amin inşallah cümlemizin çevresinde dileklerinizdeki gibi insanlar olsun
bir anne nasıl kıyar ki kendi canından olan bir parçaya... ben kıyamıyorum ona, yüzüme bir gülse herşeyi unutup sarılcam ona...
inşallah o günleri telafi eder bir gün aileniz...
teşekkür ederim zaman ayırıp yazdığınız için, biraz daha ferahlıyor insanın içi kendisinden başkalarınında böyle sorunlar yaşayabildiğini gördükçe :)
inşallah ben de takmam, benim yapım da herşeyi çok takan birşey... çok yakın bir arkadaşım var, çok samimiyiz.. annesi ben seviyorum diye zeytinyağlı sarma yapıp gönderiyor tencere tencere, ya da maydanoz sevmem diye mercimek köftesini kısırı maydanozsuz yapıyor... çok hoşuma gidiyor böyle sevgi görmek... anne sevgisine olan ihtiyacımı onda gideriyorum sanki ona sarılıyorum, saçlarımı örer falan çok hoşuma gidiyor... içim eziliyor bir yandan da... umarım bir gün alışırım bu duruma, bu ilişkiiy olduğu gibi kabul ederim...
o bıçak olayını çok küçükken yaşamıştım; 1 ya da ikinci sınıftaydım yani 7-8 yaşlarımdaydım... annemin cüzdanından para almıştım o zaman yapmıştı... unutamadığım bir sahne olduğundan yazmıştım buraya da...
ama içim çok acıyor, her gördüğümde gözlerim doluyor "neden anne" diye sorasım geliyor hep... içimin acısını hissediyorum, kalbimi birisi sıkıyor gibi avuçlarının içinde... o kadar kötü bişey ki bir annenin böyle olması kabullenemiyorum, çok denedim kabullenmeyi ama olmuyor...
Bizde hiç anlaşamayız annemle, kardeşim onun için daima ön plandadır. Anne sevgisinin eksikliği çok kötü ama en azından kendine ait bir hayatın ve seni seven eşin var. Geçmişe takılıp kendini yıpratma derim sağlık herşeyden önemli
O yaştaki çocuğa bıçak verip kendini öldür demek...Anneniz hasta kesinlikle böyle annelik mi olur ya böyle annem olsa yüzüne anca tükürmek için bakarım kusura bakmayında
Hemen hemen ayni seyleri babamdan yasadim bendecocuklugum unutamadigim bir suru sahneyle dolu basrol ailem
Siz yine dua edin iyi bi esiniz var ben o sevgisizlikle bir de yanlis bir evlilik yaptim ve ayrildim. Simdi ne evlilik ne aile ne sevgi sadece isime ve kariyerime odaklandim. Tek basima bir hayat kurma derdindeyim annem bir tek uzuldugum cunku babam gibi bir adamla omur zor hasta ruhlu insanlar bence evlat es sahibi olmasin!
Allahim bunlari bir Anne nasil yapar aklim almiyor. Okurken gözlerim doldu
Bende pek anlasamam Annemle, Babam la süperiz.
Cocuklugumda cok agladim. Ve kötü olan insan cocuklugunda yasadigi hic birseyi unutmuyor.
Annenle bir Psikologa gitsen? Belki Annen cocuklugunda veya evliliginde bir takim olaylar yasadi ondan dolayi böyle yapiyordur? Bence bu normal degil ve bunun üzerine gidin canim siz. Anneninde sorunlari olabilir. Baban ne diyor bu durumlara ?
Kendinede cok dikkat et, sen cok iyi bir Anne olacaksin cocuguna:129:
Hasta insanların çocuk yapmaması lazım..Doğan çoculklara yazık. Sonra onlarda anne olunca kendi çocuklarına aynı şeyleri uyguluyor böyleee zincirleme devam ediyor.
Annem; hiç bir zaman kendiyle arkadaş bağı kuramadığım kadın... bırakın arkadaş bağını anne-kız olmayı beceremedik biz başta... eskiden iyiydi, kız kardeşim büyümeye başlayınca sorunlarda büyüdü...
bana inanmayan, beni dışlayan, iten bir kadına dönüştü... önünde ağladığım, bayıldığım hatta daha 21 yaşında ilk kalp spazmımı geçirdiğim günler oldu... ardından gelen strese bağlı bir sürü rahatsızlık geçirdim; panik atak, egzema, taşikardi, hipoglisemi, vitamin eksikliğinden dolayı tırnak diplerinin kanaması ve yara olması, saç dökülmesi, sinüzit... en kötüsü ise sürekli ağlama nöbetleriydi; uykuda, otobüste birden ağlama nöbetlerim geliyordu. kendime engel olamıyordum birden göz yaşlarım boşalıyordu hem de hıçkıra hıçkıra ağlıyordum... çok sefer dışarıda da yaşadım bunu... dışarı çıkmaya korkar oldum; ya yine ağlama nöbetim gelirse ya yine hüngür hüngür ağlarsam diye... herkes başıma toparlanıyordu, telefondan kötü bir haber aldığımı sanıyordu çoğunluk...
çok zor günler geçirdim; özellikle son 3 yıldır... intihar etmeyi düşündüm; hıçkıra hıçkıra evdeki tüm kalp ve tansiyon haplarını aldım önüme ama yapamadım. korkaklık mı dersiniz buna bilemem. ahiretimden korktum öldükten sonra göreceğim azaplardan korktum. insanız zaten günahlarımız var, birde intiharla günahlarıma günah ekleyecektim... ölmekten korkmadım hiç, öldükten sonraki yaşantıdan korktum...
sığınacak kimsem olmadı bir dönem; evden de kovdu annem, beddualar da etti, tuvalete kitleyip "al şu bıçakla hallet kendini" dedi de...
uyurken hep hayaller kurdum ben, her gece güzel şeyler düşündüm; annemin bana sarıldığını, beni sevdiğini, bana beni affet dediğini, ellerimi saçlarımı yanaklarımı öptüğünü ve beni koynunda uyuttuğunu... hiç biri gerçek olmadı, onlar hala benim hayallerim...
