Evet kıskanıyorum ama o kadar sosyal değilim. Biriyle arkadaş olmak istesem beni terslerse yanlış anlama anlarsa diye düşünüyorum. Okulda beni ilk dışladılar bu sene. Sonra bikac arkadaşım oldu. Ama çok yakin değiliz.
Çevresi kötü olan kızlar için konuşuyorum zaten. Dertlesecek kimsem yok. Yalnız kaldım. Bi gidip çarşıda arkadaşlarımla kahve icemiyosam napıyım ki ben. Ben kimseyi cagirmasam kimse cagirmiyor beni. Cagirsam gelen yok. Çok bunaldım.
Napayım o zaman. Bu ruh halimi üstümden atamıyorum. Bide benim kötü bi huyum var. Birseyi kafaya iyice takarım. İnsanlar çok acımasız kalp kırmaktan hic çekinmiyor. Ama ben kelimelerimi seçerim konusurken. Psikolojim bozuldu.Bu kadar negatif bir insanla kimse zaman geçirmek istemez ki.
Mesela o kadar arkadaşı anlamıyorum. Çağıran yok eden yok bu yeni bir şey değil uzun zamandır bu haldeyim.17 yaşındayken bizim de yoktu. ama intihar etmedik.
17 yaşındayım.
Kendime karşı özgüvenim yok. Daha gençsin falan diyeceksiniz biliyorum. Ergenlikte olur böyle şeyler ama intihara sürüklüyor bu durum her insani sürükler. Mesela bi elbise giyemiyorum 66 kiloyum. Bi anda ağlayabiliyorum. Lise 3. Sınıfa geçtim. Ben mezuniyetime filan gitmicem. Belki üniversiteyi hiçbi zaman kazanamam. Kişiliğinden değilde dış görünüşümden nefret ediyorum. Mesela hic teklif eden bile olmadı. Çirkin değilim tek kilom var. Kim ne yapsın beni onca nice güzeller varken beni niye seçsin diye düşünüyorum. Sevgili benim için büyük bi eksiklik değil ama insanda begenilmek ister. Psikologa gitmek istiyorum ilaç kullanmak istemiyorum. Ama gidemiyorum 18 den küçüğüm ve annemler beni anlatsam da anlamaz bir suru soru sorarlar. Kimsenin beni anlamasını beklemiyorum zaten. Belkide omur boyu boyle yalnizligimda boğulur giderim. Bugün olmazsa yarın intihar ederim.
Bende isterim ama mahallede zaten yaşıtım yok orayı geçiyorum. Okulda herkesin ayrı bi grubu var. Yanında biri olmayınca ne anlamı kalıyor ki bowlingmis sinemaymış.ergenliğin doruklarındasın :/
intihar edince ne olcak?
kilo veriyim, çalılıp üniversite kazanayım diyeceğine ölüp kurtulayım mı diyorsun?
peki sen bilirsin.
Napayım o zaman. Bu ruh halimi üstümden atamıyorum. Bide benim kötü bi huyum var. Birseyi kafaya iyice takarım. İnsanlar çok acımasız kalp kırmaktan hic çekinmiyor. Ama ben kelimelerimi seçerim konusurken. Psikolojim bozuldu.
Bende isterim ama mahallede zaten yaşıtım yok orayı geçiyorum. Okulda herkesin ayrı bi grubu var. Yanında biri olmayınca ne anlamı kalıyor ki bowlingmis sinemaymış.
Cevremde ergen dönemindeyim diye oturup dinleyen yok. Hepsi geçer diye diye umursamayarak kimse dinlemiyor. Yediği önünde yemediği arkasında diyolar. Okulda pozitif olsak çok cıvık bi kız diyorlardı. Kendimden büyük biriyle konuşurken beni pek umursamıyor. Yanlış anlaşılıyorum. Evet size bunlar hep mantıksız geliyor. Nasıl kurtulucam.Şimdi ergensin, dünyanın yükü omuzlarında gibi geliyor, dünyanın en mutsuz, en dertli insanı sensin sanıyorsun çok normal. Ama geçecek. Bu ruh halinin kalıcı olmasını engelle. Hayatta her zaman, kaç yaşında olursan ol güler yüzlü, pozitif, herşeyi kafaya takmayan insanlar bir sıfır önde olur bunu unutma. Eş seçiminden, iş mülakatına, okuldaki hocalarla diyalogtan, arkadaşlarla geçirilen zamana kadar pozitif insan her zaman tercih edilen olur. Sen geri planda mı olacaksın tercih edilen mi ona karar ver.
Napayım o zaman. Bu ruh halimi üstümden atamıyorum. Bide benim kötü bi huyum var. Birseyi kafaya iyice takarım. İnsanlar çok acımasız kalp kırmaktan hic çekinmiyor. Ama ben kelimelerimi seçerim konusurken. Psikolojim bozuldu.
