda öğrenmiştim. Hala ailemden biri arayınca içimde bir ürpertiyle açıyorum telefonu. Önce ''Bu benim başıma nasıl gelir? '' diyorsunuz. O ana kadar sadece çevrenizdeki insanların başına gelen bir şeymiş gibi geliyor. Filmlerde, dizilerde o yoğun bakımda sevdikleriyle konuşma sahnelerini sen birebir yaşıyorsun. Babam entübe olduğu halde gidip kulağına ağlayarak 'seni çok seviyorum kurban olduğum'' dedim. Acınızı paylaşabileceğiniz tek kişi varsa kardeş ya da kardeşleriniz. Sizinle aynı acıyı yaşayan sadece o. Eğer kardeşiniz varsa oturup saatlerce babanızı konuşuyorsunuz. Daha önce dikkat etmediğiniz mimikleri, cümleleri, en çok kullandığı kelimeler, en sevdiği yemekler.. Beyninizin içinde milyon kere canlanıyor her sahne.. Ağlama krizlerinin sayısı zamanla azalıyor. İlk zamanlar aralıksız ağlarken aylar geçtikçe günde birkaç kereye düşüyor. Acı geçmiyor, alışma ok ama sadece siz acınızla yaşamayı öğreniyorsunuz. Kavuşacağınız günü düşünüp teselli buluyorsunuz. .Çok büyük sabırlar dilerim...
- 18 Kasım 2014
- 4.844
- 6.272
- 358
Başınız sağolsun....
Atlatılıyor, ilk gün ki acı kalıyor elbet ama her zaman, her an sizinle olmuyor o acı o yüzden katlanılabilir oluyor.
Ani ölüm ya da genç ölümü ise biraz daha uzun sürebilir.
Öncelikle uzman olarak, sonrasında yaşamış biri olarak tavsiyem, süreci kabul edin. Yasınızı acınızı sonuna kadar yaşayın. Olması gereken süreç bu çünkü. Şok-inkar-kabul gibi ayakları var sürecin. Bir gün geçecek elbet...
- 3 Şubat 2022
- 1.171
- 2.337
- 63
- 37
En acı ölüm bir çocuğun veya gencin ölmesi ve onun anne babasının üzüntüsü. Bunu tarif zor ve tesellisi imkansız. Diğer yetişkin ölümlerine gelince yaşlı ve hastaların ölüm acısı bir hafta sürüyor hatta çoğu insan kurtulduğuna seviniyor, yas hali ise bir iki ay sürüyor ve her şey normalleşiyor. Orta yaş sürpriz ölümlerde ölenin sizle olan yakınlığı ve bağlılığı ön plana çıkyor, bu da buruk bir acıya dönüşüyor şiddeti azalmakla birlikte aylar yıllar sürebiliyor. Her yaştan sık ölüm görebilen bir meslekteyim, çocuk ölümlerini hariç tutuyorum, diğerlerine bir şekilde alışılıyor. Etrafta da çocukların anne babalarının ölümü hariç kendini heder eden görmedim. Ölmek de yaşamak kadar doğal. Allah hayırlı ve sıralı ölüm versin.
- 5 Mayıs 2019
- 1.077
- 1.068
- 123
5 ay önce babam vefat etti.Özlüyorum ve her an aklımda diyebilirim.,Yoğun işe odaklandığımda bir anlık gidiyor aklımdan ihanet etmişim gibi bir his kalıyor.
Benim için babamın hastalığının ölümcül olduğunu öğrendiğimde şoka girmiştim 3 ayı o travmayı ona çaktırmadan yaşamak çok zordu.Sevdiğin birinin kısa sürede öleceğini bilmek en acısı.
Vefatı zaten bekleniyodu ve sürecide çok iyi araştırdığım için gününü bile tahmin ediyordum artık ve beklediğim anda gitti.
Şaka gibi geliyo bazen ama bazende hala her şeyden haberi varmış yaşıyomuş gibi hissediyorum.
Yakınını kaybeden birine destek olmaya çalışmak çok zor herkes farklı atlatıyo çünkü.
Özellikle travmatik kayiplarda bence o kişilere en mantıklı destek psikologa vs götürmek olabilir.
Mesela benim bir arkadaşım var hayatında hiç kayıp yaşamamış bu süreçte saçmalıyor yanımda mesafe koydum.
Dünya malı dünya zevkleri derdinde sürekli,sürekli alışveriş maddiyat vs konuşuyor.Çekilmiyor yani boş geliyor…
- 10 Haziran 2010
- 84.676
- 355.216
- 898
Beni ayakta tutan inancım oldu. İnancınızı bilmediğim için o yönde yorum yapamam tabii.
Ahirette buluşacak olmak ,ona her gün dua okumak, mezarını ziyaret edince bizi gördüğünü bilmek vs ha acınız geçiyor mu asla geçmiyor sadece ilk aylarda ki o yoğun ızdırap kalmıyor, yine her gün anıyorsunuz ama kalbiniz sıkışarak değil...