Yine de canına bir şey gelmesin, anne o bir doğuran... hasta olduğunu duyduğumda içim parçalanıyor, ağlıyorum ya ona birşey olursa diye... ama kırgınım, içimde anneme karşı geçmeyen bir kırgınlık var... ne zaman onu görsem gözlerim doluyor, tüm vücudum titriyor ve boğazıma birşey oturuyor... ona dokunmadan, söylemeden uzaktan sevebiliyorum ancak...
onu örnek almak isterdim ama ben sadece ders aldım annemden... bağırmalarını, yalanlarını, iftiralarını(sadece bana karşı değil), oyunlarını gördüm... vicdansızlığını, merhametsizliğini(bir anneye denmez böyle biliyorum ama lütfen kızmayın bana) tattım... ve ders aldım; ben öyle yapmayacağım...
bazen çok iyi annem; beni seviyor onun için çok kıymetli olduğumu söylüyor... ertesi gün "öf kurtuldum senden" diye başlayan cümleler... kız kardeşimin dolduruşları annemi farklı biri yapıyor...
bazen ona sarılasım, yanaklarını "mac mac" diye öpesim geliyor... ama yapamıyorum, itmesinden korkuyorum çünkü beni...
çok yalvardım ona; ellerini tuttum önüne çöktüm dizlerine kapanarak ağladım "nolur beni sev anne" diye... yapamadı...
içimi ferahlatmaya, paylaşmaya ihtiyacım var bunları... o yüzden döktüm içimi buraya... hakkınızı helal edin, uzun oldu vaktinizi aldım... Allah başımızdan annelerimi eksit etmesin, her zaman annesinin kanatlarının altında olanlardan olun inşallah :)
sen öz olduğuna emin misin?
özümdürüm herhalde, çok emin de değilim açıkcası :)
eşimden görüyorum çok şükür; Allaha çok dua etmiştim bir daha böyle sevgisizlik yaşamayayım diye.. eşimle sevgili olduğumuz dönemde de öyleydi, annemle tartışırdık ağlayarak evden çıkar evin yakınındaki parkta otururdum eşim hangi durumda olursa olsun gelirdi yanıma.. beni ağlarken görüdğünde hep o da ağladı.. Rabbim onu hep böyle tutsun inşallah...
Ama yine de annemin eksikliğini hissediyorum; evlatlarım olursa bile hissedicem sanırım.. bilmiyorum aslında.. acaba çocuklarım olursa falan, bu eksiklik geçer mi ya da umursamamaya bailayabilir miyim ki?
25 yaşındayım şuan ama o yaşayamadığım sevgi eksikliğini çok hissediyorum... çok dua ediyorum; hala beni sevsin diye dualar ediyorum...
Allah kimseye sorunlu ebeveyn vermesin.
Hiç bir şeye benzemez.
Umarım siz güzel bir anne olursunuz en azından annenizden tadamadığınız sevgiyi evlatlarınıza verir bir nebzede olsun sevgi bekleyen yüreğiniz hafifletirsiniz
kız kardeşle ilişkisi daha normal olup, seninle bu şekilde olması, bana öz olmadığını düşündürdü. ruh sağlığı bozuk olsa kardeşine de aynısını yapmaz mıydı?
ben de anneden çok çektim
benim annem de seninki gibi arızalıydı
sevgi mevgi hak getire
benimki kendinden başka kimseyi düşünmeyen birisiydi
başa geleni çektik ama bir de bize sor nasıl çektik
Ben de bu kadar sorunlu olmasam da anne sevgisi konusunda farklı değilim.
Anne dediğin bir sorunun olduğunda sığınacağın ilk liman olmalı, sarılmalı, huzur vermeli, "annem var" diye sırtını dayayabilmelisin. Benim annem sığınacağım en son limandır şu hayatta. Ama sorsan kendine dünyanın en iyi annesidir ve kötü olan benimdir. En son ne zaman sarıldı acaba bana? En son ne zaman yargılamadan sadece dinledi ya da en son ne zaman bir derdimi anlattım ki...Hiç hoşlanmıyorum bana karşı olan tavırlarından ama anne sonuçta. Belki de sırf bu yüzden annelik nasıl bir şey anlayamadığımdan ve anne sevgisini ciddi anlamda yşayamadığımdan çocuk sahibi olmayı hiç istemiyorum.
Evlat ayrimi yapmakta ruhsal problem gostergesidir!anne olunca onu ilk basta aricaksin,sen evladina seferber oldukca neden diye sorgulayacaksin ondan sonra icin soguyacak ve annenin gercek bir anne olmadigina inanacak ve tamamen konuyu kapatacaksin.
Canım benim kendimi senin yerine koydum ve düşündüm acaba ben napardım diye annemle en ufacık bi tartışmamızda bile ağlayan ben için ölüm en kolay kurtuluş olurdu sanırım.sadece ben değil bir çok insan kaldıramaz bu durumları..sen hala şükretmesini bilen mantıklı düşünen kendini kaybetmeyen harika bi insansın bunu aklından çıkarma olurmu? Annen hakkında yorum yapıp seni üzmek istemiyorum.Gördüğüm kadarıyla evlisin kendi hayatına bak bu buhranda kurtulmaya çalış umarım mutlu olursun ilerki hayatında ve bi bebişin olurda ona mükemmel anneliğini gösterip sevgi içinde yetiştirirsin inşallah.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?