Cevremde ergen dönemindeyim diye oturup dinleyen yok. Hepsi geçer diye diye umursamayarak kimse dinlemiyor. Yediği önünde yemediği arkasında diyolar. Okulda pozitif olsak çok cıvık bi kız diyorlardı. Kendimden büyük biriyle konuşurken beni pek umursamıyor. Yanlış anlaşılıyorum. Evet size bunlar hep mantıksız geliyor. Nasıl kurtulucam.
17 yaşındayım.
Kendime karşı özgüvenim yok. Daha gençsin falan diyeceksiniz biliyorum. Ergenlikte olur böyle şeyler ama intihara sürüklüyor bu durum her insani sürükler. Mesela bi elbise giyemiyorum 66 kiloyum. Bi anda ağlayabiliyorum. Lise 3. Sınıfa geçtim. Ben mezuniyetime filan gitmicem. Belki üniversiteyi hiçbi zaman kazanamam. Kişiliğinden değilde dış görünüşümden nefret ediyorum. Mesela hic teklif eden bile olmadı. Çirkin değilim tek kilom var. Kim ne yapsın beni onca nice güzeller varken beni niye seçsin diye düşünüyorum. Sevgili benim için büyük bi eksiklik değil ama insanda begenilmek ister. Psikologa gitmek istiyorum ilaç kullanmak istemiyorum. Ama gidemiyorum 18 den küçüğüm ve annemler beni anlatsam da anlamaz bir suru soru sorarlar. Kimsenin beni anlamasını beklemiyorum zaten. Belkide omur boyu boyle yalnizligimda boğulur giderim. Bugün olmazsa yarın intihar ederim.
Evet ingilizceme güveniyorum. Tabi bu sene düştüm çünkü hoca berbattı. Tabi ana dilim gibi süper degil ama sınavlardan yüksek alıyordum 9. Sınıfta ortaokulda falan. Gecen haberlerde okudum 300 kilo kadin 95 e düşmüş. Öyle şaşırdım ki helal olsun dedim.Ben de lisede farklı sebeplerden depresyonlarda sürükleniyordum bir ara. Ailem seninki gibiydi. Anlatsam anlamaz gereksiz onları da sıkıntıya sokmayayım diye gizledim hep yaşadıklarımı. Mezuniyete de gitmedim. Ailem zor izin verirdi zaten güzel olacağını da düşünmedim ondan gerek duymadım. Ben senden bi 10 15 kilo şişmandım. Tabii ki onun da etkisi oldu üzerimde ama elbise de giyiyordum çok güzel sevgilim de oldu. Lise zamanları herşey kötü olsa bile güzeldir. Bir sürü boş zamanın oluyor. Kitap oku oyun oyna müzik aleti öğren resim yap hatta başka bir dil öğren. Zamanında ben de yaptım hepsini ama keşke daha fazla yapsaydım diyorum. Lisedeyken her gün okula gidip beklemek zorundasın bitene kadar. E sonrasında da dersane aynı şey. Aralarda derste ders işlenmeyen zamanlar vs o kadar boşmuş ki. Üniversiteye geçince anlıyorsun. Ben hem dersi takip edip not alırken kenara resim filan çizip bir de kitap okuyordum. Üniversitede iki dk bakma konu değişmiş oluyor. Neyse diyeceğim odur ki bu depresyon şunu yap bunu yapla pek geçen bir şey değil. Ya yaşam tarzı değişikliğine ya da zamana ihtiyacın var. En azından bende öyle gelişti durumlar. Benim depresyonumun kaynağı çok sevdiğim bir abimin arkadaşımın erken yaşta ölmesiydi. Senin için genel durum olduğundan farklı olabilir tabii ki. Ama kendini başka şeylere vermen yeteneklerini keşfetmeye çalışman sıkıntılarını birazcık hafifletecektir. Zayıflamak istiyorsan da zayıflarsın nolcak o kadar zor asla olmaz bir şey değil.
Tesekkur ederim tavsiyeleriniz için. Ama bu yeni değil 2 yildir böyleyim. Ama inanın insanları memnun etmenin sonu yokmuş bunu gördüm. İnsanlar çok seviyor yukardan bakmayı. Ben kimsenin kilosuyla veya değiştirmeyeceği şeyleriyle dalga gecmedim.
Haftaya diyetisyene gidicem sephora İyi hissetmeye kendimi iyi hissettiğim şekilde düşünmeye yasamaya başlıcam. Regl oluyorum zaten bide onun stresi. Aslında okulda beni çok severler sınıf hariç. Koridorda en az 10 kişiyle selamlasirim ama niyeyse kimsenin aklina gelmiyorum. Kimse bana bayilsin gibi niyetimde yok ama bu hale düştüm.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?