- 10 Ekim 2018
- 1.078
- 5.717
- 158
- 7 Mayıs 2012
- 7.249
- 8.301
- 398
Ora bence bu dünya 'dan daha güzel, bence babam orda çok mutlu çünkü zaten melek gibi adam, zaten o orda beni bekliyor kavusagiz , bi yerde okumuştum bi bebek doğarken burda nasıl heyecanla bekleyip karsiliyorsak orda da bizi sevdikleriniz karşılayacak,Allah 'ın şevkati büyüktür ,eminim orda çok mutlular
- 18 Şubat 2022
- 735
- 994
- 33
Bizi, böyle üzgün, kendi hayatını bir tarafa bırakmış, çoluğu çocuğuyla ilgilenmeyen, sağlığı bozulmuş yıkılmış biri olarak görse mutlu olur muydu diye düşünün. Yarim saatliğine gelip dönmek diye bir şey olsa, gelse ve sizlere baksa nasıl görmek isterdi diye düşünün ve öyle yaşamaya çalışın.
Benim babam öleli 20 yil, cok sevdigim annanem ve babannem öleli 15-13 yil oluyor. Hep bu motivasyonla hareket ederim. Yarim saatliğine gelseler, " Aferin Selenay, hayatını bizsiz çok güzel devam ettirmişsin, çok mutlu olduk " derler. Bu demek değil ki o yakınınızı unuttunuz...
Benim babam öleli 20 yil, cok sevdigim annanem ve babannem öleli 15-13 yil oluyor. Hep bu motivasyonla hareket ederim. Yarim saatliğine gelseler, " Aferin Selenay, hayatını bizsiz çok güzel devam ettirmişsin, çok mutlu olduk " derler. Bu demek değil ki o yakınınızı unuttunuz...
- 16 Haziran 2020
- 4.643
- 10.502
- 158
- 28
Bı tuhaf geliyor başlarda sanki hiç gitmemiş gibi her an çıkıp gelecek bi yerden. Hatta ağlayamiyosn bile bi sakinlik bı durgunluk oluyo. Kendin bile bu haline şaşırıyorsn nasıl ya benim buraları yikmam lazımdı neden böyleyim diye sorguluyosnz. Çıkıp gelmesini bekliyorsunuz hep. Her an her dakka aklınızda, o öldü diye beyninizin içinde bir ses yankılanıyor..
Sonra alışıyorsunz olmamasına. Özlemin en zor geldiği anlarda ağlıyorsn
tek yapabildiğiniz şey olan ağlamak.. Sonra da kendine gel bu gerçeği kabullen diosun kendine kızıyorsn. Biraz toparlanıp mecbur hayatınıza devam ediyorsun.
Taa ki bir daha ki ağlamaya
annem uzun süren bir hastalık döneminden sonra vefat etti. o sırada hissettiğimiz "acıları bitti" ve "biz de artık bu acıları çektiğini görmeyeceğiz" rahatlaması daha baskın bir duyguydu. Benim için zaman geçtikçe üzüntüm arttı. Annem öldükten 2 sene 7 gün sonra kızım doğduğunda, o hamilelik sürecinde, kızımın doğum günlerinde, çevremde annesi ile birlikte bir şeyler yapan arkadaşlarımı gördüğümde... vs. vs. 3 gün sonra annemin ölümünün 6. yıldönümü. ondan önce de 4 sene hastaydı ve annem gibi değildi artık. 10 yıldır annesiz hissediyorum ve bu ilk yıllar bu kadar koymazken şimdi kalbimi acıtıyor.
sizin kaybınız ani olmuş, ama aslında yaşadığımız kayıptan çok bundan sonra bir daha yaşayamayacaklarımız yaralıyor... başınız sağolsun
Bende de böyle oldu, zaman geçtikçe daha zorlanıyorum; hastalığın son evresinde o kadar zor şeyler gördüm ki aklımı yitiriyordum neredeyse, öldüğünde tamam dedim acıları bitti ama sonra her geçen yıl biraz daha derinleşti yokluğu, annesizlik tarifsiz bir duygu, bazen yaşlı insanlara bakıp düşünürken yakalıyorum kendimi, yaşasaydı şu yaşta olacaktı, o da böyle yapacaktı, birlikte şöyle yapardık böyle yapardık, yarım kalmış gibi sanki... Bir de annem olsa böyle olmazdı duygusu var, o olsaydı bu başıma gelmezdi, o olsaydı düşünürdü, o olsaydı arkamda dururdu hissi, insan hep bir yanı çocuk galiba anneye babaya ihtiyaç bitmiyor...
Nurlarda yatsınlar, Rabbim merhametiyle muamele etsin inşallah
- 15 Aralık 2009
- 8.455
- 19.243
- 773
- 13 Ağustos 2014
- 5.581
- 2.439
- 448
merhaba, başınız sağolsun.
Yorumunuzda yazdıgınız '' duaların ardından adını duydukça kafayı yiyorum '' cümleniz kalbimi çok acıttı. Birinci dereceden yakınımı kaybetmedim. buna rağmen inanılmaz içeride hissettim acınızı.
Allah sabırların en büyüğünü versin. Nurlar içinde yatsın .
Kalbinizden sarılıyorum size
- 13 Nisan 2007
- 33.496
- 101.918
- 1.123
- 46
Ne kadar benzer duygular…
