- 27 Ağustos 2016
- 3.594
- 9.503
- 88
- Konu Sahibi Hebehubele
-
- #1
Evet çok içime kapanık bir insanım.
Başıma çok büyük bi bela elimde değil. Herşeyin en acıklı halini düşünür kendimi üzüntüden hasta edene kadar ağlarım. Ve hasta da olurum .
Sonra çok saf olduğumu söylerler salak anlamında değil çok iyi niyetliymişim herkese güleryüzlüymüşüm kimseye kötü niyetle yaklaşmiyomuşum .
Uyumlu bir insanımdır eşim ve ailesi hariç hiçkimseden ne arkamdan ne de suratıma hiç sen şöyle kötüsün böylesin lafını duymadım.
Uykuya düşkünüm mesela 8 saatten az uyuduğum takdirde o gün akşama kadar sarhoş gibi dolaşırım.
Çabuk pili biten tiplerdenim. Hele uykusuz olduğum zamanlar kolumu kaldıracak halim olmaz.
Önceden cıvıl cıvıl renkli eğlenmesini bilen kahkaha atan bir insandım. Dediğim gibi çok güleryüzlüydüm. Yumuşak huylu bi insandim yani huzursuzluk yaratacak ne varsa kaçar aman ne gerek var huzurluga diyen bi insanım. Sevdimmi sevdiğimin kıymetini bilir böyle taviz vere vere tepeme çıkarır sonrada afedersiniz ağzıma etm....ni izlerim sonra sabrım tükenince güle güle de derim ama en son noktada . Çok sabırlıyım. Pisman olmaktan çok korkarım gerçekten hayatı film gibi masalsı yaşayan hassas bi insanım.
Son zamanlarda çok kötü hissediyorum kendimi cok halsiz. Kimin ne dediği umrumda olmayan .( nasil davranirsam davraniyim esim ve ailesine hic iyi gorunemedigim ve yaranamadigim) için artik hic bir insana iyi olayım iyi yaklaşayim gibi bi yaklaşımim kalmadi.
Soğuk meymenetsiz herkesten nefret ediyorum heoinizden nefret ediyorum tribinde , en sevdiğim insanlara bile buz kesmiş, kendi annem babam bile dahil uzaklaşmış , cok seviyorum ama degisik algilayamadigim bir mesafe olusmus herkesle aramda gülmeyi unutmuş , kimseyle muhattap olmak istemeyen hicbiseyden artik mutluluk duyabilecegimi bile düşünemeyen bir insan oluverdim .
Çok rahatsızım kendimden .
Önceden kendimi cok severdim aynaya bakınca ayyy canim kendim falan derdim simdi niye yaşıyosun ki su haline bak diyorum . Biraz ketum ol biraz dominant ol diyorum ama aksine naif ve sakinim olmuyo olmadikca içime kapanıyorum . Ayağa kalk diyorum ama bu gücü de kendimde bulamiyorum . Son 1 yılım beni çok yıprattı .
Ben napmaliyim nasil kendime gelebilirim. Hiç birsey tat vermiyor bana pskolojik destek de almaya başladım ama bilmiyorum yardımcı olabilirsiniz belki hanımlar
Başıma çok büyük bi bela elimde değil. Herşeyin en acıklı halini düşünür kendimi üzüntüden hasta edene kadar ağlarım. Ve hasta da olurum .
Sonra çok saf olduğumu söylerler salak anlamında değil çok iyi niyetliymişim herkese güleryüzlüymüşüm kimseye kötü niyetle yaklaşmiyomuşum .
Uyumlu bir insanımdır eşim ve ailesi hariç hiçkimseden ne arkamdan ne de suratıma hiç sen şöyle kötüsün böylesin lafını duymadım.
Uykuya düşkünüm mesela 8 saatten az uyuduğum takdirde o gün akşama kadar sarhoş gibi dolaşırım.
Çabuk pili biten tiplerdenim. Hele uykusuz olduğum zamanlar kolumu kaldıracak halim olmaz.
Önceden cıvıl cıvıl renkli eğlenmesini bilen kahkaha atan bir insandım. Dediğim gibi çok güleryüzlüydüm. Yumuşak huylu bi insandim yani huzursuzluk yaratacak ne varsa kaçar aman ne gerek var huzurluga diyen bi insanım. Sevdimmi sevdiğimin kıymetini bilir böyle taviz vere vere tepeme çıkarır sonrada afedersiniz ağzıma etm....ni izlerim sonra sabrım tükenince güle güle de derim ama en son noktada . Çok sabırlıyım. Pisman olmaktan çok korkarım gerçekten hayatı film gibi masalsı yaşayan hassas bi insanım.
Son zamanlarda çok kötü hissediyorum kendimi cok halsiz. Kimin ne dediği umrumda olmayan .( nasil davranirsam davraniyim esim ve ailesine hic iyi gorunemedigim ve yaranamadigim) için artik hic bir insana iyi olayım iyi yaklaşayim gibi bi yaklaşımim kalmadi.
Soğuk meymenetsiz herkesten nefret ediyorum heoinizden nefret ediyorum tribinde , en sevdiğim insanlara bile buz kesmiş, kendi annem babam bile dahil uzaklaşmış , cok seviyorum ama degisik algilayamadigim bir mesafe olusmus herkesle aramda gülmeyi unutmuş , kimseyle muhattap olmak istemeyen hicbiseyden artik mutluluk duyabilecegimi bile düşünemeyen bir insan oluverdim .
Çok rahatsızım kendimden .
Önceden kendimi cok severdim aynaya bakınca ayyy canim kendim falan derdim simdi niye yaşıyosun ki su haline bak diyorum . Biraz ketum ol biraz dominant ol diyorum ama aksine naif ve sakinim olmuyo olmadikca içime kapanıyorum . Ayağa kalk diyorum ama bu gücü de kendimde bulamiyorum . Son 1 yılım beni çok yıprattı .
Ben napmaliyim nasil kendime gelebilirim. Hiç birsey tat vermiyor bana pskolojik destek de almaya başladım ama bilmiyorum yardımcı olabilirsiniz belki hanımlar
Son düzenleme: